ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Από το παλάτι του γιου του Νηλέα, του γερήνιου Νέστορα, από τον λόφο του Ανω Εγκλιανού, κοντά στη Χώρα, ο κόλπος του Ναυαρίνου φαντάζει σαν μια όμορφη λίμνη και οι στήλες καπνού που σηκώνονται προς τον ολόχαλκο ουρανό, μέσα από τον βαθυπράσινο έως και ασημένιο ελαιώνα, θυμίζουν τις θυσίες των ταύρων στο γαλαζόχαιτο, αμμουδερό, ακρογιάλι. 

Εδώ τα δέντρα θροΐζουν τη μελωδία της ευδαιμονίας. Τα πεύκα, οι βελανιδιές, τα έλατα, ευωδιάζουν πάντα θεία χάρη. Το θαλερό δέντρο είναι έκφραση ζωής. Αφιερώματα σε θεούς, κατοικητήρια των Δρυάδων, στρωμνές ημίθεων, σεμνώματα της φύσης εν τέλει για τους ανθρώπους. 

Οι ταξιδιώτες- και ειδικά εκείνοι που αναζητούν εναλλακτικούς προορισμούς και διακοπές πέρα από την πεπατημένη μπορεί να έχουν σύντομα την ευκαιρία να ζήσουν μια αξέχαστη εμπειρία στη θάλασσα, κάνοντας την κράτησή τους σε ένα ξενοδοχείο βγαλμένο από το μέλλον και βαλμένο… μέσα στον ωκεανό!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ταξιδέψεις σ’ έναν τόπο. Από τους πιο απολαυστικούς είναι σίγουρα όταν μαζί με τοπία, χωριά και πόλεις γνωρίζεις ανθρώπους και γεύσεις.

Ταξιδεύουμε σε Ζαγοροχώρια, Πήλιο, Ορεινή Ναυπακτία, αλλά και στη γειτονιά της Αράχωβας και του Καρπενησίου, και μένουμε σε ξενώνες με χαρακτήρα, που συγκεντρώνουν πολλές και καλές κριτικές από τους επισκέπτες τους.

Δεν είναι λίγες οι τοποθεσίες της Ευρυτανίας όπου το φυσικό κάλλος ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία και τα κοσμητικά επίθετα ή το γλαφυρό ύφος αδυνατούν να χρωματίσουν όπως θα ταίριαζε οποιαδήποτε διήγηση ενός οδοιπορικού, οποιαδήποτε περιγραφή ενός τοπίου.

Σε σκιά του παλιού εαυτού τους παραπέμπουν, ερειπωμένα και φτωχικά, τα απομακρυσμένα χωριά της επαρχίας Σβερντλόβσκ στα Ουράλια. Για τους λιγοστούς κατοίκους τους, η στενή σιδηροδρομική γραμμή που καταλήγει στο Καλάτς είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας. 

Πριν από δύο εβδομάδες είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε δύο «χορτάτες» ημέρες στη Ρώμη, που φέτος απολαμβάνει ένα παρατεταμένο, ήπιο φθινόπωρο, με τη θερμοκρασία να ξεπερνά τους 10 βαθμούς στη διάρκεια της ημέρας (εμείς πετύχαμε έως και 20 βαθμούς) και μοναδική παραφωνία τη βροχή που κάνει αραιές εμφανίσεις, καθιστώντας ωστόσο την ομπρέλα βασικό αξεσουάρ για το δρόμο. 

Η Πελοπόννησος τα έχει όλα και συμφέρει – ανεξαρτήτως εποχής. Το καλοκαίρι την οργώσαμε απολαμβάνοντας τις πανέμορφες παραλίες της, και το φθινόπωρο αναμένεται εξίσου «δυνατό» στα ορεινά χωριουδάκια της. 

Σπα, πισίνες, καλό φαγητό, μασάζ και απολαυστικός καφές με θέα ένα διάσημο αξιοθέατο. Ποιος θα έλεγε όχι; Ωστόσο οι περισσότεροι θεωρούν ότι πρέπει να ξοδέψεις μια περιουσία για να απολαύσεις αυτές τις πολυτέλειες.

Ανηφόρες, κατηφόρες, λιθόστρωτα καλντερίμια και χωμάτινα μονοπάτια, παλαιές κρήνες-δωρεά κάποιου μεγάλου ευεργέτη του παρελθόντος, σπίτια φροντισμένα ή παρατημένα, ένα πρώην παρθεναγωγείο, μια έρημη πλατεία, ρεματιές ξεχειλισμένες, λεμονιές, ροδιές και ελιές παραφορτωμένες, μανιτάρια διάσπαρτα εδώ κι εκεί. 

Οι Μηλιές έχουν ελιές και όχι... μηλιές, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι. Οι Μηλιώτες έχουν μακρινούς συγγενείς στη Βόρεια Εύβοια, από το ομώνυμο ορεινό χωριουδάκι που υπάρχει στη μεγαλόνησο και απ’ όπου έφυγαν οι πρόγονοί τους, δείχνοντας σαφή προτίμηση στους Τούρκους του Πηλίου από τους Ενετούς της Εύβοιας. 

Το ψηλότερο βουνό και το πιο… χιλιοτραγουδισμένο ποτάμι της χώρας μια ανάσα από τη Λάρισα, ένα γεωλογικό θαύμα στα πόδια των Τρικάλων, μια ειδυλλιακή λίμνη στα πέριξ της Καρδίτσας κι ένας από τους αγαπημένους παντός καιρού ορεινούς προορισμούς της χώρας στη Μαγνησία.

Τέσσερα βουνά, δεκάδες χωριά, δεκατέσσερις οικονομικές επιλογές διαμονής. 

Είναι από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που έρχεσαι και ξανάρχεσαι. Πάντοτε υπάρχει, άλλωστε, μια καλή αφορμή για ταξίδι έως εδώ. 

Η πρώτη ευκαιρία για απόδραση έφτασε και δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν ήδη σπεύσει να οργανώσουν το πρώτο τους φθινοπωρινό ταξίδι, είτε με αφορμή το τριήμερο που για κάποιους σχηματίζεται με τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, είτε εκμεταλλευόμενοι την 28η Οκτωβρίου. Σε ποιους προορισμούς έδειξαν την προτίμησή τους οι Έλληνες για τις ημέρες εκείνες; 

Υπακούοντας σε μια παλιά παράδοση οι άνθρωποι από το Καστράκι και την Καλαμπάκα ανεβαίνουν στην παλιά σκήτη και εμείς τους ακολουθούμε για να ρίξουμε μια πανοραμική ματιά στην ουσία των θεόρατων βράχων

Το μεγαλύτερο μέρος της καρδιάς μου, κρατούν οι αναμνήσεις από την αγαπημένη μου γιαγιάκα Κλειώ. Ηταν τόσο όμορφα όταν με νανούριζε τα βράδια που με κοίμιζε στο κρεβάτι με τα ασπροκέντητα σεντόνια με τις δαντέλες «ρισελγιέ», που μοσχοβολούσαν «μοσκοσάπουνο». 

Στο «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» ο Λόρενς Ντάρελ αναρωτιέται: «Τι είναι στην ουσία η πόλη μας; Τι συνοψίζεται στη λέξη Αλεξάνδρεια;». Στο ερώτημα απαντά ο Μάικλ Χάαγκ με το ωραίο βιβλίο του «Αλεξάνδρεια, η πόλη της μνήμης»: «Το βλέμμα της Αλεξάνδρειας ήταν στραμμένο προς τη θάλασσα και η πόλη ανήκε στον κόσμο της Μεσογείου όπως η Νάπολη, η Γένοβα, η Μασσαλία και η Αθήνα.