ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Η ​​εικόνα που προβάλλει μια χώρα στον διεθνή περίγυρό της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Πριν από δέκα και κάτι χρόνια η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε, πολιτικώς και οικονομικώς, στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε πάρει τα πάνω της, αλλά η ασυμμετρία δεν ήταν τόσο εμφανής.

Ο​​ Κώστας Καραμανλής και ο «καραμανλισμός» γενικότερα αποτελούν ένα σημείο αναφοράς για τη Ν.Δ. και την Κεντροδεξιά. 

Τ​​ο φθινόπωρο του 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά βρισκόταν μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Η αξιολόγηση δεν έκλεινε και ο πολιτικός χρόνος τελείωνε. 

Ε​​ίδα μία σκηνή από το μέλλον τις προάλλες. Ελπίζω να μείνει στη σφαίρα του εφιάλτη, όχι της πραγματικότητας.

Α​​υτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλή υπόθεση...

Μ​​πορεί κάποιος να κάνει υπεύθυνη αντιπολίτευση σε αυτήν τη χώρα και να εκλεγεί; Κρίσιμο ερώτημα που μένει να απαντηθεί

Μέσα στο τσουνάμι του εθνολαϊκισμού που είχε συνεπάρει τη χώρα το περασμένο καλοκαίρι, ένα 38,5% του ελληνικού λαού αντιστάθηκε και ψήφισε υπέρ της λογικής και της εθνικής αυτοσυντήρησης. 

​​Οποιος νομίζει ότι αυτό που ζούμε στην Ελλάδα είναι κάτι το μοναδικό είναι γελασμένος. Βιώνουμε σε πιο ακραία μορφή φαινόμενα που είναι παγκόσμια και αλλάζουν τον κόσμο.

Η ​​προσφυγική / μεταναστευτική κρίση έχει επαναφέρει στην επικαιρότητα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και εκκρεμότητες. Το στάτους κβο έχει συντηρηθεί από τη Συνθήκη της Λωζάννης έως σήμερα.

Η​​ ώρα του Big Bang του ελληνικού πολιτικού συστήματος φτάνει. Το «θηρίο» συνεχίζει αχόρταγο να καταβροχθίζει πολιτικούς, κόμματα, πρωθυπουργούς και ό,τι άλλο βρει μπροστά του. 

Η ​​χώρα μοιάζει με καρυδότσουφλο εν μέσω της τέλειας καταιγίδας. Πέντε χρόνια κρίσης έχουν διαλύσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. 

Η κυβέρνηση και η χώρα θα βρεθούν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι μέχρι τον επόμενο Φεβρουάριο. 

Από τον συντηρητικό Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτoρ Ορμπαν μέχρι τον ποπ καλλιτέχνη Στρομαέ. Και από την εκρηκτική 33χρονη Ιταλίδα υπουργό Μαρία Ελενα Μπόσι, μέχρι τον αυστριακό Τόμας Βίζερ.

Ε​​ίχα την ευκαιρία να γνωρίσω πέντε Τούρκους πρωθυπουργούς. Ο καθένας είχε το στυλ του, αλλά κανείς δεν προέβαλλε τη «ζωώδη δύναμη» του Ταγίπ Ερντογάν. 

Ο​​ι ταινίες που κόβουν πολλά εισιτήρια στο Χόλιγουντ γίνονται κατόπιν σειρές: «Τα σαγόνια του καρχαρία Ι», «Τα σαγόνια ΙΙ» κ.λπ. Τώρα βλέπουμε στις εγχώριες οθόνες το επεισόδιο «Μνημονιακός πρωθυπουργός 3». Η ταινία δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, αλλά όλα δείχνουν ότι, ανεξάρτητα από το ποιος «θίασος» βρίσκεται στην εξουσία, το έργο δεν αλλάζει

Α​​υτά που συνέβησαν στο Παρίσι το βράδυ της Παρασκευής, όσα βιώνουμε με το τσουνάμι της προσφυγικής κρίσης, μας δείχνουν ότι ζούμε ένα από εκείνα τα επεισόδια που η Ιστορία επιφυλάσσει κάθε 50 ή 100 χρόνια. Κακομάθαμε στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ο​​ κ. Τσίπρας βλέπει τώρα τα σαγόνια του κτήνους του λαϊκισμού και δεν του αρέσει. Το χάιδεψε, όμως, αυτό το κτήνος, το τάισε κάμποσο και στο τέλος το καβάλησε για να φτάσει στην εξουσία. 

Βιώνουμε ένα πραγματικό τέλος εποχής. 

Το αν η Ελλάδα θα διαπλεύσει το «τρίγωνο των Βερμούδων» (αξιολόγηση, διευθέτηση χρέους, ανακεφαλαιοποίηση) δεν θα εξαρτηθεί μόνο από το τι θα συμβεί στη Βουλή και την τήρηση των έως τώρα ελληνικών δεσμεύσεων.