''Κι αν μείνουμε χωρίς βαρβάρους;'', αναρωτιέται ο Παντελής Καψής

του Παντελή Καψή

Η σημερινή ημέρα δεν αποκλείεται να είναι και η τελευταία της συμμετοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Θα εξαρτηθεί από τη λύση που θα δοθεί στο ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, ωστόσο, ότι αυτό θα ήταν μια θετική εξέλιξη για την Ελλάδα.

Οπως είναι γνωστό, το ΔΝΤ πιέζει για ένα νέο «κούρεμα» - αυτήν τη φορά στο χρέος που έχουν στα χέρια τους όχι οι ιδιώτες, αλλά οι κυβερνήσεις. Κάτι τέτοιο, όμως, οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί, για πολιτικούς λόγους, ούτε που το συζητούν.

Ετσι ορισμένοι πιστεύουν ότι το όλο θέμα δημιουργήθηκε προσχηματικά ώστε να μπορέσει να φύγει το ΔΝΤ από την Ελλάδα. Το καταστατικό του δεν επιτρέπει να δίνει δάνεια, αν δεν κρίνονται βιώσιμα κι έτσι κι αλλιώς πολλά μέλη του, ιδιαίτερα από τον Τρίτο Κόσμο, θεωρούν σκάνδαλο να δίνονται τόσα πολλά λεφτά σε μια πλούσια σχετικά χώρα όπως η Ελλάδα. Ας λύσει το πρόβλημα η Ευρώπη μόνη της, λένε.

Μια τέτοια εξέλιξη θα λειτουργούσε κατ' αρχήν αρνητικά. Η αποχώρηση του ΔΝΤ θα ερμηνευόταν ως άρνηση να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία - κι ως γνωστόν οι αγορές πιστεύουν το ΔΝΤ μάλλον παρά τη μονίμως αναποφάσιστη Ευρώπη. Θα βοηθούσε, ωστόσο, στο να υπάρξει χαλάρωση της λιτότητας;

Ούτε αυτό είναι βέβαιο. Το αντίθετο. Για την πολιτική της λιτότητας οι ευθύνες βαρύνουν εξίσου ΔΝΤ και Ευρώπη. Μπορεί το ΔΝΤ να έπεσε έξω στις εκτιμήσεις του για το μέγεθος της ύφεσης, η Ευρώπη επέμενε, ωστόσο, να μειωθούν τα ελλείμματα τόσο γρήγορα, η Ευρώπη δεν ήθελε το «κούρεμα» το 2010 και η Ευρώπη, ή μάλλον η Γερμανία, δεν ήθελε και δεν θέλει να δώσει περισσότερα χρήματα, με αποτέλεσμα να μπαίνουν αυτοί οι εξωπραγματικοί δημοσιονομικοί στόχοι.

Κυρίως, όμως, η Ευρώπη ξεκίνησε τη συζήτηση για την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και ορισμένα μέσα ενημέρωσης συνέβαλαν στο να επικρατήσει το άθλιο στερεότυπο των «τεμπέληδων Ελλήνων» και, βέβαια, η Ευρώπη αρνείται να δώσει οριστική λύση στο ζήτημα του ευρώ και του χρέους των χωρών του Νότου.

Η αβεβαιότητα, λοιπόν, για την Ευρωζώνη και για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, που τόσο έχει κοστίσει και εξακολουθεί να κοστίζει, ήταν και είναι κατεξοχήν ευρωπαϊκό δημιούργημα.

Η παρέμβαση του ΔΝΤ, όμως, δεν περιορίστηκε στη μείωση των ελλειμμάτων και στη λιτότητα. Παράλληλα επεξεργάστηκε και επέβαλε ένα ευρύτατο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

Στα λόγια οι περισσότεροι Ελληνες αναγνωρίζουμε ότι τις αλλαγές αυτές θα έπρεπε να τις είχαμε κάνει μόνοι μας εδώ και πολλά χρόνια. Στην πράξη τις υπονομεύσαμε με κάθε δυνατό τρόπο - το παράδειγμα του κ. Ρουπακιώτη, που λειτουργεί ως εκπρόσωπος των δικηγόρων μάλλον παρά ως μέλος της κυβέρνησης, δείχνει από πόσο ψηλά ξεκινά η υπονόμευση.

Και, βέβαια, υπήρξαν πρωτοφανείς σε ένταση αντιδράσεις από όλες τις ομάδες των συμφερόντων που θίγονται. Το αποτέλεσμα ήταν να καταστεί αδύνατον να σχηματιστεί ένα κοινωνικό μεταρρυθμιστικό μέτωπο που θα μπορούσε να αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή των αλλαγών.

Ούτε το ΔΝΤ όμως, ούτε κανείς τρίτος δεν μπορεί να επιβάλει σε μια χώρα την ανάπτυξη. Και στο μέτρο που οι μεταρρυθμίσεις θα ήταν το αντίβαρο της λιτότητας, η ευθύνη για τη σημερινή ύφεση ανήκει σ' εμάς. Κινδυνεύουμε με άλλα λόγια να φύγει το ΔΝΤ και να μείνουμε χωρίς βαρβάρους!

Πηγή: ethnos.gr