Δεκαπέντε χρόνια χωρίς τον εθνάρχη Καραμανλή - Τους έφερε όλους μαζί

Στο Μέγαρο Μουσικής και την εκδήλωση μνήμης για τα 15 χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή συγκεντρώθηκε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας.

Στο Μέγαρο Μουσικής και την εκδήλωση μνήμης για τα 15 χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή συγκεντρώθηκε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας.



Στην πρώτη σειρά του ακροατηρίου βρέθηκαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, και οι πρώην Πρόεδροι Κωστής Στεφανόπουλος και Χρήστος Σαρτζετάκης, ο πρόεδρος του «Ιδρύματος Κωνσταντίνος Καραμανλής» Πέτρος Μολυβιάτης, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι πρώην πρωθυπουργοί Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης και Κώστας Καραμανλής που «αποθεώθηκε» κατά την είσοδό του στο χώρο.



Το παρών έδωσαν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος που κάθισε σχεδόν δίπλα με τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα (ανάμεσά τους βρέθηκε ο διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Γιάννης Μάνος), ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, ο πρόεδρος της Βουλής Ευάγγελος Μεϊμαράκης.

Παράλληλα, στο χώρο του Μεγάρου Μουσικής βρέθηκαν δεκάδες πολιτικά και μη πρόσωπα που παρακολούθησαν την εκδήλωση. Ανάμεσά τους ήταν ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της ΝΔ Μανώλης Κεφαλογιάννης, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Βύρων Πολύδωρας, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Τέντες, ο γνωστός δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος και ο Αχιλλέας Καραμανλής

Δεν παρευρέθησαν η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος, ο οποίος δικαιολογήθηκε πως έπρεπε να παραστεί σε εκδήλωση του κόμματός του την ίδια ώρα -αν και υπάρχουν φήμες πως έπαιξε ρόλο η άρνηση των διοργανωτών να του δώσουν βήμα. Αντίθετα, δεν απευθύνθηκε ποτέ πρόσκληση για να παρευρεθεί στην εκδήλωση στον γ.γ. της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο.

Αντώνης Σαμαράς: Αλλοι τιμούν τον Καραμανλή στα λόγια, εμείς στην πράξη!




Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «είχε δυτικό προσανατολισμό όταν άλλοι έκαναν διαδηλώσεις ενάντια στη Δύση» δήλωσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στη διάρκεια της εκδήλωσης του Ιδρύματος Κ.Γ.Καραμανλής στο Μέγαρο Μουσικής για την επέτειο των 15 χρόνων από το θάνατο του ιδρυτή της ΝΔ. Οι αντίπαλοί του τον τιμούν στα λόγια, εμείς όμως με πράξεις, σημείωσε ο κ. Σαμαράς συμπληρώνοντας πως με τον ίδιο τρόπο που πολεμούσαν τότε τον Καραμανλή, πολεμούν και εμάς.

«Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον τιμούν σήμερα οι κάποτε αντίπαλοί του. Στα λόγια τουλάχιστον. Γιατί το έργο του -φοβάμαι πολλές φορές- εξακολουθούν να μη το καταλαβαίνουν. Εμείς τιμούμε και τη μνήμη του και την κληρονομιά που μας άφησε» είπε ο κ. Σαμαράς.

«Οι ίδιες δυνάμεις που τότε πολέμησαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μας αντιμετωπίζουν σήμερα με την ίδια πολεμική, τις ίδιες λαϊκίστικες κραυγές και τους ίδιους άδικους χαρακτηρισμούς, τότε είμαστε ακόμα πιο σίγουροι ότι τιμούμε την κληρονομιά του και συνεχίζουμε το έργο του» πρόσθεσε.

Σημειώνεται ότι νωρίτερα από το ίδιο βήμα, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας έπλεξε το πολιτικό εγκώμιο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον οποίο χαρακτήρισε «ξεχωριστή προσωπικότητα της σύγχρονης Ελλάδας» και ως τον πολιτικό εκείνο «που κατάφερε μια σπάνια πολιτική και προσωπική υπέρβαση», δηλαδή «να υπερβεί τα ασφυκτικά όρια που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του».

«Η θέση της χώρας είναι στην Ευρώπη»

Στην ομιλία του ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι το έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ζει και μας εμπνέει και εμάς που είμαστε οι κληρονόμοι του και εκείνους που είναι οι επίγονοι όσων των πολέμησαν». «Οφείλουμε να γίνουμε συνεχιστές του έργου του και να αντιληφθούμε τις αρχές και τις αξίες του και να πάμε πιο πέρα την κληρονομιά του» είπε.

Αναφερόμενος στο έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή επισήμανε ότι «έκανε υπερβάσεις και άλματα. Ήταν άνθρωπος του δυτικού πολιτισμού που δεν παρασύρθηκε σε τριτοκοσμικά μονοπάτια. Ήταν ο αρχιτέκτονας της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και έριχνε γέφυρες σε ανατολή και Δύση. Ήξερε τα όρια της χώρας και δεν έκανε επικοινωνιακά παιχνίδια. Είχε πάντα πυξίδα το εθνικό συμφέρον, είχε όραμα για την χώρα και έβλεπε μπροστά. Κατάλαβε ότι η θέση της χώρας είναι στην Ευρώπη όταν άλλοι φώναζαν συνθήματα. Αγκάλιασε όλες τις παρατάξεις, τις νομιμοποίησε αλλά δεν έπαψε να στηλιτεύει τα σφάλματά τους. Δεν προσπάθησε να το παίξει ψευτοπροοδευτικός. Ήταν πραγματικά προοδευτικός και μπροστά από την εποχή του. Ήταν καλός καπετάνιος γιατί οδηγούσε με σταθερό χέρι. Ήταν ηγέτης γιατί τους αγκάλιαζε όλους. Στην πρώτη του περίοδο είχε προτεραιότητα την Ανάπτυξη, στην δεύτερη είχε την εμπέδωση της δημοκρατίας. Περιφρονούσε τα ψευτοκουλτουριάρικα φτιασιδώματα και απεχθανόταν τον λαϊκισμό. Συνδύασε στοιχεία από τον Ατλαντισμό του Αντενάουερ και του Ντε Γκολ, συγκρούστηκε κάποιες φορές, αλλά δεν απομόνωσε ποτέ την χώρα. Αποκατάστησε και θεμελίωσε τον κοινοβουλευτισμό. Ήταν ο δωρικός και αυστηρός ηγέτης που όμως δάκρυσε για την Μακεδονία».

Κάνοντας και τους συσχετισμούς με το παρόν, ο κ. Σαμαράς είπε ότι «όσο περισσότερες τολμηρές μεταρρυθμίσεις κάνουμε, όσο περισσότερα ανοίγματα κάνουμε στον διεθνή περίγυρο, τόσο περισσότερο σεβόμαστε την κληρονομιά του. Εμείς τιμούμε την κληρονομιά του όταν κρατούμε την Ελλάδα στην Ευρώπη όταν κάποιοι μας είχαν τελειωμένους, όταν εφαρμόζουμε τον νόμο όταν προσπαθούμε να πιάσουμε τους στόχους μας για την δημοσιονομική προσαρμογή, όταν άλλοι τον σέβονται μόνο στα λόγια».

Αλέξης Τσίπρας: Πολιτικό τσαγανό είχε ο Καραμανλής και όταν χρειαζόταν μιλούσε... γαλλικά!

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, μίλησε στο Μέγαρο Μουσικής στην εκδήλωση που διοργάνωσε το «Ίδρυμα Καραμανλής» για τα δεκαπέντε χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η ομιλία του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκάλεσε ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις.

 

Ολόκληρη η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα:

Κυρίες και κύριοι,

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την πρόσκληση που μου απευθύνατε να παρευρεθώ στην εκδήλωση μνήμης του Κωνσταντίνου Καραμανλή [του πρεσβύτερου], ενός ανθρώπου που έβαλε τη σφραγίδα του στη μεταπολεμική Ελλάδα. Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι η Ιστορία δεν γράφεται από πρόσωπα, όσο σημαντικά κι αν είναι αυτά, αλλά από τους λαούς και την πάλη τους.

Ωστόσο, δεν μπορώ να παραγνωρίσω τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν ξεχωριστές προσωπικότητες στη διαπάλη μέσα στις κοινωνίες, στη διαδρομή  των εθνών, στην αέναη κίνηση προς τα μπρος. Και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν οι ξεχωριστές προσωπικότητες στην Ιστορία. Και μια τέτοια ξεχωριστή προσωπικότητα της σύγχρονης Ελλάδας, υπήρξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. 
Κάποτε ο Χαρίλαος Φλωράκης, είχε χαρακτηρίσει τον εν ζωή Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως ένα σημαντικό ηγέτη της τάξης του. Και ξέρετε ο έπαινος από τους πολιτικούς σου αντιπάλους όχι μετά θάνατον, αλλά όσο ακόμα βρίσκεσαι εν ζωή, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τα σημερινά λόγια. Η απόσταση από τα χρόνια εκείνα, μας βοηθά να προσεγγίσουμε σήμερα με λιγότερες προκαταλήψεις την επίδρασή του Καραμανλή στη σύγχρονη δημοκρατία και στη σύγχρονη Ελλάδα.
Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο πολιτικός εκείνος που κατάφερε μια σπάνια πολιτική και προσωπική υπέρβαση. Κατάφερε να υπερβεί τα ασφυκτικά όρια που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του, ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες. Tο καθεστώς του διαχωρισμού των Eλλήνων σε εθνικόφρονες και μη. Τις πρακτικές των διωγμών, της αστυνομικής ασυδοσίας και της κατάστασης πολιορκίας, που χαρακτήριζαν την Ελλάδα μέχρι το 1974. Με αποκορύφωμα, βέβαια, την εφτάχρονη δικτατορία.   Και η υπέρβαση αυτή, με τεράστια σημασία για τη δημοκρατία και τη χώρα, αποτέλεσε μια γενναία επιλογή, αφού ο ίδιος ήταν ο ηγέτης που αναδείχτηκε μέσα σε κείνο το μετεμφυλιακό πολιτικό, κοινωνικό και δημοκρατικό ημίφως. Αυτήν την υπέρβαση οφείλουμε όλες οι πολιτικές δυνάμεις να τη διαφυλάξουμε.
Και ας μη λησμονούμε ότι ήταν ο ίδιος άνθρωπος που υπήρξε επί σειρά ετών το ισχυρό πρόσωπο ενός αυταρχικού καθεστώτος, που είχε οικοδομηθεί μέσα σε διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε.   Επιτρέψτε μου, όμως, εδώ μια προσωπική παρένθεση: Ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Και μεγάλωσα σε ένα αριστερό οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο συχνά οι παλιότεροι διεκτραγωδούσαν τα βάσανα και τους διωγμούς μιας γκρίζας προδικτατορικής  εποχής, που χαρακτηριστικά ονόμαζαν εποχή του καραμανλισμού.

Οι ίδιοι, όμως,  άνθρωποι, ήταν αυτοί που επίσης χαρακτηριστικά επαναλάμβαναν: Το 1974 στην Ελλάδα επέστρεψε ένας άλλος Καραμανλής!   Αυτή η απλή και ίσως για κάποιους αφελής κουβέντα, λέει νομίζω πολύ περισσότερα από όσα οι αγιογραφίες και τα υμνολόγια για τον Καραμανλή.  Γιατί παραμένοντας μεν συντηρητικός, υπέρμαχος δηλαδή της διατήρησης και της εμπέδωσης του κοινωνικού καθεστώτος στο οποίο πίστευε και το οποίο για μας είναι καθεστώς συντήρησης και κοινωνικής αδικίας, εντούτοις ο Καραμανλής επέδειξε ταυτόχρονα ευαισθησίες, στις νέες πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες.
Επεδίωξε και κατάφερε να διευρύνει τα όρια της παράταξής του.  Αφουγκράστηκε τις νέες δημοκρατικές ανάγκες και κυρίως την ιστορική ανάγκη να οικοδομηθεί στη χώρα μια σταθερή δημοκρατική νομιμότητα, που θα προστατεύει τα στοιχειώδη δικαιώματα, θα περιορίζει στο ελάχιστο τους πολιτικούς διαχωρισμούς και θα διασφαλίζει την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία.   Από αυτή την άποψη, δεν συνέβαλε μόνο αποφασιστικά να ξεπεραστούν πρακτικές και λογικές άλλων εποχών, που και ο ίδιος είχε υπηρετήσει και μάλιστα πρωταγωνιστικά.  Αλλά ξεπέρασε με μια έννοια και τον ίδιο τον εαυτό του. Κι αυτό είναι, πιστεύω, που καθιστά την προσωπικότητά του ξεχωριστή, ακόμα και για τους αντιπάλους του. Ότι κατάφερε η προσφορά του στη χώρα, να ξεπεράσει, σε ορισμένα σημεία, τα όρια της ιδεολογίας του. Ότι συνέβαλλε μαζί με τους ηγέτες των άλλων παρατάξεων στην εμπέδωση της κουλτούρας της ομαλής δημοκρατικής εναλλαγής. Μια κουλτούρα που πρέπει όλοι να διαφυλάξουμε.
Επιτρέψετε μου να σας εκθέσω  σύντομα κάποιες σκέψεις, χωρίς εννοείται να διεκδικώ την απόλυτη ιστορική αλήθεια. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναδείχτηκε ως πολιτικός πρώτης γραμμής σε εκείνα τα χρόνια όπου η πολιτική εξακολουθούσε να διατηρεί στο δυτικό κόσμο μια πολύ μεγαλύτερη από ότι σήμερα, σχετική αυτονομία από οικονομικά κέντρα και συμφέροντα. Tο Κράτος και οι πολιτικές-θεσμικές του λειτουργίες, μαζί με τον κοινοβουλευτισμό αποτελούσαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στις μέρες μας, το κέντρο παραγωγής των πολιτικών αποφάσεων.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, δεν υπήρξε ποτέ παθητικός αποδέκτης εντολών, ούτε παρατηρητής των συσχετισμών. Διέθετε αξιόλογα πολιτικά προσόντα, χαρακτήρα, προσωπικότητα, κι αυτό που λέμε πολιτικό τσαγανό. Θα του ταίριαζε νομίζω ένας χαρακτηρισμός από πρώτη ματιά παράδοξος:   Ο Καραμανλής υπήρξε Ριζοσπαστικός στο συντηρητισμό του. Το 1974 δεν δίστασε να προχωρήσει στην αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εν μέσω της σοβαρότατης εθνικής κρίσης του Κυπριακού. Την περίοδο 1975-1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον. Είναι δύο μόνο παραδείγματα πολιτικών κινήσεων «απρόβλεπτων», μη αναμενόμενων στις δεδομένες στιγμές, από έναν ηγέτη της ιδεολογίας του.

Κινήσεων, όμως, αλλαγής της φοράς των πραγμάτων, που ελάχιστοι συντηρητικοί ηγέτες θα τολμούσαν ακόμη και να σκεφτούν στις μέρες μας και που αποδεικνύουν νομίζω αυτό το χαρακτηριστικό, του συντηρητικού ριζοσπαστισμού του. Ένα  χαρακτηριστικό που γίνεται συν τω χρόνω πιο έντονο, για να καταστεί κυρίαρχο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Όταν η συγκρότησή του Καραμανλή επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την συγκρότηση της νέας ελληνικής δημοκρατικής τάξης.

Επίσης, θα ήθελα να σημειώσω κάτι ακόμα, κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα στις μέρες που περνάμε: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε συλλάβει και ενσωματώσει στην πολιτική του διαδρομή ένα κρίσιμο στοιχείο, που αποτελεί και τον πυρήνα άλλωστε της δομικής πολιτικής αντιπαράθεσης σήμερα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα: Είχε συλλάβει πως κάθε μεγάλη προσπάθεια αλλαγής και μεταρρύθμισης μπορεί να ξεκινήσει μόνον από το Δημόσιο και ειδικά από τη δημόσια διοίκηση.

Στην Ελλάδα, πιο συγκεκριμένα, τα μεγάλα μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα του Καποδίστρια, του Τρικούπη, του Βενιζέλου, έφερναν τομές πριν απ’ όλα στους θεσμούς και στη διοίκηση. Από το εκπαιδευτικό μέχρι το αγροτικό ζήτημα και από τα θέματα της γλώσσας μέχρι τα μεγάλα έργα και την εκβιομηχάνιση, η βάση κάθε μεγάλης μεταρρύθμισης παρέμενε το κράτος και η δημόσια διοίκηση. Μεταρρυθμίσεις μέσω της ιδιωτικής οικονομίας δεν προέκυψαν ποτέ. Κι αυτό γιατί αγορά χωρίς δημόσια παρέμβαση δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι αυτό ακριβώς που με απόλυτο και δογματικό τρόπο αναποδογυρίζεται και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα μετά τη δεκαετία του ’90, με τις γνωστές επιπτώσεις πλέον στην τεράστια ανισοκατανομή του πλούτου και στη δομική κρίση των ευρωπαϊκών πολιτικών συστημάτων.

Ο συντηρητικός πολιτικός Καραμανλής, λοιπόν, είναι μεν συντηρητικός αλλά δεν παύει να είναι πολιτικός. Θέλει να έχει την ευθύνη των πολιτικών επιλογών η πολιτική εξουσία και η δομή ενός συντεταγμένου κοινοβουλευτισμού. Θέλει η πολιτική να έχει τον πρώτο ρόλο, να εξασφαλίζει τη σταθερότητα, και στα πλαίσια αυτά την οριοθέτηση του δημόσιου συμφέροντος απέναντι στα πολλά μικρότερα ή μεγαλύτερα ιδιωτικά συμφέροντα. Και ακριβώς επειδή ο Καραμανλής είναι πολιτικός που αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του καιρού του, η δομή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μετά το 1974 φέρει έντονα τη σφραγίδα του, στο μέτρο που επιδίωξή του ήταν η θεσμική εξισορρόπηση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και όχι η υποταγή της πολιτικής στα οργανωμένα και συμπαγή οικονομικά συμφέροντα, ούτε βέβαια η διαιώνιση της διχόνοιας του ελληνικού λαού.

Μας το έδειξε αυτό άλλωστε, όταν παρά το γεγονός ότι είχε μια απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 220 βουλευτών στην πρώτη μεταπολιτευτική Βουλή, το Σύνταγμα του ’75 κράτησε στο τέλος λογικές ισορροπίες και υποχώρησε σε πολλές από τις αιτιάσεις που προβάλλονταν για ροπή σε θεσμικό ή προληπτικό αυταρχισμό.   Αγαπητοί φίλοι και φίλες Είναι ώρες που σκέφτομαι, ειδικά τούτες τις πρωτόγνωρες στιγμές που περνά η χώρα, αν ήταν παρόντες μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, για να αναφερθώ μόνο στις προσωπικότητες της μεταπολίτευσης, πως άραγε θα αντιδρούσαν;

Πολύ πιθανόν, λοιπόν, αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν σήμερα παρόν, να σχολίαζε με τα γνωστά σε όλους... γαλλικά του, πολλές πλευρές της σημερινής ευρωπαϊκής και ελληνικής πραγματικότητας.   Σε κάθε περίπτωση θα ήθελα με ειλικρίνεια να σας καταθέσω την πεποίθηση, ότι από έναν ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο του διαμετρήματος του Καραμανλή, έχουμε ακόμα και εμείς οι αριστεροί να αντλήσουμε πολύ χρήσιμα πολιτικά μηνύματα. Και αυτό, ίσως αποτελεί την καλύτερη κατάθεση σεβασμού στη μνήμη του.

Σας ευχαριστώ.   

Ευάγγελος Βενιζέλος: Ο Καραμανλής άλλαξε τον πολιτικό πολιτισμό


«Η μεταπολίτευση που σφράγισε ο Καραμανλής άλλαξε τον πολιτικό πολιτισμό», τόνισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στην ομιλία του για τα 15 χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στο Μέγαρο Μουσικής.

Ο κ. Βενιζέλος υπογράμμισε ότι τώρα καθίστανται καλύτερα αντιληπτές, οι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην πρώτη και στη δεύτερη φάση της πρωθυπουργίας του αλλά και η προσήλωσή του στην Ευρώπη και τη δημοσιονομική πειθαρχία «που η ιστορική αλήθεια επιβάλλει να πούμε ότι καταγράφτηκε στα δεδομένα τόσο του 1963 όσο και του 1980, δηλαδή κατά τις δύο αποχωρήσεις του από το αξίωμα του Πρωθυπουργού».

Τόνισε ότι οι τρεις βασικές ιστορικές εξελίξεις που συνδέονται με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είναι η δημοκρατική μετάβαση του 1974, η οριστική επίλυση του πολιτειακού και η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Ούτε ο παλαιοκομματικός κρατισμός, ούτε τα φαινόμενα συντεχνιασμού, ούτε οι αθέμιτες σχέσεις πολιτικής και οικονομίας, ούτε η δημαγωγία, ο λαϊκισμός και το δόγμα της εύκολης ανέλιξης, μπορούν να μετατρέψουν σε αρνητικό το ιστορικό ισοζύγιο της μεταπολίτευσης στη θεμελίωση της οποίας ήταν καταλυτικός ο ρόλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή», πρόσθεσε ο κ. Βενιζέλος.

Ανέφερε ότι «άλλο η πολιτική σύγκρουση και άλλο να βλέπεις τον πολιτικό σου αντίπαλο ως εσωτερικό εχθρό». «Η κρίση», πρόσθεσε ο κ. Βενιζέλος, «υποβάθμισε την πολιτική αντιπαράθεση καθώς χάθηκε το μέτρο και εκδηλώθηκε μια αντιμονημονιακή έφοδος». «Εμείς ωστόσο», επισήμανε, «δεν επιλέξαμε το δρόμο του λαϊκισμού και της δημαγωγίας».

Κατέληξε λέγοντας, «είμαι βέβαιος ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα μας έλεγε σήμερα πως είναι κοινή υποχρέωση όλων των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου να διασφαλίσουν ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης και πολιτικού πολιτισμού, ως μια από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της πατρίδας μας, μέσα σε συνθήκες εθνικής ενότητας και κοινωνικής συνοχής».

Φώτης Κουβέλης: Τι είπε ο Κύρκος για τον Καραμανλή


Η παρακαταθήκη που άφησε ο ηγέτης της φιλελεύθερης παράταξης στην πολιτική τάξη της χώρας είναι τεράστια: Για κάθε δημοκρατικό πολιτικό χώρο, για κάθε δημοκρατική ιδεολογία που μετουσιώνεται σε πολιτικό λόγο και πράξη από τους πολιτικούς φορείς, είναι απαραίτητες οι ξεκάθαρες απόψεις, ο πολιτικός πολιτισμός, ο σεβασμός στις θέσεις του άλλου, η συμφωνία ότι η πολιτική υπηρετεί το γενικό καλό. Αυτό πίστευε σταθερά και έκανε πράξη ο Καραμανλής επί 60 χρόνια», τόνισε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης.

«Αυτή η θέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι αναγκαία για το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, το οποίο πάσχει από ποικίλες παθογένειες, η διεξαγωγή ενός δημόσιου διαλόγου μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων σχετικά με τα όρια του πολιτικού και κομματικού συστήματος, το εύρος της πολιτικής παρέμβασης, τον ρόλο του πολιτικού προσωπικού, τις εναλλακτικές μορφές πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης, τη συστηματική και διεισδυτική παρακολούθηση των δυνατοτήτων της ίδιας της πολιτικής. Ειδικά σήμερα, ειδικά υπό τις έκτακτες και δραματικές οικονομικές συνθήκες που βιώνει η χώρα», πρόσθεσε, μεταξύ άλλων, στην ομιλία του στην εκδήλωση για τα 15 χρόνια από τον θάνατο του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας.

Υπογράμμισε, επίσης, ότι χρειάζεται μια δημόσια συζήτηση για να απελευθερώσουμε, όπως είπε, το δημόσιο πολιτικό διάλογο από τις πελατειακές σχέσεις, τη στείρα πολιτική αντιπαράθεση που δεν αφορά στην ουσία των προβλημάτων της κοινωνίας και της χώρας και να κατακτήσουμε την πολιτική αντιπαράθεση με επιχειρήματα και θέσεις.

Εκλεισε την ομιλία του με τα λόγια του ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς, του Λεωνίδα Κύρκου:

«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δίδαξε ένα άλλο ήθος πολιτικού άνδρα. Λιτός και αυστηρός στην ιδιωτική του ζωή, εχθρός της εύκολης ρητορείας και της δημαγωγίας, ήξερε πότε έπρεπε να αποχωρήσει και να παραμείνει στη σιωπή. Σφράγισε την πολιτική ζωή του τόπου και πέρασε στην Ιστορία συνοδευόμενος από τον καθολικό σεβασμό φίλων και αντιπάλων».


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ‘ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ’
κ. ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ



Κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Κυρίες και κύριοι,

Σας ευχαριστώ που είσαστε κοντά μας, σε αυτή την εκδήλωση για τα δεκαπέντε χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για να αποτιμήσουμε όλοι μας φόρο τιμής στην μνήμη του.

Δεν έχω κάτι να προσθέσω στα όσα είπαν ο  κ. Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων που ήδη μίλησαν για τον Καραμανλή, καθώς και σε όσα θα ακουστούν από τους διακεκριμένους ομιλητές που θα ακολουθήσουν. Εγώ θα ήθελα να περιοριστώ σε δυο προσωπικά λόγια για την πορεία του Καραμανλή στο δημόσιο βίο της χώρας. Αξίζει να αναλογισθούμε πώς ήταν η Ελλάδα όταν ξεκίνησε ο Καραμανλής την πολιτική του σταδιοδρομία και πώς την παρέδωσε.

Ο Καραμανλής μεγάλωσε και ανδρώθηκε σε μια πολύ δύσκολη εποχή.  ‘Εζησε την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μακεδονία, σκλαβωμένη. Νεαρός, είδε στο σπίτι του να μπαίνουν Τούρκοι και Βούλγαροι και να απειλούν την οικογένειά του.  Γνώρισε από πρώτο χέρι τον πόνο ενός ολόκληρου λαού, μέσα από το διχασμό, τις αδελφοκτόνες συγκρούσεις, αλλά και την πείνα, την ανέχεια, την αδικία. Γύρισε τα χωριά της Μακεδονίας και έζησε με τους ανθρώπους του σκληρού μόχθου, παλεύοντας κι εκείνος να ζήσει την οικογένειά του.

Κι έτσι, μια μέρα, το 1935, πήρε τη μεγάλη του απόφαση: να αφοσιωθεί στο λαό του για να αλλάξει τη μοίρα του τόπου του, της πατρίδας μας.  Ξεκίνησε το δικό του αγώνα μόνος, χωρίς να τον γνωρίζει ή να τον στηρίζει κανείς, να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για την Ελλάδα.
Από εκείνη την ημέρα του 1935 που κατέβηκε για πρώτη φορά υποψήφιος, αντίθετα σε ότι έλεγαν η λογική, η οικογένειά του και οι φίλοι του, μέχρι την ημέρα που εγκατέλειπε οριστικά το προεδρικό μέγαρο, τον Μάρτιο του 1995, πέρασαν ακριβώς εξήντα χρόνια.

Σ’ αυτά τα χρόνια, η Ελλάδα έζησε πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο, πολιτική ανωμαλία. Όμως, ο Καραμανλής, τελικά τα κατάφερε: άλλαξε την Ελλάδα.  Πάντοτε, ο Καραμανλής ένωνε, ποτέ δεν δίχαζε. Σε καιρούς πολύ δύσκολους, διάλεγε τους καλύτερους για να προχωρήσει, χωρίς ποτέ του να κοιτάζει πού ανήκαν πολιτικά, αν τον ψήφιζαν ή όχι. Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν κομματικές γραμμές.  Υπήρχε εθνικό καθήκον. 

‘Οσο κι αν πολεμήθηκε, απ’ όπου κι αν πολεμήθηκε, δεν σταμάτησε ούτε μία μέρα να παλεύει γι΄ αυτόν τον τόπο, ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες του, στην έρημο μιας φοβερής εντεκάχρονης αυτοεξορίας. Η Ελλάδα που παρέδωσε στους επιγόνους του δεν ήταν πια εκείνος ο ρημαγμένος, διχασμένος και εξαρτημένος τόπος, αλλά μια χώρα ευρωπαϊκή, δημοκρατική, σύγχρονη, υπερήφανη, πλουσιότερη από ποτέ, αντάξια της μεγάλης ιστορίας της.

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από το θάνατό του. Σήμερα, ολόκληρη η Ελλάδα αναγνωρίζει, περισσότερο από ποτέ, την προσφορά αυτού του μεγάλου Έλληνα στην πατρίδα και το λαό της. Δυστυχώς όμως, έπρεπε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε για να καταλάβουν πια όλοι οι Έλληνες, ακόμα και εκείνοι που άδικα και επιπόλαια τον πολέμησαν, τι σήμαιναν αυτός ο αγώνας κι αυτή η προσφορά του Καραμανλή. Όμως, ακριβώς τώρα, στα δύσκολα, μπορεί αυτός ο τόπος ακόμα να κερδίσει από τις παρακαταθήκες του.

Ο Καραμανλής, αν ζούσε σήμερα, δεν θα ήθελε να βάλει η Ελλάδα το κεφάλι κάτω. Θα ήθελε να παλαίψει ενωμένη και να προχωρήσει. Να αγωνιστεί, να δημιουργήσει και να τα καταφέρει. Χωρίς περιττές και επιζήμιες αντιπαλότητες. Με ομόνοια και με αποφασιστικότητα. Και έτσι νομίζω πρέπει να ερμηνεύσουμε και το μήνυμα της σημερινής εκδήλωσης.

Ας κρατήσουμε αυτό το μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αυτό του πρέπει κι αυτό θα επιθυμούσε.

Ευχαριστώ τον κ.Μάνο, τους συνεργάτες του και το Μέγαρο Μουσικής για την προσφορά και συνεργασία στην εκδήλωση αυτή.

Σας ευχαριστώ.



ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΝΟΥ



Όταν πριν από περίπου ένα χρόνο επισκέφθηκα στη Φιλοθέη το χώρο που επέλεξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το χώρο που βρίσκεται, δύο ήσαν τα συναισθήματα που με διακατείχαν: Περισυλλογή και ελπίδα. Η περισυλλογή, η ελπίδα, η απαρέγκλιτη θέληση, η διορατικότητα, αλλά και η δωρικότητα και ένας δημιουργικός αναχωρητισμός, ουσιαστικό και απαραίτητο στοιχείο στάσης ζωής και πολιτικής θεώρησης, είναι στοιχεία που διαχρονικά συνέθεταν την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Πρότεινα στο Ίδρυμα να συνδιοργανώσουμε μια εκδήλωση, με αφορμή τη συμπλήρωση 15 ετών από την έλλειψη της φυσικής του παρουσίας, μια εκδήλωση που δεν θα είχε μόνον τον χαρακτήρα in memoriam, αλλά θα αναδείκνυε πώς θα ήταν δυνατόν αρχές και δράσεις του να ερμηνευτούν και να επιδράσουν στο σήμερα.
Είμαι ευτυχής που η πρόταση αυτή έγινε αποδεκτή και ευχαριστώ τον κ. Αχιλλέα Καραμανλή και τον κ. Πέτρο Μολυβιάτη.
Το Μέγαρο Μουσικής έχει βέβαια ως δεσπόζουσα αποστολή την ανάδειξη της μουσικής και των τεχνών. Το Μέγαρο Μουσικής ανήκει σε όλους, είναι ανοιχτό σε όλους. Οφείλει λοιπόν να είναι μια διαρκής εστία διαλόγου, διακίνησης των ιδεών, οφείλει να προωθεί το λόγο και το στοχασμό, τον πολιτισμό, κυριαρχικό και αναγκαίο θεμέλιο της πολιτικής και του πολιτικού λόγου.
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, η γνώση και κατανόηση της πολιτικής ιστορίας του τόπου και της δράσης και προσφοράς μεγάλων προσωπικοτήτων, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που σφράγισαν τον 20ό αιώνα δεν είναι μόνο ένα εργαλείο επιστημονικής ανάλυσης, αλλά πρέπει να είναι πηγή μελέτης και έμπνευσης για τις πολιτικές και κοινωνικές μας επιλογές, τις στάσεις και συμπεριφορές, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορετικές εκτιμήσεις. Τούτο επιβάλλεται όχι μόνο για τους φορείς της πολιτικής, αλλά και για όλους μας.
Προτού παρακαλέσω τον κ. Πέτρο Μολυβιάτη να λάβει το λόγο, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε μια ρήση  του Κων/νου Καραμανλή, το 1935, σε μια από τις πρώτες  πολιτικές του ομιλίες. Εννέα λέξεις: «Είναι ωραία υπόθεσις η Ελλάς διά να την υπηρετήσωμεν». Πράγματι και η παρουσία όλων αποδεικνύει του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή είναι ωραία υπόθεση η Ελλάδα για να την υπηρετούμε.
Σας ευχαριστώ.

   
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ‘ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ’ κ. ΠΕΤΡΟΥ ΜΟΛΥΒΙΑΤΗ


Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
    Κυρίες και Κύριοι,

    Εκ μέρους του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής» σας ευχαριστώ θερμά που ανταποκριθήκατε στην πρόσκλησή μας.
    Η παρουσία σας εδώ απόψε αποτελεί μεγάλη τιμή για εμάς.   
    Συμπληρώνονται φέτος, Κυρίες και Κύριοι, 15 χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
    Και εθεωρήσαμε καθήκον μας να τιμήσουμε, και με αυτήν την εκδήλωση, τη μνήμη του.  Τη μνήμη του ανδρός, ο οποίος με το έργο του και την προσωπικότητά του, άλλαξε την μοίρα της Ελλάδας.
    Και αυτό δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή.
    Είναι η ιστορική αλήθεια.
    Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έταξε ως σκοπό της ζωής του να θεραπεύσει τα τρία μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε το έθνος μας σε ολόκληρη την ιστορία του:
-    Την οικονομική υπανάπτυξη, την φτώχεια δηλαδή.
-    Την εξωτερική ανασφάλεια, δηλαδή τους πολέμους, τις κατοχές, τους εμφυλίους σπαραγμούς, ως επί το πλείστον ξενοκίνητους
-    Και την πολιτική αστάθεια, δηλαδή τις καθεστωτικές αλλαγές, τα πραξικοπήματα, τα κινήματα, τις επαναστάσεις.  Και τη διχόνοια, αυτή την κατάρα του έθνους μας.
Και επίστευε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ότι ο μόνος τρόπος για να λυθούν οριστικά και αμετάκλητα τα προβλήματα αυτά, ήταν να γίνει η Ελλάδα πλήρες και ισότιμο μέλος μιας Ενωμένης Ευρώπης – ενωμένης όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά και αμυντικά.
    Διότι έτσι η Ελλάδα θα επετύγχανε και οικονομική ανάπτυξη και σταθερό δημοκρατικό καθεστώς και ασφάλεια από εξωτερικές επιβουλές.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε το σπάνιο προνόμιο, για τον τόπο μας, να δει και την πραγματοποίηση του οράματός του και την αναγνώρισή του από όλους σχεδόν.
Αυτά τότε.
Τώρα όμως;
Ισχύουν όλα αυτά, ή τα εσάρωσε όλα η κρίση;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ισχύουν απολύτως.
Σήμερα βέβαια η χώρα πλήττεται από την κρίση και οι περισσότεροι Έλληνες υποφέρουν.
Και η Ευρώπη φαίνεται να έχει χάσει τον βηματισμό της (για να το πω κομψά).
Και όμως.
Ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και οι πολιτικές δυνάμεις που την εκφράζουν, πιστεύουν ότι η επιλογή που έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν από πενήντα χρόνια, η Ευρώπη δηλαδή, όχι μόνον ισχύει, αλλά είναι και μονόδρομος.
Αυτο είναι η μεγαλύτερη και η καλύτερη δικαίωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ενώπιον και της ιστορίας και του έθνους.




Ακολουθήστε το eirinika.gr στο Google News για ενδιαφέρουσες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του eirinika.gr και του madeingreece.news

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ