«Λύγισα πολλές φορές αλλά ποτέ δεν έσπασα»: Συγκλονιστικός ο Γιάννης Βίτσας αποκαλύπτει αποκλειστικά στο eirinika.gr τα μυστικά της «Αντιστάρ» του & τις μεγάλες αλήθειες της ζωής του

Μετά από περίπου είκοσι χρόνια επιτυχημένης πορείας στη δημοσιογραφία ο Γιάννης Βίτσας μας συστήνεται ως συγγραφέας.

Ο δημοσιογράφος με την τεράστια εμπειρία στις συνεντεύξεις, έχοντας την ικανότητα να παρουσιάζει πάντα το καλύτερο «πορτραίτο» του ανθρώπου που έχει «απέναντι», αποφάσισε να γράψει μια σειρά βιογραφιών, για να μας συστήσει την ζωή και την προσωπικότητα κάποιων ανθρώπων που εκείνος θεωρεί σπουδαίους.

Το πρώτο του βιβλίο η «Αντιστάρ», που περιγράφει τη συγκλονιστική ζωή της ηθοποιού Κάκιας Κοντοπούλου, παρουσιάστηκε στην Αθήνα, το Ηράκλειο, την Ιεράπετρα με μεγάλη επιτυχία και έγινε δεκτό με ιδιαίτερη θέρμη από το κοινό, ενώ τις επόμενες ημέρες ξεκινά μία σειρά παρουσιάσεων στις μεγαλύτερες πόλεις της Θράκης και της Μακεδονίας. 

Συνάντησα τον Γιάννη Βίτσα και σε μία συνέντευξη ποταμό μας αποκαλύπτει τα μυστικά της «Αντιστάρ» του και μας περιγράφει «χωρίς φόβο και πάθος», τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της δικής του ζωής.

Συνέντευξη στην Ειρήνη Πιτσόλη

Τα highlights της συνέντευξης

* Την Κάκια Κοντοπούλου την χαρακτήρισα «αντιστάρ» γιατί υπήρξε πολύ αντισυμβατική στη ζωή της ΄

*Η «αντιστάρ» χρησιμοποίησε όλη τη δύναμη και το μυαλό της και είναι η νικητής στη ζωή

*Η Κάκια Κοντοπούλου πολέμησε ενάντια σε ότι πήγαινε κόντρα στην πεποίθηση της ότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να είναι ελεύθερος και ευτυχισμένος στη ζωή.

*Η σχέση μου με την Κάκια Κοντοπούλου ήταν καρμική. 

*Αγάπησα πολύ την Κάκια. Θέλησα στο βιβλίο να περιγράψω όλη την αλήθεια της ζωής της και τα κατάφερα

*Το βιβλίο δεν είναι μια απλή βιογραφία. Είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που μας συστήνει μια άλλη εποχή , ένα ιστορικό ντοκουμέντο

* Μέσα από τα βιβλία θέλω να περάσω και τα δικά μου μηνύματα στον αναγνώστη. Και κυρίως ότι πρέπει να πολεμάμε και να νιώθουμε ευτυχείς κάθε μέρα γιατί ακόμα και πίσω από το πιο βαθύ σκοτάδι , υπάρχει φως.

* όσο αναπνέουμε μπροστά μας υπάρχει ένας απέραντος ορίζοντας που μας περιμένει για να πραγματοποιήσει τα όνειρα μας.

* η καρδιά σου πρέπει να είναι  γεμάτη από αγάπη και από την πεποίθηση ότι όσο αναπνέεις έχεις το δικαίωμα να ζήσεις όσα φαντάστηκες.

*Την αντιστάρ αποφάσισα να την κάνω σταρ γιατί πρέπει όλοι οι Έλληνες να γνωρίσουν την ιστορία της και να πάρουν δύναμη από αυτή.

* Το μεγάλο δώρο που μου έκανε η δημοσιογραφία είναι ότι στις πολλές συνεντεύξεις με σπουδαίες προσωπικότητες που έκανα, στις ιστορίες τους έβρισκα απάντηση στον πόνο που βίωνα ο ίδιος.

* Το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε η ζωή είναι ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπεις ποτέ κι ότι κάθε κομμάτι της ψυχής σου ακόμα και το πιο βασανισμένο μπορεί να βρει λύτρωση

* Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μεγάλη αγάπη και τον αλτρουισμό της μητέρας μου ακόμα και τη στιγμή που άφηνε την τελευταία της πνοή

* Υπήρξαν στιγμές που «λύγισα» αλλά ποτέ δεν «έσπασα»

*Δεν συγχωρώ την κακία – Γυρίζω την πλάτη μου σε κάθε μοχθηρό άνθρωπο

* Δεν φοβάμαι τίποτα . Είμαι σαν τις κατσαρίδες. Μπορώ να ανταπεξέλθω σε όλες τις συνθήκες.

Κάκια Κοντοπούλου : Η συγκλονιστική ζωή μιας γυναίκας που πήγαινε κόντρα σε κάθε τι που θα την εμπόδισε να γίνει ευτυχισμένη παρά τα μεγάλα εμπόδια που συνάντησε

- Γιάννη μας επεφύλαξες μια πολύ ωραία έκπληξη με την «Αντιστάρ». Ένα συναρπαστικό βιβλίο, γραμμένο με ευαισθησία, με αγάπη και με το βλέμμα ενός συγγραφέα που θέλει να εξερευνήσει την ψυχή του ανθρώπου του οποίου διηγείται τη ζωή του.

- Ευχαριστώ για τα ευγενή και ειλικρινή λόγια. Αγάπησα πολύ την Κάκια Κοντοπούλου και τη χαρακτήρισα «Αντιστάρ», ακριβώς γιατί υπήρξε τρομερά αντισυμβατική στη ζωή της. Δεν ήταν μια τυπική γυναίκα. Σήμερα έχει περάσει τα 85 έτη και περιγράφοντας μου κομμάτια της ζωής της, αισθάνθηκα ότι υπήρξε ένας άνθρωπος βαθιά επαναστατικός. Πήγε κόντρα σε όποιο «ρόλο» προσπάθησαν να της δώσουν. Γεννήθηκε στην Κυπαρισσία της Ηλείας. Στα χρόνια του β’ παγκοσμίου πολέμου ήταν 6 με 8 ετών.

Έχει μνήμες από εκείνη την εποχή που έζησε και μάλιστα έσωσε δύο φορές τον πατέρα της από βέβαιο θάνατο, ούσα κοριτσάκι ακόμα. Τα μετέπειτα χρόνια του εμφυλίου ήταν επίσης εξαιρετικά δύσκολα για εκείνη. Τα μέλη της οικογένειας της ήταν «κουμουνιστές» , άρα βίωσαν έναν εκ νέου διωγμό. Όπως χαρακτηριστικά εξιστορεί στη βιογραφία τους αντιμετώπιζαν ως «λεπρούς».

Η οικογένεια της ενώθηκε ξανά το’ 48. Σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο στο Περιστέρι έμεναν έξι άτομα. Ο αδερφός της σχεδόν κατευθείαν εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου από τις κακουχίες, το ξύλο, την πίεση που βίωσε , έκανε επί ένα χρόνο αιμοπτύσεις , η Κάκια φυλακίστηκε επίσης, ενώ ο πατέρας της πέθανε ξαφνικά την ίδια χρονιά από καρδιά. Παρά τα δύσβατα μονοπάτια που της επεφύλαξε η ζωή, η Κάκια «αντιμίλησε» στον πόνο , στο φόβο, τη θλίψη, χαμογέλασε στον ήλιο που είχε μόνο σύμμαχο και ξεκίνησε να παλεύει τη ζωή. 

- Με ποιο τρόπο αντιμετώπισε όλες αυτές τις δυσκολίες η Κάκια Κοντοπούλου;

- Αρχικώς ξεκίνησε να δουλεύει σε πάρα πολλές επιχειρήσεις. Υπήρξε και παραμένει ένας ευφυής άνθρωπος. Χρησιμοποίησε τρομερά το μυαλό της για να αποκομίσει, ακόμη και την πιο μικρή ωφέλεια που μπορούσε. Για παράδειγμα σκαρφίστηκε μία ολόκληρη ιστορία προκειμένου πηγαίνει στη σχολή του Μωριάνωφ για χορό. Οφείλω να σου ομολογήσω πώς ο χορός αποτέλεσε το φάρο της κατά τα νεανικά της χρόνια. Ο μαγικός κόσμος του, την είχε συνεπάρει. Ήταν το «φως» στο λαβύρινθο που ήταν εγκλωβισμένη. Το 1947 πήγε για πρώτη φορά στο σινεμά με τον πατέρα της. Το μιούζικαλ των Μάικλ Πάουελ και Έμερικ Πρέσμπεργκερ «Κόκκινα παπούτσια», υπήρξε το εφαλτήριο της για να ταξιδέψει μέσω του χορού τα όνειρά της.

Στη συνέχεια ζήτησε από τον πατέρα της να γραφθεί σε μία σχολή προκειμένου να διδαχθεί χορό. Εκείνος της το επέτρεψε και ήταν το μικρό μυστικό τους, αφού δεν το ήξερε κανένας άλλος στην οικογένεια.  Κατέληξε στο Μωριάνωφ, ο οποίος σχεδόν αυτομάτως ενθουσιάστηκε από το ταλέντο της. Κατά το διάστημα που εργάζονταν σε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία της Αθήνας δεν της έδιναν την άδεια μία φορά την εβδομάδα να φεύγει λίγο νωρίτερα από το τυπικό ωράριο προκειμένου να  παρακολουθήσει το μάθημα. Για να το καταφέρει επί ένα χρόνο άλλαζε τα ρολόγια της εργασίας, για να μην χάσει τις ώρες διδασκαλίας. Η Κάκια είναι μαχητής. Έκανε κάθε όνειρό της πράξη. Ήταν η λύτρωσή της για ότι αντιμετώπιζε. Και έτσι συγκυριακά μπήκε το θέατρο στη ζωή της.

Γιάννης Βίτσας - Έμμη Λιβανίου - Κάκια Κοντοπούλου στην παρουσίαση της Αντιστάρ

Η σχέση μου με την Κάκια ήταν καρμική

- Πως γνωριστήκατε με την Κάκια και πως αποφάσισες να κάνεις βιβλίο τη ζωή της;

- Γνωριστήκαμε πριν από 12 χρόνια. Η Κάκια Κοντοπούλου έχει συγγενική σχέση με μια πολύ αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφο, κουμπάρα μου πια, τη Διονυσία Ζαπατίνα. Έτσι έτυχε να την συναντήσω σε πάρα πολλά οικογενειακά τραπέζια της φίλης μου και μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε πολύ για τη διαδρομή της. Τόσο που σχεδόν από την τρίτη μας συνάντηση, είχα αντιληφθεί ότι η ζωή της ήταν «κινηματογραφική» και –δε σου κρύβω- ονειρεύτηκα να τη μεταφέρω σε βιβλίο.

Παρά ταύτα είχα δισταγμούς γιατί θεωρούσα ότι ίσως η κολλητή μου φίλη, ούσα συνάδελφος θα δράττονταν της ευκαιρίας , που της έδινε η συγγένεια με την Κάκια να το πράξει. Έτσι δεν εκδήλωσα την επιθυμία μου. 

Πριν από ενάμισι χρόνο αποφάσισα ότι έπειτα από μία πορεία , σχεδόν είκοσι ετών , που είχα διανύσει στον τύπο, ήθελα να γράψω μία σειρά βιογραφιών ορισμένων προσωπικοτήτων που ξεχώρισα. Σε έναν καφέ με τη φίλη μου, τη ρώτησα αν θα μπορούσα να προτείνω στη θεία της να μεταφέρω σε βιβλίο τη ζωή της, ή ήταν κάτι που ήθελε να κάνει εκείνη.

Όταν μου απάντησε ότι ήταν συναισθηματικά δεμένη και θα της ήταν πολύ δύσκολο με αντικειμενικότητα να αποτυπώσει τη ζωή της, της το ζήτησα με αποφασιστικότητα.  Πήρα τηλέφωνο την Κάκια, την ημέρα των γενεθλίων μου, το πρωινό της 30ης Οκτώβρη, και το ίδιο απόγευμα την επισκέφθηκα στο σπίτι της.

Μάλιστα αφορμή για την συνάντηση μας εκείνη την ημέρα υπήρξε η ετυμολογία της λέξης «γενέθλια», που από περιέργεια έψαξα να βρω από πού προέρχεται απαντώντας στις ευχές.  Ανακάλυψα ότι προκύπτει από την αρχαιοελληνική λέξη «Γένεσις » και σημαίνει την εκκίνηση ενός άθλου.

Έτσι πήρα την απόφαση να ξεκινήσω τον δικό μου μικρό άθλο. Όταν της ανέφερα ότι ήθελα να κάνω τη βιογραφία της με θέρμη μου απάντησε θετικά, παρά τους αρχικούς δισταγμούς της , για το κατά πόσο θα ενδιέφερε η ζωή της. Από την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε τις συναντήσεις μας που διήρκησαν τέσσερις μήνες. Κάθε Τρίτη και Πέμπτη πήγαινα στο σπίτι της και μου διηγούνταν κομμάτια της ζωής της. Θέλω να σου πω ότι υπέγραψα με τον εκδοτικό οίκο Υδροπλάνο το βιβλίο , εντελώς συμπτωματικά την ημέρα των δικών της γενεθλίων, στις 11 Απριλίου. Θα έλεγα πώς η σύνδεση μας είναι και λίγο καρμική. 

- Γνωρίζοντας ότι είσαι ένας άνθρωπος που έχει πάρει πολλές συνεντεύξεις και έχεις ένα μοναδικό ταλέντο να βγάζεις το καλύτερο «πορτραίτο» του ανθρώπου που έχεις «απέναντι» , γιατί τον προσεγγίζεις όχι μόνο από τη δημοσιογραφική αλλά και από την ανθρώπινη πλευρά, φαντάζομαι ότι κάπως έτσι έγινε και με την Κάκια. Δηλαδή εκμαίευσες τα ωραιότερα κομμάτια του εαυτού της και μας τα παρουσίασες. Είναι έτσι;

- Θα έλεγα πώς έτσι έγινε. Οφείλω φυσικά να σου’ πω πως στόχος μου δεν είναι να ωραιοποιήσω κανένα πρόσωπο, αλλά με αλήθεια να περιγράψω ακόμη και τα μελανά σημεία της ζωής του. Φυσικά αγάπησα πολύ την Κάκια. Γενικά κάθε άνθρωπο που γνωρίζω κατά κάποιο τρόπο μπορώ να πω ότι τον αγαπώ. Ψάχνω πολύ τη ζωή των ανθρώπων που συναντώ. Ακόμα κι όταν πρόκειται για μία συνέντευξη των 30 λεπτών. Προσπαθώ να διεισδύω στην ψυχή των ανθρώπων , στις σκέψεις τους, να διαβάζω τις απαντήσεις τους. Ψάχνω για διάφορα συμβάντα της ζωής τους, μαθαίνω για το έργο τους.

Το ίδιο έκανα και με την Κάκια με περισσή αγάπη , γιατί αν θες ήταν η συνοδοιπόρος μου στο πρώτο μου βιβλίο. Μαζί περπατήσαμε αυτούς τους τέσσερις μήνες. Ήθελα να συγκινηθεί διαβάζοντας το βιβλίο. Όταν στις 20 Μαΐου , πήγα στο σπίτι της και ξεκίνησα να της το διαβάζω κεφάλαιο – κεφάλαιο, πολλές φορές την είδα να δακρύζει. Στο τέλος της ανάγνωσης μου ανέφερε «Πρόσθεσες στα γεγονότα της ζωής μου, όλο το συναίσθημα που είχα μέσα μου». Ένιωσα βαθιά ικανοποίηση, χαρά και συγκίνηση γιατί ήθελα η ψυχή της και η αλήθεια της, να καταγραφούν στις σελίδες όπως είναι. 
 

Η «Αντιστάρ» δεν είναι μια απλή βιογραφία – Είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, ένα ιστορικό ντοκουμέντο, ένα εγχειρίδιο που θα μας διδάξει ότι ακόμα και στην πιο σκοτεινή άβυσσο υπάρχει φως

- Διαβάζοντας κομμάτια αυτού του βιβλίου νομίζω ότι πέτυχες κάτι ακόμα παραπάνω. Έχω την αίσθηση ότι δεν προσέγγισες αυτή την συγγραφή σαν τυπική βιογραφία. Θεωρώ ότι με αφετηρία τη ζωή της Κάκιας, θέλησες να φτιάξεις ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα. Ένα λογοτέχνημα μέσα από το οποίο ο αναγνώστης όχι  μόνο θα γνωρίσει την Κάκια αλλά και θα ταξιδέψει στην εποχή κατά την οποία έδρασε.

- Ευχαριστώ πολύ για τα θερμά λόγια. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Εύχομαι να τον έχω καταφέρει.  Ήθελα να ταξιδέψω τον αναγνώστη μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σε μια άλλη Ελλάδα. Ήταν μία διαδρομή στο χρόνο και τις μνήμες. Επίσης πρόσθεσα πολλά προσωπικά μου στοιχεία. Έβαλα πολλά δικά μου γνωμικά για τη ζωή στο στόμα της Κάκιας, ξέροντας βέβαια, ότι είναι και δικές της πεποιθήσεις, ότι σε αυτά τα σημεία η φιλοσοφία μας είναι κοινή.

Ήθελα να πάρει δύναμη ο αναγνώστης που θα διαβάσει τη ζωή της Κάκιας. Να αντιληφθεί ότι ακόμα και πίσω από το μεγαλύτερο σκοτάδι υπάρχει φως. Να νιώσει ότι η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ. Να πιστέψει ότι το θαύμα είναι δίπλα του , αρκεί να το δει. Να θαυμάσει την ομορφιά της ζωής. Να πάψει να αισθάνεται άτυχος ή αδύναμος. Να νιώσει ότι το πεπρωμένο είναι συνοδοιπόρος του , ακόμα και την ημέρα που θεωρεί ότι είναι ο πιο δυστυχής άνθρωπος στον πλανήτη.

Κανείς μας δεν ξέρει τι μεγαλύτερο κακό μπορεί να έκρυβε για μας μια μέρα αν κάναμε μια άλλη επιλογή. Η Κάκια βίωσε τρομερές, δυσβάσταχτες απώλειες, εξαιρετικά οδυνηρές. Πόνεσε πολύ χάνοντας σε πολύ λίγο χρόνο και ξαφνικά τον γαμπρό της, τον αδερφό της, την μητέρα της και πριν από 15 χρόνια τον άντρα της Αλέκο Δενδρινό.

Έχασε επίσης τον αγαπημένο της ανιψιό κάτω από δύσκολες συνθήκες. Έζησε μαζί του επί 20 χρόνια τι σημαίνει για έναν νέο άνθρωπο να πάσχει από την καθολική αναπηρία που προκαλεί η σκλήρυνση κατά πλάκας . Τον έβλεπε κάθε μέρα να γίνεται χειρότερα, να χάνει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του. Έφτασε να παρακαλέσει το Θεό να φύγει για να μην υποφέρει άλλο. Η Κάκια υπήρξε ένας άνθρωπος που τα έβαλε με τους φασίστες, με τους Γερμανούς. Αντιστάθηκε σε ότι αντέκρουε τη βαθιά πίστη της ότι ο κάθε πολίτης αυτού του πλανήτη έχει το δικαίωμα να είναι ελεύθερος και ευτυχισμένος.
Είναι μια πολύ δυνατή προσωπικότητα. Ήθελα όποιος διαβάσει το βιβλίο να αισθανθεί ότι μπορείς ακόμα κι από την άβυσσο να βρεις την διαδρομή, την πορεία που θα χαράξεις προς την ευτυχία. 

- Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά τα μηνύματα που περνάς στον αναγνώστη και νομίζω κατάφερες αυτό που ήθελες. να μας συστήσεις δηλαδή μια ολόκληρη εποχή μέσα από την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας. Ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Είσαι ένας πετυχημένος δημοσιογράφος με πολλά χρόνια καριέρας. Η συγγραφή για σένα είναι ένα μέσο να εκφράσεις τα βαθύτερα συναισθήματα της ψυχής σου, με έναν διαφορετικό τρόπο;

- Ναι. Είναι έτσι. Ήθελα να πω και τα δικά μου πράγματα. Μαζί με τους ανθρώπους των οποίων τη ζωή θέλησα να κάνω βιβλία. Μετά τη ζωή της Κάκιας, ακολουθεί ο Λέων Λέανδρος. Σήμερα είναι 96 ετών. Είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας συνθέτης στην Ευρώπη. Έχει πουλήσει πέραν των 300 εκατομμυρίων δίσκους. Τραγούδια του έχουν τραγουδήσει οι σημαντικότεροι Έλληνες και Ευρωπαίοι ερμηνευτές της δεκαετιών 50- 60-70.

Η Νάνα Μούσχουρη, η κόρη του Βίκυ Λέανδρος, ο Ντέμης Ρούσσος, ο Χούλιο Ιγκλέσιας, και πολλοί ακόμα μύθοι της μουσικής σκηνής. Είχα βαθιά ανάγκη να βγάλω έστω και έμμεσα τη δική μου φιλοσοφία ζωής στα βιβλία. Χαίρομαι γιατί τόσο στο βιβλίο της Κάκιας όσο και στου Λέανδρου το κάνω. Βρίσκω τα σημεία στα οποία συγκλίνουμε και μιλώ μέσα από τη δική τους, αν θες, φωνή.

Θεωρώ ότι δίνω μία κατεύθυνση στην αφήγηση. Αυτή ήταν άλλωστε και η βαθιά μου επιθυμία. Να δείξω και έναν άλλο δρόμο. Αυτόν που λέει ότι ακόμα και στην πιο βαθιά λύπη σου , οφείλεις να αισθανθείς χαρά. Να προσπαθήσεις να παλέψεις και να σηκωθείς από το «μηδέν» σου με τόλμη βλέποντας τον απέραντο ορίζοντα που υπάρχει μπροστά σου. Γιατί όσο αναπνέουμε το σύμπαν είναι δίπλα μας έτοιμο να πραγματοποιήσει τα όνειρα μας. Αρκεί μόνο να το αντιληφθούμε. 

Το επόμενο βήμα μετά την «Αντιστάρ»

- Είπες πριν ότι αποφάσισες να κάνεις μια σειρά βιογραφιών. Θέλω να μου πεις το εξής: Πέρα από την επιθυμία σου να μας παρουσιάσεις τη ζωή και την προσωπικότητα κάποιων ανθρώπων που θεωρείς σπουδαίους και μέσα από αυτό και την εποχή τους, θεωρείς ότι η βιογραφία εκτός από καταγραφή της ζωής ενός ανθρώπου είναι και ένα ιστορικό ντοκουμέντο; 

- Νομίζω ναι. Ο Λέανδρος για παράδειγμα που θα είναι το επόμενο βιβλίο μου, γεννήθηκε το 1923. Ήταν 17 χρονών την 28η Οκτωβρίου του 40. Μου περιγράφει στο βιβλίο πως ήταν εκείνη η μέρα. Διένυσε περπατώντας 8 χλμ. από το σπίτι του ως το σταθμό Αττικής για να δώσει δύναμη στους φαντάρους που πήγαιναν στα ελληνο-αλβανικά σύνορα.

Κατάφερε πραγματικά να χτίσει το μύθο του , μόνος του όταν το 54 , χωρίς να γνωρίζει καθόλου τη γερμανική γλώσσα, ακούγοντας ένα σταθμό που έπαιζε τη μουσική που εξέφραζε τη δική του ιδεολογία και τον ολοκλήρωνε, πήρε την γυναίκα του, την 5χρονη τότε κόρη του Βίκυ και με 2000 δραχμές στην τσέπη, πήγε με το τρένο σε μια πόλη της Γερμανίας.

Εκεί από το μηδέν κατάφερε μέσα σε έξι μήνες να βγάλει τον πρώτο του δίσκο στα γερμανικά και να πουλήσει έξι εκατομμύρια αντίτυπα. Ναι λοιπόν. Με αυτή την έννοια η βιογραφία είναι και ιστορικό ντοκουμέντο. Περνώ την εποχή, τις συγκυρίες, τους χαρακτήρες, τις προσωπικότητες των ανθρώπων τότε. Και θα το ξαναπώ: Με το κάθε βιβλίο μου θέλω να δείξω ότι μπορείς ό,τι επιθυμείς να το κατακτήσεις. Ότι μπορεί ό,τι ονειρεύεσαι να γίνει πράξη. Αρκεί να έχεις αγάπη στην καρδιά σου και την πεποίθηση ότι όσο αναπνέεις έχεις το δικαίωμα να ζήσεις όσα φαντάστηκες. 

Γιάννης Βίτσας - Κάκια Κοντοπούλου - Χριστίνα Λαμπίρη - Ειρήνη Νικολοπούλου - Σπύρος Μπιμπίλας στην παρουσίαση της Αντιστάρ

- Η «αντιστάρ» σου, έγινε δεκτή με πολύ μεγάλη θέρμη από το κοινό. Την έχεις παρουσιάσει μέχρι τώρα στην Αθήνα και στο Ηράκλειο. Ποιοι είναι οι επόμενοι σταθμοί;

- Θα την παρουσιάσω σε πολλά μέρη της Ελλάδας ακόμα. Στις 17 Αυγούστου θα είμαι στην Ορεστιάδα , 18 στην Ξάνθη, 19 στη Δράμα. Θα ακολουθήσει η Νάουσα, η Βέροια , η Καστοριά, η Κοζάνη, η Κατερίνη. Τέλη Σεπτέμβρη θα πάω στη Δυτική Ελλάδα. Τον Οκτώβρη θα πάω σε πόλεις της Πελοποννήσου.

Την «αντιστάρ» αποφάσισα να την κάνω σταρ. Όχι γιατί αυτό επιθυμούσε εκείνη, αλλά γιατί  αξίζει να γνωρίσουν την ιστορία της οι Έλληνες και να παραδειγματιστούν από τη δύναμη της. 

- Θέλω να μου πεις Γιάννη , αν σε συγκίνησε η αγάπη με την οποία υποδέχθηκε το κοινό την «Αντιστάρ».

- Πάρα πολύ. Πήρα τόση πολλή αγάπη από τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα στον κόσμο. Σ’ αυτή τη μικρή μας διαδρομή στη ζωή όλοι παλεύουμε για να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε. Αισθάνομαι βαθιά συγκινημένος και τυχερός γι’ αυτή την τεράστια αγκαλιά που έλαβα.

Γιάννης Βίτσας - Ειρήνη Νικολοπούλου στην παρουσίαση της "Αντιστάρ"

Οι μεγάλες συνεντεύξεις: Προσωπικότητες όπως ο Μυταράς, ο Χόρχε Μπουκάι, ο Βόγλης , αποκαλύπτουν μεγάλα μυστικά τους

- Έχεις κάνει πάρα πολλές συνεντεύξεις. Θέλω να μου πεις ποιες από αυτές ξεχώρισες;

-Πολλές. Νομίζω πώς θα μιλάμε για ώρες. Έχω κάνει 2500 συνεντεύξεις. Συναντήθηκα με πολλές προσωπικότητες που πάντοτε ονειρευόμουν να γνωρίσω και μου εξομολογήθηκαν ουσιαστικές αλήθειες της ζωής τους. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ο Δημήτρης Μυταράς μου αποκάλυψε ότι δεν βλέπει. Ήταν η πρώτη δημόσια εξομολόγησή του. Παρατήρησα με πόση αξιοπρέπεια και δύναμη αυτός ο άνθρωπος διαχειρίστηκε αυτό το γεγονός. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό για ένα ζωγράφο από το να μην μπορεί να δει.

Τον κοίταζα και παρατηρούσα πως είχε στοιχειοθετήσει το χώρο του στο σαλόνι. Όταν σηκώθηκε για να μου φέρει ένα βιβλίο που ήθελε να μου χαρίσει στο τέλος της συνέντευξης τον ρώτησα αν θέλει βοήθεια και μου είπε «όχι αγόρι μου, μπορώ». Θαύμασα τη δύναμη και την αξιοπρέπεια του. Όπως θαύμασα και την αλήθεια της Μαρίζας Κωχ, όταν αποκάλυψε για πρώτη φορά σε συνέντευξη μας ότι μεγάλωσε σε ίδρυμα.

Μιλώντας για τη ζωή της , μου είπε ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος , είχε πάντα ανάγκη να έχει ανθρώπους γύρω της. Αυτό το γεγονός που ήταν οδυνηρό, το μετουσίωσε σε αγάπη. Και έδωσε απεριόριστη σε πάρα πολλά παιδιά μέσα από τη διδασκαλία. Υποκλίθηκα στη δύναμη της Νένας Χρονοπούλου, όταν επίσης για πρώτη φορά αποκάλυψε πως ήταν οι πρώτοι τρεις μήνες που ο γιος της ήταν στην εντατική.  Η γιατρός της ζήταγε κάθε βράδυ να μαζεύει με θήλαστρο το γάλα της και να το βάζει στην κατάψυξη αναγράφοντας την εκάστοτε ημερομηνία, τονίζοντας πώς θα ήταν το μόνο που θα μπορούσε να σώσει το παιδί όταν έβγαινε από την εντατική. Εκείνη το έπραττε, χωρίς να ξέρει αν το παιδί θα καταφέρει να ζήσει, δεδομένου ότι οι πιθανότητες που της έδιναν ήταν ελάχιστες.

Ξεχώρισα επίσης τον αείμνηστο ηθοποιό τον Χρήστο Σιμαρδάνη για τη βαθιά ειλικρίνεια του, όπως και τον Κώστα Βουτσά , που αποτελεί για μένα κάθε του συνέντευξη μάθημα αποδελτίωσης. Ο Μίμης Πλέσσας επίσης μου περιέγραφε με βαθιά οδύνη την στιγμή που πέταξε τη στάχτη της αδερφής του στο Αιγαίο.

Μάλιστα κάθε έτος από τότε την ίδια ημέρα πηγαίνει σ’ αυτό το σημείο. Θυμάμαι με βαθιά εκτίμηση και θαυμασμό το Μάνο Ελευθερίου. Είχε το θάρρος να μου μιλήσει για τις τρεις απόπειρες αυτοκτονίας αλλά και για το πώς αποφάσισε να αντιπαλέψει τη θλίψη του. Αγάπησα πολύ επίσης την Τζέση Παπουτσή. Είχε μεγαλείο ψυχής. Δεν θα ξεχάσω την τελευταία συνέντευξη που έκανα στον Σπύρο Μερκούρη. Ήταν σαν αερικό.

Έβλεπες μία ψυχή αγγέλου να περπατά στο σπίτι του. Αισθάνθηκα ότι θα «φύγει». Με συγκίνησε η αγάπη με την οποία μιλούσε όχι μόνο για τη Μελίνα, αλλά και όσους  συμπορεύθηκε στη ζωή. Θυμάμαι ακόμα και τη Ροζίτα Σόκου , η οποία υπήρξε σκληρή στην συνέντευξη της και στις διατυπώσεις της  για πολλούς ανθρώπους , κυρίως για τη Μελίνα. Παρόλα αυτά θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο υπεράσπιζε την γνώμη της.

Ξεχώρισα επίσης τον Γιάννη Βόγλη. Είχε μια συγκλονιστική αλήθεια και τη σοφία του ανθρώπου που στη δύση της ζωής του, μπορεί να περιγράψει τα λάθη του χωρίς φόβο.

Με συγκλόνισε επίσης η Μάγια Τσόκλη. Δεν ήξερα ότι είχε καρκίνο όταν μιλάγαμε. Το αποκάλυψε επίσης σε εμένα πρώτη φορά. Κάθε άνθρωπος που δίνει τη μάχη με τον καρκίνο είναι άξιος απόλυτου σεβασμού. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις να τιθασεύσεις το συναίσθημα που νιώθεις όταν βλέπεις ότι η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή. Επίσης με είχε συγκινήσει πολύ ο Κώστας Χαρδαβέλας όταν για πρώτη φορά επίσης μου εξομολογήθηκε τη μάχη του με τον καρκίνο αλλά και η Μελίνα Ασλανίδου που μου μίλησε για το θάνατο του αδερφού της και έβλεπες στην περιγραφή της ότι το σημάδι του πόνου της απώλειας υπάρχει ακόμα πάνω της. 

Μία ακόμη συνέντευξη που θυμάμαι ήταν αυτή με το συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι. Γεννηθήκαμε και οι δύο την ίδια μέρα στις 30 Οκτώβρη. Θυμάμαι ότι ενώ πήγα καθυστερημένος, ο εκδοτικός οίκος μου είπε ότι δεν θα κάνω τη συνέντευξη και μου έδωσε χαριστικά ένα τέταρτο. Ο συγγραφέας δεν ήθελε να σταματήσουμε την κουβέντα μας που τελικά κράτησε μία ώρα. Στο τέλος μου είπε ότι αποφάσισε ποιο θα είναι το επόμενο βιβλίο του μέσα από τη συζήτηση μας. 

Γιάννης Βίτσας - Κάκια Κοντοπούλου

Στη δημοσιογραφία χρωστάω ένα μεγάλο δώρο: Μέσα από αυτές τις συνεντεύξεις βρήκα τις απαντήσεις στον πόνο που βίωνα

Υπάρχουν πολλοί ακόμα άνθρωποι που με συγκλόνισαν και με έκαναν να τους θαυμάσω στις συνεντεύξεις μου. Σχεδόν όλους τους ανθρώπους τους θαύμασα γιατί οφείλω να σου πω ότι εγώ την απώλεια της μητέρας μου την ξεπέρασα μέσω της δημοσιογραφίας. Και μέσω αυτών των ανθρωποκεντρικών συνεντεύξεων με προσωπικότητες που δεν γνώριζα. Αλλά κάθε φορά μέσα από τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων, μέσα από τις συνεντεύξεις έψαχνα να βρω απάντηση στον πόνο που ο ίδιος βίωνα. 

Άρα λοιπόν στη δημοσιογραφία οφείλω αυτό το μεγάλο δώρο. Ότι μου έδωσε τα φτερά για να ξαναπετάξω όταν ήμουν βαθιά πληγωμένος. 

- Η αλήθεια είναι ότι το έχει αυτό το καλό η δουλειά μας. Αλλά θέλω να σου πω ότι αυτό το «δώρο», η δημοσιογραφία δεν το κάνει σε όλους. Το κάνει στους «εκλεκτούς» που την αγαπάνε με πάθος και που δεν τη βλέπουν μόνο σαν επάγγελμα .

- Σε ευχαριστώ πολύ για τον χαρακτηρισμό. Δεν θέλω να πάρω πάνω μου μία λέξη, όπως «εκλεκτός». Το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι δεν είδα ποτέ τη δημοσιογραφία σαν επάγγελμα. Όπως και δε βλέπω ποτέ ως επάγγελμα τίποτα από όσα κάνω στη ζωή μου. 

- Την βιογραφία σου θα τη γράψεις εσύ ή θα την αναθέσεις σε άλλο;

 - Χα, χα  Δεν ξέρω αν θα είχα τη δύναμη να περιγράψω τα θολά ή δύσκολα ή σημαδεμένα με πόνο χρόνια της ζωής μου, που είναι αρκετά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τα πω όπως αυτοί οι άνθρωποι τα περιγράφουν σε μένα γιατί στη ζωή λόγω των συνθηκών, εκτός από δύναμη και αγάπη για τους ανθρώπους έμαθα να έχω κι ένα «blanco» που σβήνει μαγικά από τον εγκέφαλο μου όσα άσχημα έχω βιώσει. Τα δικά μου «τραύματα» του παρελθόντος σχεδόν τα έχω ξεχάσει. Τα έβαλα σε ένα κουτί, τα τοποθέτησα στο ψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης της μνήμης και τα άφησα εκεί. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί στα 80 να θέλω και εγώ να δώσω κάποια παραδείγματα από τη δική μου ζωή σε κάποιο νεότερο άνθρωπο.
 

-Θέλω να μου πεις το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει δώσει η ζωή

- Ότι δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπεις τίποτα. Ότι κάθε μέρα που ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις το φως είναι μια καινούργια ημέρα που όλα μπορούν να αλλάξουν. Κι ότι κάθε κομμάτι της ψυχής σου ακόμα και το πιο βασανισμένο, μπορεί να βρει λύτρωση. Είμαι βαθιά αισιόδοξος και οραματιστής.

Ποια στιγμή της ζωής μου δεν θα ξεχάσω ποτέ

- Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής σου, αυτή που θεωρείς ότι δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

- Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάθε τι που έκανα για πρώτη φορά. Την πρώτη φορά που έκανα έρωτα για παράδειγμα, ή όταν άφησα για πρώτη φορά την Ελλάδα πηγαίνοντας να σπουδάσω Νομική στην Ιταλία.  Θυμάμαι ότι αντικρίζοντας το λιμάνι της Ancona, αυτής της άσχημης για τα ιταλικά δεδομένα πόλης, εγώ ένιωθα ότι εισήλθα σε ένα παραμύθι . Δεν θα ξεχάσω επίσης το πρώτο φιλί, αλλά και την πρώτη συνέντευξη που πήρα. Ήταν η ηθοποιός Μπέτυ Μοσχονά τον Δεκέμβριο του 1997 για το δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό Ξένιο.

Φυσικά έχω πάντοτε στη μνήμη μου πολλούς ανθρώπους που με γενναιοδωρία μου προσέφεραν την αγάπη τους, το χέρι τους, και έναν ώμο να κρατηθώ. Εγώ δεν ξεχνώ κανένα καλό γεγονός στη ζωή. Επίσης υπάρχει ακόμη έντονα χαραγμένη στο μυαλό μου η δύναμη της μητέρας λίγο πριν «φύγει». Μου έδειξε με τόσο αλτρουισμό τη βαθιά αγάπη της, ακόμα και την στιγμή που άφηνε την τελευταία της πνοή.

-Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα συναρπαστικό, που όπως είπαμε πριν, μας  κάνει πολλά δώρα, αλλά είναι κι ένα επάγγελμα δύσκολο, απαιτητικό και ανταγωνιστικό. Δέχθηκες πόλεμο Γιάννη;

- Υπήρξαν ελάχιστοι που προσπάθησαν να με πολεμήσουν και να με σπιλώσουν. Επειδή όμως δεν έχω φερθεί άσχημα σε κανένα άνθρωπο, για να μου «επιστραφεί», ο υπέροχος σύμμαχος χρόνος και οι συγκυρίες με προστάτευαν πάντοτε από κάθε κακό αποκαλύπτοντας τα πραγματικά κίνητρα όσων το έπρατταν. 
 

Λύγισα πολλές φορές αλλά ποτέ δεν έσπασα

- Είσαι ένας άνθρωπος εξαιρετικά δυνατός, εξαιρετικά αισιόδοξος και μαχητής. Υπήρξαν στιγμές που «λύγισες»; Που «γονάτισες»;

- Φυσικά. Υπήρξαν στιγμές που γονάτισα, λύγισα, πόνεσα βαθιά αλλά το επόμενο ακριβώς πρωινό που άνοιγα τα μάτια μου έλεγα «Μεγάλε, δεν έχεις το δικαίωμα να εγκαταλείψεις τη μάχη. Τώρα είναι μια καινούργια μέρα. Και κάθε μέρα έχει τους δικούς της κανόνες και οφείλεις να τους σεβαστείς».
   Θεωρώ ότι ο πρώτος κανόνας σε αυτή τη γη είναι ότι πρέπει να σεβόμαστε την πολυτέλεια που έχουμε να υπάρχουμε σε αυτό τον υπέροχο κόσμο, που παρά τις αντιξοότητες είναι μαγικός. Έτσι όσο κι αν λύγισα δεν έσπασα. Ποτέ. Είναι στη φύση μου να πολεμάω. Να παλεύω ακόμα και το πιο δύσκολο γεγονός. Είχα την τύχη να με προικίσει το σύμπαν και ο Θεός με άπλετη αισιοδοξία. Την χρησιμοποίησα πολλές φορές. 

Γυρίζω την πλάτη μου σε κάθε μοχθηρό άνθρωπο – Τον αφήνω να βράζει στο ζουμί του

- Είσαι ένας άνθρωπος που αγαπά πάρα πολύ τους ανθρώπους και έχει πολύ βαθιά κατανόηση για την ανθρώπινη ψυχή και τις αδυναμίες και τα πιθανά ελαττώματα που μπορεί αυτή να έχει. Ωστόσο θα ήθελα να σε ρωτήσω αν υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να συγχωρέσεις σε έναν άνθρωπο.

- Δε συγχωρώ την κακία. Προσπαθώ να την κατανοήσω. Σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος που φέρεται με κακία , πιθανώς θα έχει δικά του άλυτα προβλήματα. Άρχισα να κατανοώ το ψέμα παρότι επίσης δεν το συγχωρώ εύκολα. Αλλά έχω αποφασίσει -και με πάρα πολύ ειλικρίνεια στο λέω -, να γυρνάω την πλάτη μου σ’ όποιον μοχθηρό άνθρωπο συναντώ. Δεν του δίνω κανένα περιθώριο να υπάρχει στη ζωή μου. 

Είμαι σαν τις κατσαρίδες – Δεν με φοβίζει τίποτα

- Είσαι ένας άνθρωπος που ονειρεύεται πολύ και κυνηγάει τα όνειρα του. Θα ήθελα λοιπόν Γιάννη να μου πεις ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο αυτή τη στιγμή. 

- Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να μην αφήνω ούτε ένα λεπτό που θα με κυριεύσει η θλίψη ή η στεναχώρια στη ζωή μου. Θέλω κάθε μέρα να σκέφτομαι ότι οφείλω έχοντας την τύχη να περπατώ σε αυτό τον κόσμο να αισθάνομαι ευτυχισμένος και να μην επιτρέπω τίποτα να διαταράσσει τη γαλήνη και την αλήθεια μου.

-Θα μπορούσα να σε ρωτήσω ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος, αλλά είναι εντελώς άστοχο να ρωτήσω εσένα κάτι τέτοιο διότι έχω την αίσθηση ότι δε σε φοβίζει τίποτα στο αύριο, το βλέπεις απλώς σαν μια ενδιαφέρουσα πρόκληση που έχει να σου δώσει ευκαιρίες. Είναι έτσι;

- Ακριβώς. Δε με φοβίζει τίποτα. Είμαι σαν τις κατσαρίδες. (γέλια). Μπορώ να ανταπεξέλθω σε όλες τις συνθήκες. Ακόμα κι αν τα έχανα όλα, θα ξανάρχιζα από την αρχή. Ο πάτος για μένα είναι μια μοναδική ευκαιρία για να ξανανέβεις στην επιφάνεια της θάλασσας και να κολυμπήσεις.