Γιατί το «Ψάριστον» in the middle of nowhere έχει γίνει η πιο περιζήτητη ψαροταβέρνα για ξένους, παλιό αγαπημένο στέκι του Κώστα Βαξεβάνη; Μάθετε!

Ιδιόρρυθμο, μοναδικό, με χιούμορ που σκοτώνει­, αυτό το εντελώς off Broadway ψαρομάγαζο είναι παραδόξως γεμάτο ξένους συνδαιτυμόνες. Χαλαρωτική αντισυμβατικότητα, αυθεντικότητα και ουσία. Συν κάποια σπάνια και απρόοπτα πιάτα, γράφει ο Δημήτρης Αντωνόπουλος στο athinorama.gr !
 


Sui generis αυτοσαρκασμός: Μπαίνοντας στο «Ψάριστον», δεν το πιστεύεις... Τρίτη βράδυ το μαγαζί είναι γεμάτο και στον αέρα πιάνεις αγγλικά, ιταλικά και άλλες γλώσσες. Στα περισσότερα τραπέζια κάθονται ξένοι σε επαγγελματικά και μη τραπεζώματα. Το σουξέ του «Ψάριστον» σε business συναντήσεις δεν έχει προηγούμενο στην Αθήνα! Και ας είναι επιμελημένα ατημέλητο ή για να το πω πιο σταράτα χύμα! Το μαγαζί είναι πολύ απλό, γεμάτο ετερόκλητα στοιχεία (από ναΐφ ζωγραφιές, βαλσαμωμένα­ πλάσματα του βυθού και θαλασσινά παραφερνάλια μέχρι απλωμένες μπουγάδες σε στιλ παλιού ελληνικού κινηματογράφου ), που ακροβατούν στο τεντωμένο σχοινί ενός αριστοφανικού αυτοσαρκασμού.

Αυτό το ενίοτε ακραίο και σίγουρα μάγκικο χιούμορ αποδεικνύεται λυτρωτικό και χαλαρωτικό για τον κόσμο που συρρέει. Το μαγαζί σε πείθει όχι μόνο ότι δεν είναι ψεύτικο, αποτελώντας αντανάκλαση του βασικού δημιουργού του Βασίλη Ακρίβου, αλλά έχει εδραιώσει την αύρα του αντισυμβατικού ψαρο-εστια­τορο-μεζεδοπωλείου ποιότητας. Γι’ αυτό και το απολαμβάνει κι επανέρχεται κόσμος που λογικά δεν θα περίμενες να δεις εδώ. Υπ’ όψιν ότι αρκετές Τετάρτες μαζεύονται παρέες με όργανα και το μαγαζί σηκώνεται στον αέρα.
 


Σου πω... και με άποψη! Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα να βρω στο «Ψάριστον» είναι μια λιχουδιά από τη Χώρα­ των Βάσκων, σαν τα κοκότσας, τα περιζήτητα μπινελίκια από τα σαγόνια του μπακαλιάρου, που μαγειρεύονται πολύ ελληνικά και νόστιμα, με λεμονάτη­ σάλτσα. Και δεν είναι η μόνη σπανιότητα. εδώ βρίσκεις ασυνήθιστα όστρακα, όπως γαϊδουροπόδαρα, πεταλίδες, φούσκες και καλόγνωμες, αλλά και σπεσιαλιτέ σαν την τηγανητή ταραμοσαλάτα –σέρτικη νοστιμιά, σαν συμπυκνωμένη καθαροδευτέρα, αν και λίγο βαριά είναι η αλήθεια– ή εκείνη την καπνιστή γλώσσα συνδυασμένη επιτυχημένα και πρωτότυπα με λάχανο τουρσί και λεμονάτη μαγιονέζα.

Φυσικά υπάρχουν και πιο συνηθισμένα πράγματα στον κατάλογο, όπως τα βραστά λαχανικά, που όμως βράζονται τέλεια, κρατάνε όμορφα και σερβίρονται ζεστά – σαν να βγήκαν μόλις από την κατσαρόλα. Το συμιακό γαριδάκι τηγανισμένο άψογα μοσχοβολάει και είναι μεζές ζηλευτός. Ακριβώς γι’ αυτό, όταν η προσοχή της κουζίνας χαλαρώνει και τα ωραία μπαρμπούνια ξεροτηγανίζονται και στεγνώνουν, λες κρίμα κι άδικο. Αν συνέβαινε μόνο σε ένα πιάτο, θα το θεωρούσα ατύχημα. Ούτε όμως τα χτένια (που συνδυάζονται ωραία με πουρέ σελινόριζας ) είχαν ψηθεί με προσοχή ούτε ο ολόφρεσκος σαργός είχε ψηθεί με εκείνη την ακρίβεια που σε κάνει να αναστενάζεις, παρότι ήταν νόστιμος. Το καλύτερο πιάτο εξ όσων δοκίμασα ήταν αναμφισβήτητα ο τόνος σασίμι, μαστιχωτός και γευστικότατος, σερβιρισμένος σε σάλτσα ponzu κι ελαφρώς πικάντικο άσπρο και μαύρο σουσάμι.
Τα γλυκά στο τέλος είναι κέρασμα. μας έτυχε συμπαθέστατη­ πορτοκαλόπιτα με παγωτό κι ένα μέτριο –σκληρό– μωσαϊκό με ­σοκολάτα.