Ο μορφωμένος αθλητικογράφος Γιάννης Διακογιάννης & η μεγάλη του αγάπη: Η Βαρβάρα, η μητέρα της αείμνηστης Ρίκας Βαγιάνη (φωτό & βίντεο)

Φτωχότερη είναι από σήμερα η ελληνική δημοσιογραφία, καθώς πέθανε σε ηλικία 91 ετών, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Γιάννης Διακογιάννης.

Από πολλούς θεωρείτο ως ο κορυφαίος του είδους, λόγω των μεγάλων γνώσεών του πάνω στον κλασικό αθλητισμό αλλά και το ποδόσφαιρο, την εμβρίθεια στον τρόπο μετάδοσης και τη γλαφυρότητα του ύφους του.

Ωστόσο ο αθλητισμός και η δημοσιογράφια δεν ήταν οι μόνες του αγαπές. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας υπήρξε παντρεμένος την Βαρβάρα Δράκου, υιοθετώντας την κόρη της - από τον γάμο με τον δημοσιογράφο Οδυσσέα Ζούλα - την αείμνηστη Ρίκα Βαγιάνη.

Η τελευταία είχε αποκαλύψει μάλιστα ότι το επώνυμο της, προήλθε από τα ονόματα της μητέρας της και του Γιάννη Διακογιάννη. Υπενθυμίζεται ότι η  ηθοποιός, τηλεπαρουσιάστρια, δημοσιογράφος, συντάκτρια και διευθύντρια σύνταξης περιοδικών έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 56 ετών, στις 7 Αυγούστου 2018 από καρκίνο.

Η Βαγιάνη είχε άριστες σχέσεις με τον Διακογιάννη, ο οποίος την λάτρευε επίσης και την μεγάλωσε σαν να ήταν βιλογογική του κόρη.

Το 2014 ο κορυφαίος sportscaster είχε βρεθεί καλεσμένος στην εκπομπή της «Πάντα ν' ανταμώνουμε». Ήταν μια από τις τελευταίες, αν όχι η τελευταία, κοινή τους εμφάνιση.

Σε άρθρο της το 2018 στην HuffPost η Γκέλη Βούρβουλη θα γράψει μεταξύ άλλων: «Ο έρωτας μεταξύ της Βαρβάρας και του Διακογιάννη ήταν κεραυνοβόλος. Όπως μου είχε πει η Ρίκα, ο Οδυσσέας κατάλαβε από την πρώτη στιγμή τι είχε συμβεί. ”Σε έχασα, Βαρβάρα μου...” είπε τότε στην συζύγό του και, πράγματι, το διαζύγιο δεν άργησε να βγει.

Ετσι μπήκε στην ζωή της Ρίκας ο Γιάννης Διακογιάννης κι έτσι το Ζούλα έγινε Βαγιάνη. Από την Βαρβάρα και τον Γιάννη. Η Βαρβάρα έμεινε με τον Διακογιάννη μέχρι που τους χώρισε ο θάνατός της, το 2016 - από καρκίνο κι αυτός.

Ο Οδυσσέας Ζούλας είχε πεθάνει από το 1992 κι ένα χρόνο πριν από την απώλεια της μητέρας της, η Ρίκα διεγνώσθη με καρκίνο του πνεύμονα. Από τότε μέχρι και την τελευταία στιγμή, τον αντιμετώπισε με τα πιο ισχυρά όπλα της: χιούμορ, αυτοσαρκασμό και αισιοδοξία».

Λίγα λόγια για τον  Γιάννη Διακογιάννη

Γεννήθηκε στη Αθήνα όπου και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από την εφηβική ηλικία, με ιδιαίτερη αδυναμία στον στίβο. Σπούδασε μουσική στη Γαλλία, όμως τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Κάλυψε με ανταποκρίσεις του πάρα πολλές κορυφαίες διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (ξεκινώντας από αυτό του 1954 στην Ελβετία και τερματίζοντας με αυτό του 1998 στη Γαλλία), διεθνείς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου, τελικούς αγώνες διασυλλογικών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων (όπως του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού) και άλλα. Το 2004 υπήρξε σχολιαστής στους αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όταν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε το τρόπαιο.

Υπήρξε ο πρώτος που τιμήθηκε για την εν γένει προσφορά του με το βραβείο «Ελένη Βλάχου» το 2003, ως δημοσιογράφος των «Νέων».

Το 1966 έκανε την πρώτη τηλεοπτική μετάδοση Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ελλάδα, με μαγνητοσκοπημένη περιγραφή. Συνολικά κάλυψε όλα τα τουρνουά από το 1954 στην Ελβετία μέχρι το 1998 στη Γαλλία (το 1994 δεν ταξίδεψε στις ΗΠΑ λόγω διαφωνιών με την ΕΡΤ). H περιγραφή του στον απίθανο τελικό της Ιταλίας με τη Δυτική Γερμανία το 1982 θα μείνει στην ιστορία.

Στην «συλλογή» του, συμπεριλαμβάνονται 31 τελικοί του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Champions League, από το 1969 και το Μίλαν - Άγιαξ 4-1 μέχρι το 2000 και το Ρεάλ - Βαλένθια 3-0. Ωστόσο, ο πρώτος τελικός της διοργάνωσης που είδε από κοντά ήταν ο «παρθενικός», το 1956 στο «Παρκ ντε Πρενς», ως φίλαθλος και κάτοικος Γαλλίας τότε. Από τις χαρακτηριστικότερες περιγραφές του, αυτές στην πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι τον τελικό του «Γουέμπλεϊ» του 1971 και ιδίως εκείνη στο γκολ του Αριστείδη Καμάρα κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα για τα ημιτελικά.

Το όνομά του είχε γίνει συνώνυμο των αθλητικών μεταδόσεων με αποτέλεσμα να περιληφθεί σε στίχο τραγουδιού, συγκεκριμένα στο «Το Ματς», σύνθεσης και εκτέλεσης του Λουκιανού Κηλαηδόνη το 1979.

Μέχρι τη δεκαετία του '90, όταν άρχισε να αποσύρεται από το προσκήνιο, μετέδωσε τηλεοπτικά σχεδόν όλα τα μεγάλα γεγονότα, όπως Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Κύπελλα και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Παράλληλα, εργαζόταν και για διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, ενώ στο ραδιόφωνο εκτός από το σχόλιό του, έκανε και μουσικές εκπομπές.

Από τα συγγραφικά έργα του ξεχωρίζουν το τετράτομο «100 Χρόνια Ποδόσφαιρο» (Μίλητος, 2006), το «60 Χρόνια Μουντιάλ» (Λιβάνης, 1990) και το «Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού» (Κάκτος, 1979).

Το 2015 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο.

*Φωτογραφίες: NDP, ΑΠΕ-ΜΠΕ και EUROKINISSI