ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΡΤΕΡΟΣ

Εν αρχή ην το Μνημόνιο. Τα προαπαιτούμενα και η απειλητική πρώτη αξιολόγηση, από την οποία θα εξαρτηθούν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η διαπραγμάτευση για το χρέος.

Γιατί υπέστη τόσο συντριπτική, ταπεινωτική θα λέγαμε, εκλογική ήττα η ΛΑΕ; Δεν είναι δουλειά μας, θα πείτε, να ασχοληθούμε με όσα οδήγησαν στον κουβά όσους πήραν την πρωτοβουλία να αποσχιστούν από τον "εναπομείναντα". Δουλειά τους είναι. Κι όμως, επειδή τα διασπαστικά παθήματα καλό είναι να γίνονται ενωτικά μαθήματα, έχει τη σημασία του να επισημάνουμε μερικά από τα στοιχεία που εξασφάλισαν την αυστηρή εκλογική τιμωρία της ΛΑΕ.
 

Νομίζω ότι θα πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες. Γιατί ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται, έστω ελαφρώς, του Μεϊμαράκη στην πρόθεση ψήφου. Αν πιστέψουμε φυσικά -και γιατί όχι;- την πρώτη δημοσκόπηση που είδε το φως τής δημοσιότητας. Και η οποία δύο είδη αποτελεσμάτων μπορεί να έχει στις αριστερές ψυχές. 

Εντάξει, πενθήσαμε. Αλλιώς τα περιμέναμε και αλλιώς μας ήρθαν τα πράγματα. 

Ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή θα ζητήσει η κυβέρνηση, αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα που έχουν ως πηγή το Μέγαρο Μαξίμου. 

Ζούμε μια τέτοια συγκυρία, ώστε τα γεγονότα τρέχουν πριν προλάβει η συνείδησή μας να τα καταγράψει και να τα αξιολογήσει. Χιλιόμετρα μπροστά από σχεδιασμούς και προβλέψεις. 

Θίχτηκε, μπήκε, επικρίθηκε, καταγγέλθηκε από πολλούς στη Βουλή χθες το θέμα της διαδικασίας. Που αφορά τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια της συζήτησης και της ψήφισης της συμφωνίας με τους δανειστές.

Συνήθως, όταν ακούμε πολλά για ενότητα, μυρίζει διάσπαση. Μάθαμε πια ότι στις παραμονές διασπάσεων -κι έχουν δει τα μάτια μας!- όλοι ορκίζονται στην ενότητα. Γιατί δεν θέλουν να παραδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα. 

Είδατε το κουαρτέτο των θεσμών στις φωτογραφίες; Απολαύσατε τις φάτσες, το ύφος και το ομοιόμορφο της στολής και των ανέκφραστων εκφράσεων που φορούν όταν προσέρχονται να βασανίσουν τους δικούς μας; 

Υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό από τα αριστερά ναι, τα αριστερά όχι, τα αριστερά παρών και τις αριστερές αποχές, σε αποφασιστικές για το σήμερα και το αύριο της χώρας κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις;

Ποια Ευρωζώνη, κύριοι; Ποια Ευρωζώνη; Η Ευρωζώνη της μαφίας που οργανώνει και διαπράττει πραξικοπήματα εναντίον κυρίαρχων, υποτίθεται, κρατών, λαών και εταίρων; Η Ευρωζώνη του καλού ασφαλίτη και του κακού ασφαλίτη;

Θα μαζέψουμε το κουράγιο μας. Θα δέσουμε τις πληγές μας μόνοι μας, γιατί κανένας από κείνους που πετροβολούν από το απέναντι πεζοδρόμιο δεν πρόκειται να σηκώσει το δαχτυλάκι του για μας. 

Η επιλογή του ελληνικού λαού δεν είναι ρήξη. Το είπε, μιλώντας χθες στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Αλέξης Τσίπρας. Και φυσικά εμείς ξέρουμε ότι το έχουν πει, και το έχουν ξαναπεί, οι πάντες του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης κατά την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα. 

Εντάξει, υπάρχει μια σαφής και ορατή πολιτική λογική πίσω από την παραίτηση του Γιάνη Βαρουφάκη. Προφανώς και μια ασαφής και αόρατη, που δεν είναι ώρα, με απλωμένο τραχανά στις Βρυξέλλες, να τη σκαλίζουμε. 

Λοιπόν, αρέσει δεν αρέσει στον Σόιμπλε, στη Μέρκελ, στη Λαγκάρντ, στον Γιούνκερ και εν γένει στους δανειστές κυνηγούς κεφαλών. 

Η γραμμή είναι τώρα μετριοπάθεια, όχι θριαμβολογίες, όχι χλευασμός των νικημένων. 

Μπορείς να το δεις κι έτσι: Μια νέα αρχή θα γίνει, έτσι κι αλλιώς, αυτή την Κυριακή. Στην περίπτωση του συφοριασμένου, και με υπολείμματα ψυχών πάνω του, 

Σαν να γλύκαναν λίγο οι θεσμοί και οι θεσμικοί χθες, έτσι δεν είναι; Δεν αφήνουν βέβαια τις απειλές, αλλά από την άλλη η Μέρκελ κρατάει -είπε- ανοιχτή την πόρτα της διαπραγμάτευσης. 

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Αν θα το κερδίσουμε ή θα το χάσουμε το δημοψήφισμα που αποφάσισε η κυβέρνηση.