Τι γράφει ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος από τις Κάννες για τη νέα ταινία - βιογραφία του Yves Saint Laurent: «Αισθητικό μανιφέστο, και παράλληλα πορτρέτο του καλλιτέχνη ως εύθραυστου μπιμπελό»

Η ταραχώδης δεκαετία '67-'77 του Ιβ Σεν Λοράν βρίσκει δικαίωση στην ψυχεδελική, απογυμνωτική ματιά του Μπερτράν Μπονελό, σε ένα φιλμ που διεισδύει στα πάθη και τις αυταπάτες του μεγάλου σχεδιαστή, χωρίς να παραλείψει να επισημάνει τις αξέχαστες δημιουργικές στιγμές της καριέρας του.   
Ευχάριστη έκπληξη μετά τα αποκρυφικά και αναίτια αφηρημένα Tiresia και Apollonide, το Saint Laurent δεν ακολουθεί την πεπατημένη της βιογραφίας του Ζαλίλ Λεσπέρ που προηγήθηκε την σεζόν που μας πέρασε- και το οποίο έσκισε εμπορικά στη Γαλλία. Η ταινία του Μπονελό αφορίστηκε δημόσια από τον συνεταίρο και σύντροφο του Λοράν, τον Πιέρ Μπερζέ, και αυτή η άρνηση συνεργασίας έδωσε ανάσα και ελευθερία στους συντελεστές της ταινίας, όπως υποστήριξε ο σκηνοθέτης στη συνέντευξη τύπου το μεσημέρι.
Η σύγκριση μεταξύ των δυο ταινιών, ειδικά λόγω της χρονικής τους σύμπτωσης, είναι εύλογη, αλλά ο Μπονελό προσπέρασε γρήγορα την ερώτηση παγίδα, λέγοντας πως ούτε είδε την ταινία του Λεσπέρ, ούτε και τον απασχόλησαν οι τυχόν ομοιότητες και οι διαφορές. Κι ενώ πολλά γεγονότα που περιγράφονται και θέματα που θίγονται είναι παρόμοια, η προσέγγιση είναι εντελώς διαφορετική. Ώρες-ώρες, νομίζουμε πως βλέπουμε μια ταινία για έναν άλλο Ιβ Σεν Λοράν.

 

Ο λόγος είναι η ψυχολογική κατεύθυνση. Ενώ ο Λεσπέρ έπιασε τον σχεδιαστή από την παιδική του ηλικία και τα τραύματα που κουβαλούσε από την Αλγερία, επιχειρώντας έτσι μια βιωματική εξήγηση με σινε-αμερικάνικο τρόπο, ο Μπονελό βουτάει στην ψυχή του Σεν Λοράν μέσα από την ερμηνεία της δημιουργικής του περσόνας και κυρίως της φαντασιωτικής του ταύτισης με τις γυναίκες που έντυσε και έπλασε σαν ηρωίδες του μοναδικού του οράματος. Είναι μάλιστα καταπληκτική η σκηνή που καλείται να βοηθήσει στυλιστικά μια σφιγμένη και ανασφαλή πελάτισσα (τη Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι) και της δίνει αυτοπεποίθηση μεταδίδοντας τη φιλοσοφία περί του στιλ έναντι της περαστικής μόδας.   

Ο Μπονελό συλλαμβάνει πολλές λεπτομέρειες που συναπαρτίζουν το παζλ του Ιβ Σεν Λοράν, τον φοβισμένο νέο άνδρα με την περιπετειώδη σεξουαλική ζωή, την συγκρουσιακή του εξάρτηση από τον φύλακα άγγελο του Πιέρ Μπερζέ, την ανάγκη του να κρυφτεί αλλά και να πειραματιστεί μέσω των βαρβιτουρικών. Και τις αποδίδει με γλαφυρότητα και όποτε πρέπει βιαιότητα, αποφεύγοντας την "πορνογραφία" για χάρη μιας πιο suggestive αφήγησης. 

Έχοντας γράψει μέρος της μουσικής επένδυσης ο ίδιος για να αποδώσει την ατμόσφαιρα της νυχτερινής διασκέδασης και της ερωτικής παρακμής, χρησιμοποιεί τραγούδια της εποχής με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα, και σκηνοθετεί εξίσου έξυπνα (με δεδομένο πως δεν είχε πρόσβαση στο πρωτότυπο υλικό του δημιουργού) τις σκηνές της πασαρέλας και την κατάδυση στις σκιές και τους εφιάλτες.  
Ο Πιέρ Νινέ ήταν έξοχος ως Σεν Λοράν στην εκδοχή του Ζαλίλ Λεσπέρ- μια ταιριαστή επιλογή εξωτερικά και ταυτόχρονα ένας δυναμικής ηθοποιός. Ωστόσο, και o Γκασπάρ Υλιέλ εξελίσσεται μέσα στην ταινία και σταδιακά κερδίζει τον θεατή με τον συνδυασμό της μνημειωδώς ευαίσθητης ψυχοσύνθεσης και μιας απατηλά ευγενικής αποστροφής για τα εγκόσμια. Συμμετέχουν και ο Ζερεμί Ρενιέ, αγνώριστος σε σχέση με τις εμφανίσεις του στις ταινίες των αδελφών Νταρντέν και η Λέα Σεϊντού. 
  Η αποκάλυψη όμως είναι ο Χέλμπυτ Μπέργκερ, ο Μίκι Ρουρκ της Ευρώπης κατά κάποιον τρόπο, ένα πραγματικό "τρακάρισμα" ηθοποιού με την ομορφιά της νιότης του, που ενσαρκώνει τον σχεδιαστή στα τελευταία χρόνια της ζωής του, χαμένος στις αποσπασματικές σκέψεις και τις ακόμη πιο σκόρπιες αναμνήσεις του. Θεϊκά εμπνευσμένο κάστινγκ από τον Μπονελό, που ενώνει τον αγαπημένο Προυστ του Σεν Λοράν με τις βαυαρικές του εμμονές, ειδικά στη σκηνή που ο Μπέργκερ βλέπει τον εκθαμβωτικό εαυτό του σε μια δική του παλιά ταινία. Έτσι θα έπρεπε να είναι οι βιογραφίες: να ρισκάρουν για να φωτίζουν.  
πηγή: lifo.gr