ΓΟΝΕΙΣ

Είτε γιατί η άδεια μητρότητας τελειώνει και το παιδί ακόμη δεν θα πάει σχολείο, είτε γιατί το ζευγάρι θέλει να κάνει μια έξοδο.... είτε.. είτε... κάποιος χρειάζεται να κρατά το παιδί. Ποιος; Οι παππούδες ή μια "γυναίκα";

Τα παιδιά κληρονομούν από τους γονείς χαρακτηριστικά που δεν ανήκουν στη γενετική. Η αίσθηση του Χιούμορ, η Επιθετικότητα, η Ευλάβεια, η Συναισθηματική Νοημοσύνη ανήκουν σε αυτή την ομάδα. Ας εξετάσουμε αυτή την κληρονομιά πίσω από τον τρόπο που λειτουργεί!

Αρκετές φορές ακούμε τα παιδιά να μιλούν αρνητικά για τον εαυτό τους π.χ. "Είμαι τόσο ηλίθια", "Κανείς δεν με συμπαθεί", "Είμαι χοντρή", "Είμαι άσχημος". Μερικές φορές μέσα από αυτές τις δηλώσεις επιζητούν την αναίρεση αυτών από τους άλλους. 

Το ζευγάρι ανάγκασε το μόλις επτά ετών αγοράκι να βγει από το αυτοκίνητο και το παράτησαν στο δάσος, με αποτέλεσμα τώρα το παιδί να αγνοείται.

«Αχ, τι όμορφο παιδάκι!» μου λες κοιτάζοντας τον μεγάλο μου γιo. Βεβαίως χαμογελάω γεμάτη περηφάνια – ναι, είναι κούκλος.

Σε κάθε οικογένεια, όπως είναι φυσικό, κάποιες φορές υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των μελών της, δηλαδή μεταξύ γονιών-παιδιών αλλά και μεταξύ των ίδιων των γονιών. Eξάλλου, οι αντιθέσεις και ο γόνιμος διάλογος που προκύπτει από αυτές είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την ψυχολογική εξέλιξη του παιδιού.

Υπάρχει μία διαδεδομένη πεποίθηση στην κοινωνία μας ότι το παιχνίδι με τα παιδιά είναι χάσιμο χρόνου. Πολλοί γονείς από την άλλη, ενώ αναγνωρίζουν τα οφέλη που έχει το παιχνίδι για τα παιδιά, δεν παίζουν μαζί τους θεωρώντας ότι είναι κάτι που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ενστικτωδώς χωρίς την βοήθεια ενηλίκων.

Αυτό το ροζ παιδικό δωμάτιο κάποτε ήταν γεμάτο παιδικές φωνές αλλά σήμερα, εδώ και 9 χρόνια μένει ανέγγιχτο κρύβοντας πίσω του μια θλιβερή ιστορία.

Όταν ήμασταν νέοι γονείς και ξεφυσούσαμε για τις δυσκολίες και τις αγωνίες που είχε το μεγάλωμα των παιδιών σ’ αυτή την ηλικία, ακούγαμε τους μεγαλύτερους να λένε (ίσως λίγο περιπαικτικά) "μικρά καράβια-μικρές φουρτούνες, μεγάλα καράβια-μεγάλες φουρτούνες", υπονοώντας ότι τα δύσκολα έρχονται... 

«Είμαι κάθε μέρα σπίτι μαζί του. Από νωρίς το μεσημέρι που επιστρέφω δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο πέρα από εκείνο!»

Ένας μικρός συμπολίτης μας από την Ακράτα, ηλικίας μόλις 2 ετών, διαγνώστηκε με λευχαιμία και ζητάει τη βοήθειά μας.

Κάθε τέτοια εποχή οι γονείς άλλοι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς καθοδηγούμενη λοιπόν από ανάγκη κι άλλοι γιατί το θεωρούν καλή ευκαιρία κοινωνικοποίησης των παιδιών τους λειτουργώντας δηλαδή από επιθυμία, μπαίνουν σε διλήμματα όπως:

Πανελλήνιες, αυτή η μάστιγα. Τις περάσαμε στην εφηβεία μας και, όσο καλοί μαθητές κι αν είμαστε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήταν εφιάλτης. Το κακό είναι ότι τώρα που τα παιδιά μας έφτασαν τα 17-18 πρέπει να τις ξαναπεράσουμε και το άγχος μας είναι ακόμα μεγαλύτερο και από την πρώτη φορά!

«Θέλουμε να φτιάξουμε ένα σχολείο, του οποίου οι μαθητές δε θα φοβούνται. Θέλουμε να δείξουμε πώς το παιδί ελευθερώνεται μέσα από την εκπαίδευση του, με επιλογές και μεθόδους που του δίνουν χαρά και την ευκαιρία να αναπτύξει στο μέγιστο τις δυνατότητές».

Αρκετοί γονείς έχουν ένα αυταρχικό στυλ, που δεν επιτρέπει στα παιδιά να αναπτύξουν μια ελεύθερη φωνή. Στο άλλο άκρο, βρίσκονται εκείνοι οι γονείς που είναι ιδιαίτερα "ελαστικοί", με αποτέλεσμα να μην θέτουν επαρκή όρια και κανόνες στα παιδιά τους. 

Μία ερώτηση που κάνει τον γονιό να νιώθει άβολα και να μην ξέρει πολλές φορές τι να απαντήσει. 

Πριν από λίγο καιρό επισκέφθηκα ένα μεγάλο πολυκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας για να πάρω δώρο στον 5χρονο ανιψιό του αγοριού μου για τα γενέθλιά του.

Με έκπληξη πληροφορήθηκα πως το Υπουργείο Παιδείας σκοπεύει να μειώσει τη διδασκαλία του μαθήματος της Μουσικής κατά ένα δίωρο στο δημοτικό και ότι συνεχίζει να αφήνει τη δυνατότητα να ανατεθεί η διδασκαλία της Μουσικής σε εκπαιδευτικούς του κλάδου ΠΕ70 (δασκάλους γενικής παιδείας)!

Ένα ζευγάρι από τη δυτική Αυστραλία που έχασε και τα τρία του παιδιά κατά τη συντριβή της πτήσης MH17 της Malaysia Airlines το 2014 στην Ουκρανία ανακοίνωσε σχεδόν δύο χρόνια μετά την τραγωδία τη γέννηση του τέταρτου παιδιού του, που είναι ένα κοριτσάκι.
 

Όλα τα παιδιά γεννιούνται με μια εσωτερική πυξίδα που, όταν προάγεται μέσω της θετικής άσκησης του δικού μας γονικού ρόλου, βοηθάει τα παιδιά να πιστεύουν στον εαυτό τους και να έχουν επιτυχία, τόσο στο σχολείο όσο και στη ζωή τους.