Αλέξης Παπαχελάς: O κ. Τσίπρας ας γίνει Λούλα, αφού (ευτυχώς) δεν έγινε Τσάβες - Διέλυσε τους μύθους περί τρίτου δρόμου

Παράδειγμα, η εξήγηση για τις πρόωρες συντάξεις. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, αν ο κ. Τσίπρας έγινε νεοφιλελεύθερος... Ε, λοιπόν, όχι.

*Του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή

»Μερικές αυτονόητες αλήθειες λοιδορήθηκαν συστηματικά σε αυτό τον τόπο από τους λαϊκιστές τηλεμαϊντανούς και πολιτευτές όλων των κομμάτων. Ο Τάσος Γιαννίτσης και ο Γιάννης Σπράος έγιναν καρικατούρες στο μυαλό της κοινής γνώμης όταν ανέλυαν με στοιχεία την ανάγκη μιας μεγάλης ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Οταν ξέσπασε η κρίση, τα οργανωμένα συμφέροντα, οι συντεχνίες και οι φαύλοι παλαιοί πολιτικοί κρύφτηκαν πίσω από τα ιερά αντιμνημονιακά λάβαρα για να μην αλλάξει τίποτα. Ηλθαν και οι άγριες περικοπές και οι φόροι και ο κόσμος έχασε κάθε όρεξη και ενδιαφέρον για μεγάλες, αυτονόητες μεταρρυθμίσεις.

Επρεπε να δούμε τον Χάρο με τα μάτια μας, να βγούμε με το ένα πόδι έξω από το ευρώ για να «ξεμεθύσουμε» και να αντικρίσουμε την πραγματικότητα. Από μια άποψη είναι ντροπή μας, εθνική ντροπή μας, ότι χρειάσθηκε να μας απειλήσει τόσο σκαιά ο κ. Σόιμπλε για να κάνουμε ένα βήμα πίσω από την άβυσσο.

Αυτές οι αλλαγές, όπως σωστά είπε χθες ο κ. Τσίπρας, έπρεπε νομοτελειακά να γίνουν είτε με τρόικα είτε χωρίς. Για να γίνουν αυτές οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται δύο θεμελιώδη στοιχεία. Πριν από οτιδήποτε άλλο, προέχει να εξηγήσει κάποιος στον κόσμο πειστικά και με καθαρές κουβέντες γιατί χρειάζονται αυτές οι αλλαγές. Στην επικοινωνία χάνεται ή κερδίζεται το παιχνίδι πριν αρχίσει. Εκεί ο κ. Τσίπρας δείχνει, μάλλον, να τα καταφέρνει. Σε μια χώρα όπου το αριστερό κομμάτι του εγκεφάλου υπερτερεί του δεξιού έχει την ιδεολογική κυριαρχία και την άνεση να επικρατήσει και στον νέο του ρόλο. Τώρα πώς θα κόψει τον ομφάλιο λώρο με τα βαρίδια της μεταπολίτευσης που κουβαλάει μαζί του, δεν το ξέρω. Εχει, πάντως, αποδειχθεί ότι έχει τον τρόπο του, αν αρχίσει κανείς το μέτρημα από τον Αλαβάνο, τον Κουβέλη... (μήπως και τον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη, την Κωνσταντοπούλου;).

Πέρα, όμως, από την επικοινωνία χρειάζεται και τεχνογνωσία και στιβαρό μάνατζμεντ. Εκεί ο κ. Τσίπρας υστερεί οδυνηρά. Η φοβερή ανασφάλεια ενός σκληρού πυρήνα εξουσίας οδήγησε σε τραγικές επιλογές προσώπων. Η Ελλάδα διαθέτει όμως επαγγελματίες, καθαρούς ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν να αλλάξει ο τόπος. Οι περισσότεροι δεν ψήφισαν τον κ. Τσίπρα, αλλά είναι έτοιμοι να στοιχηθούν πίσω του και να βοηθήσουν.

Οι ώρες είναι δύσκολες. Ξέρουμε τι χρειάζεται η χώρα. Δεν ξέρουμε ακόμη αν ο κ. Τσίπρας μπορεί, όπως λέει το διεθνές κλισέ, να γίνει Λούλα, αφού (ευτυχώς) δεν έγινε Τσάβες. Αν δεν τα καταφέρει, θα έχει τουλάχιστον προσφέρει υπηρεσία στους πολίτες, γιατί θα έχει συμβάλει στο να διαλυθούν ορισμένοι μεγαλειώδεις μύθοι ενάντιοι στην αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων και θετικοί στην ύπαρξη, τάχα, του «άλλου δρόμου».

Υ.Γ.: Σε ένα κυρίως σημείο δεν ήταν πειστικός ο κ. Τσίπρας: Οταν «κάλυψε» τον κ. Βαρουφάκη, χωρίς να ζητήσει ο ίδιος συγγνώμη για την απίστευτη οικονομική καταστροφή που προκάλεσε το δόγμα του υπουργού που εφαρμόσθηκε -ευτυχώς όχι μέχρι τέλους- με δική του εντολή.