Κατερίνα Μπέη στο eirinika: "Μετά τον κορονοϊό θα ζήσουμε ένα νέο Γούντστοκ" - Η σεναριογράφος της "Ευτυχίας" μιλά για τα "καλύτερα της χρόνια" - για όλους & για όλα 

Μια μέρα σε ένα βιβλιοπωλείο μου τράβηξε την προσοχή το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Ο τίτλος ήταν "Το τετράδιο της Ευτυχίας". Σκέφτηκα: "Χμ... άλλος ένας οδηγός "καλής ζωής", Είδα στη συνέχεια το όνομα της συγγραφέως: Κατερίνα Μπέη. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου και στη συνέχεια να το αγοράσω και να αγαπήσω την ηρωίδα του : Την Αριάδνη.

Πολύ πριν κατακτήσει όλο το ελληνικό κοινό με το σενάριο της ταινίας "Ευτυχία" , η Κατερίνα Μπέη είχε φανατικό κοινό. Κι αυτό γιατί οι ήρωες της στα βιβλία και στα σενάρια των ταινιών που υπογράφει είναι παράλληλα συναρπαστικοί , μοναδικοί, αλλά και πολύ οικείοι. 

Η αγαπημένη συγγραφέας των γυναικών πλάθει χαρακτήρες "της διπλανής πόρτας" που ταυτόχρονα έχουν γνωρίσματα από 'μυθικά", υπέροχα πλάσματα.

Οι ηρωίδες της είναι οι γυναίκες που γνωρίζουμε, οι φίλες μας ή ο εαυτός μας, αλλά έχουν ένα "συν" που θα θέλαμε να προσθέσουμε στο χαρακτήρα μας.

Από τη νομική στη δημοσιογραφία και από εκεί στη συγγραφή βιβλίων και σεναρίων: Οι περισσότερες ταινίες που υπογράφει "blockbusters" . "Λούφα και παραλαγή", "Η Λίζα και όλοι οι άλλοι", "Προστάτης Οικογενείας", "Sucess Story", "Η Φούσκα", "Θηλυκή Εταιρεία", και προσφάτως η "Ευτυχία".

Τα βιβλία της 'best seller" . "To τετράδιο της Ευτυχίας", "Στη χώρα του παντού και του πουθενά", "Επάγγελμα Ερωτευμένη", «Κι αν μου Κάτσει», και άλλα.

Τελευταίο και εξίσου επιτυχημένο το βιβλίο της "Το τελευταίο Reunion". 

Ως "δυνατή πένα" η Κατερίνα Μπέη έκανε ένα μικρό σχετικά  αλλά λαμπρό πέρασμα από τη δημοσιογραφία: Τα άρθρα της απέκτησαν φανατικούς αναγνώστες.

Ήθελα πολύ καιρό να μιλήσω μαζί της, αλλά νομίζω ότι αυτή η στιγμή - που την αφορμή μας την έδωσε η εκπληκτική τηλεοπτική σειρά "Τα καλύτερα μας χρόνια", που προβάλλεται στην Ερτ - ήταν η καλύτερη.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, σε μια περίεργη και πρωτόγνωρη για όλους μας συνθήκη,  η Κατερίνα Μπέη χωρίς φόβο και με το πάθος του ανθρώπου που αγαπά αυτό που κάνει, μιλά για όλους και για όλα και μας ξεναγεί στον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο μιας ακόμα συναρπαστικής ηρωίδας: Της Κατερίνας. 

Τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης

*Σαν παιδάκι ήμουν κλασική «τσαπερδόνα», πολυλογού, υπερκινητική κι αστεία

* «Τα καλύτερά μας χρόνια» λειτουργούν ψυχαναλυτικά,  σαν μια πολύτιμη αφορμή για να «ξύνω» τις μνήμες και να ανακαλώ εκείνη την εποχή, όπως και να προσπαθώ να μπω στο παιδικό μυαλό, να θυμηθώ τι με απασχολούσε τότε, πως εκφραζόμουν, τι ήθελα. 

* Ο χαρακτήρας της "Ευτυχίας" μου ήταν από την αρχή πολύ σαφής: χειμαρρώδης, ορμητική, περήφανη, θορυβώδης, αστεία bigger than life, τρυφερή, δίκαια, απρόβλεπτη, παθιασμένη, επιρρεπής , δυναμική, μάγκας, αυτοσαρκαστική, ασταμάτητη.

* Θα ήθελα να γράψω μια urban κομεντί με τις νευρώσεις των Αθηναίων και να τη σκηνοθετήσει ο Γούντι Άλεν

* Τα φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας και κακοποίησης σε κάθε περίπτωση είναι πολύ λυπηρά και τρομαχτικά. Οι περισσότερες γυναίκες λιγότερο η περισσότερο, έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή, σε θέση αδυναμίας . Μόνο μπράβο μπορώ να πω στα κορίτσια που ξεπερνούν το φόβο και τις ανασφάλειές τους και μιλάνε. Πιστεύω πως έγινε η αρχή και θα ακούσουμε πολλά. Οι νοοτροπίες δυστυχώς δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά κάπως έτσι, έγινε μια ρωγμή.

* Έχω τελειώσει το έβδομο βιβλίο μου που θα βγάλω την άνοιξη, στη Key Books και θα λέγεται η «Καλλονή» και είναι παραδόξως πολύ επίκαιρο, αφού έχει να κάνει με το χώρο του θεάματος, με κακοποίηση, ρατσισμό, περιθωριοποίηση, φώτα και σκοτάδια.

*Zούμε κοσμογονία. Θα αργήσει πολύ να επανέλθει ο κόσμος. Όταν περάσει εντελώς ο κορονοιός νομίζω πως θα ζήσουμε δεύτερο Γούντστοκ. Όλοι θα ξεχυθούμε στα μπαρ και τα πάρτι με εφηβική διάθεση.

* Να αλλάξουμε τους άλλους δεν μπορούμε, και να μπορούσαμε τι νόημα έχει, αφού τους γνωρίσαμε και τους φέραμε στη ζωή μας αλλιώς; Η μόνη «ελπίδα» είναι να βελτιώνουμε τον εαυτό μας.

* Είμαι φανατικά παιδί της πόλης, αλλά είμαι και παιδί του καλοκαιριού κι έτσι στη δεύτερη εκδοχή μου θα μπορούσα να με φανταστώ να ξεχειμωνιάζω, στη Γαύδο.

*Θα ήθελα να πάω στο Μαρόκο, στη Νότια Αφρική στο Βιετνάμ και στο Τόκιο από μακρινά. Αλλά εδώ που φτάσαμε με τα λοκντάουν και Θεσσαλονίκη πήγαινα ευχαρίστως.

* Η ευκολία διάδοσης μιας είδησης, όσο σπουδαίο κι αν είναι αυτό, άλλο τόσο, ευθύνεται για τον ευτελισμό της. Έχουν πλέον όλοι πρόσβαση στα πάντα, όλοι έχουν άποψη και στο τέλος χάνεται η μπάλα. Δεν ξέρεις τι ακριβώς έμαθες και από που

Συνέντευξη στην Ειρήνη Πιτσόλη

- Κατερίνα θα ήθελα να πιάσουμε το «νήμα» από την αρχή. Από πότε άρχισες να γράφεις; Και σε ποια ηλικία αποφάσισες ότι αυτό θα γίνει η δουλειά σου;

- Στην εφηβεία όπως όλοι πάνω κάτω οι έφηβοι, έγραφα άθλια γλαφυρά ποιήματα και ζωγράφιζα. Πάντα ήθελα να κάνω κάτι καλλιτεχνικό, ωστόσο μπήκα νομική και στην άκρη του μυαλού είχα πως  όταν τέλειωνα θα αρθρογραφούσα. Παράλληλα τέλειωσα και μια σχολή δημοσιογραφίας, έκανα και κάτι μαθήματα ζωγραφικής που με βεβαίωσαν ότι δεν είναι η κλίση μου και σιγουρεύτηκα πως θα ασχολούμουν με τη γραφή. Παράλληλα έβλεπα πολύ σινεμά και διάβαζα βιβλία για συγγραφή σεναρίου.

- Σαν παιδί ήσουν «κλειστή» στον εαυτό σου και εξέφραζες τα συναισθήματα σου μέσω της γραφής ή ήσουν η «ψυχή της παρέας»;

- Σαν παιδάκι ήμουν κλασική «τσαπερδόνα», πολυλογού, υπερκινητική κι αστεία. Γενικά ήμουν θαρραλέο κι εξωστρεφές παιδί, που είχα βέβαια και κάποιες αψυχολόγητες συστολές.

- Η «μνήμη» είναι ο «σάκος» μέσα στον οποίο βρίσκεται το υλικό από το οποίο αντλεί έμπνευση ο κάθε καλλιτέχνης. Ποιες είναι οι πιο έντονες μνήμες σου από τα παιδικά σου χρόνια;

-  Έχω πολλές μνήμες,  από όλες τις φάσεις της παιδικής μου ηλικίας: το σχολείο, τα παιχνίδια, τις διακοπές, τα ταξίδια. «Τα καλύτερά μας χρόνια» λειτουργούν ψυχαναλυτικά,  σαν μια πολύτιμη αφορμή για να «ξύνω» τις μνήμες και να ανακαλώ εκείνη την εποχή, όπως και να προσπαθώ να μπω στο παιδικό μυαλό, να θυμηθώ τι με απασχολούσε τότε, πως εκφραζόμουν, τι ήθελα. 

- Μιας και μιλάμε για τα «καλύτερα μας χρόνια» ας πάμε στην ομώνυμη σειρά που προβάλλεται στην Ερτ. Μία πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Τρυφερότητα, χιούμορ , σαρκασμός σε κάποια σημεία για τα «κακώς κείμενα» της ελληνικής κοινωνίας. Μίλησε  μας για τη συνεργασία στο σενάριο με τον Νίκο Απειρανθίτη. Πώς προέκυψε η ιδέα για τη σειρά , πώς προσεγγίσατε το θέμα;

- Είναι μια δουλειά που αγαπάω πολύ και με πολύ κέφι και όρεξη δουλεύω σε αυτήν. Είναι βασισμένη σε ισπανικό φορμάτ, κι η ιδέα ήταν καταρχήν της παραγωγού μας της Νάταλι Δούκα που ήθελε να την κάνει πολλά χρόνια τώρα και πραγματικά είναι η ψυχή της σειράς. Με τη Νάταλι, όπως και με τον Διονύση Σαμιώτη που είναι οι παραγωγοί της Tanweer είχαμε δουλέψει μαζί, πολύ ωραία, στην «Ευτυχία» κι όταν μου το πρότειναν, είπα «ναι» χωρίς να χρειαστεί να το πολυσκεφτώ.

Τον Νίκο τον γνώρισα στην πορεία και νομίζω πως λειτουργήσαμε συμπληρωματικά και πολύ αρμονικά. Παρότι δεν είναι εύκολη δουλειά, με το δεδομένο ότι αφορά σε μια εποχή-ταμπού, τη χούντα, εύκολα μπορείς να γίνεις καταγγελτικός και διδακτικός ή άθελά σου προκειμένου να κρατηθεί το νοσταλγικό και τρυφερό ύφος  να φανεί ότι «ξεπλένεις» εκείνη την εποχή. Εμείς θέλαμε να προσεγγίσουμε την εποχή με την καρδιά και να φτιάξουμε ήρωες ανθρώπινους και τρωτούς και να μπορούμε εκεί που «τα χώνουμε» πχ στη χούντα, την ίδια ώρα να συμπονάμε π.χ. τον χουντικό περιπτερά. Δεν ήταν εύκολο, αλλά το παλέψαμε αρκετά, αν και δεν έχουμε μνήμες. Ρωτήσαμε όμως κόσμο, ψάξαμε, διαβάσαμε…

- Η «Ευτυχία» χαρακτηρίστηκε δίκαια μία από τις πιο καλές ελληνικές ταινίες της τελευταίας εικοσαετίας. Πώς προσέγγισες τη ζωή της μεγάλης στιχουργού και πόσο δύσκολο ήταν να βρεις στοιχεία για την προσωπικότητα της;

- Διάβασα σχεδόν ότι είχε γραφτεί για την Ευτυχία και όχι μόνο. Μελέτησα τους ρεμπέτες, τη γλώσσα τους, τη μικρασιατική γλώσσα, τα έθιμα εκεί, όλα με πολύ χαρά. Πιο πολύ το πλαίσιο με ενδιέφερε, το περιβάλλον… Ο χαρακτήρας της μου ήταν από την αρχή πολύ σαφής: χειμαρρώδης, ορμητική, περήφανη, θορυβώδης, αστεία bigger than life, τρυφερή, δίκαια, απρόβλεπτη, παθιασμένη, επιρρεπής , δυναμική, μάγκας, αυτοσαρκαστική, ασταμάτητη.

Η ταινία είχε πολλές δυσκολίες, ακριβώς επειδή ασχοληθήκαμε με πενήντα χρόνια από τη ζωή της και μέσα σε αυτά θα έπρεπε να δείξουμε, τις μεταβάσεις της στις δουλειές, τους έρωτές της, το μεγάλωμα των παιδιών και των εγγονιών της, τα πάθη, το έργο της κι όλα αυτά χωρίς να μοιάζουν με συρραφή ιστοριών, αλλά να έχουν μια ενότητα και μια εσωτερική πλοκή. Είχαμε διλήμματα στο ποια τραγούδια θα βάλουμε,  σε ποιους από τους δεκάδες ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή της θα σταθούμε, τι θα φωτίσουμε περισσότερο, ώστε να αναδείξουμε αυτό που ήταν, όσο γίνεται καλύτερα. Ευτυχώς ο Άγγελος Φρατζής ο σκηνοθέτης, μπήκε με πολύ ενθουσιασμό, ιδέες και αγάπη, και συντονιστήκαμε απόλυτα.

-Ποια κοινά στοιχεία έχεις με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και ποια στοιχεία του χαρακτήρα της θαυμάζεις περισσότερο;

- Πέρα από το σπάνιο ταλέντο της θαυμάζω την ορμή της. Την ικανότητά της να πηγαίνει παρακάτω, πάντα, το χιούμορ, τις ευαισθησίες της, τη γοητεία και την παντελή έλλειψη σοβαροφάνειάς της.
Κοινά στοιχεία: ας πούμε ότι γράφω κι εγώ…

- Τόσο στα βιβλία σου, όσο και στα σενάρια οι ηρωίδες σου είναι «οι γυναίκες της διπλανής πόρτας», χαρακτήρες οικείοι αλλά παράλληλα ξεχωριστοί με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά . Πώς σκιαγραφείς κάθε φορά έναν χαρακτήρα; Και πόσο δύσκολο είναι να εξερευνάς την ανθρώπινη ψυχή να την «διαλύεις» σε κομμάτια και να τη συναρμολογείς ξανά για δημιουργήσεις έναν ήρωα ή μία ηρωίδα;

- Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να τους ακούω και να προσπαθώ να τους καταλάβω. Έχω φίλες και φίλους από όλες τις ηλικίες, με διαφορετικά ενδιαφέροντα και χαίρομαι όταν προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο τους. Το πως αντιδρούν οι ήρωές μου σε αυτά που τους συμβαίνουν, έχει να κάνει με το πόσο ολοκληρωμένοι είναι χτισμένοι οι χαρακτήρες. Χαρά, λύπη, απόγνωση, μιζέρια, απογοήτευση κτλ νιώθουμε όλοι, αυτό που διαφοροποιεί τις αντιδράσεις μας, είναι τα όνειρα που έχουμε, τα απωθημένα και τα τραύματά μας. Οπότε το θέμα είναι να απαντηθούν αυτά, γιατί έτσι γίνεται ανθρώπινος ο ήρωας και μετά μπορεί να χτιστεί με εξωτερικά γνωρίσματα που μπορεί να είναι χ ή ψ και είναι πιο πολύ στυλιστικά, δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία.

- Αν εσύ ήσουν η ηρωίδα ενός βιβλίου κάποιου συγγραφέα ποια θα ήσουν;  Και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς Έλληνες ή ξένοι;

- Θα ήμουν κάποια που θα θελε να ζει μόνο το καλοκαίρι, να ζει δίπλα στη θάλασσα και να αμπελοφιλοσοφεί σε πολύωρα γεύματα με αλλοπρόσαλλους θαμώνες.
Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω συγγραφείς. Αλλάζουν οι αγάπες μου, ανάλογα με τη φάση που είμαι. 

- Αν έγραφες ένα σενάριο για το Χόλυγουντ ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να το σκηνοθετήσει;

- Θα ήθελα να γράψω μια urban κομεντί με τις νευρώσεις των Αθηναίων και να τη σκηνοθετήσει ο Γούντι Άλεν. 

- Συχνά βλέπουμε τους ήρωες και τις ηρωίδες των βιβλίων και των σεναρίων σου να αντιμετωπίζουν τα πράγματα με μια γενναία δόση αυτοσαρκασμού. Θεωρείς ότι ο αυτοσαρκασμός είναι μία από τις υψηλότερες μορφές χιούμορ και πόσο χρήσιμος είναι για να βελτιώσει ένας άνθρωπος τον χαρακτήρα του;

- Είναι σίγουρα μια μορφή αυτογνωσίας κι η αυτογνωσία είναι ένα σημαντικό βήμα αυτοβελτίωσης. Σίγουρα μπορεί να είναι και χιούμορ όσο χιούμορ είναι και να λες το αυτονόητο.

- Τις τελευταίες μέρες πήρε μεγάλες διαστάσεις το θέμα με τον βιασμό που υπέστη η Σοφία Μπεκατώρου, όσο και το θέμα με το bullying  που υπέστη η Ζέτα Δούκα και άλλες ηθοποιοί από τον Γιώργο Κιμούλη . Σαφώς δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε για τέτοια περιστατικά.  Και δυστυχώς σε πάρα πολλές γυναίκες «κάτι θυμίζουν».  Ποια είναι η δική σου τοποθέτηση σε αυτά τα ζητήματα και πώς πιστεύεις ότι θα εκλείψουν αυτά τα περιστατικά;

- Τα φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας και κακοποίησης σε κάθε περίπτωση είναι πολύ λυπηρά και τρομαχτικά. Οι περισσότερες γυναίκες λιγότερο η περισσότερο, έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή, σε θέση αδυναμίας και μπορώ να φανταστώ πόσο σοκαριστικά είναι όλα αυτά που περιγράφονται. Μόνο μπράβο μπορώ να πω στα κορίτσια που ξεπερνούν το φόβο και τις ανασφάλειές τους και μιλάνε. Πιστεύω πως έγινε η αρχή και θα ακούσουμε πολλά. Οι νοοτροπίες δυστυχώς δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά κάπως έτσι, έγινε μια ρωγμή.

- Είχες  ανάλογη εμπειρία; 
- Ας μην απαντήσω…

-Τελικά στον 21ο αιώνα ποια είναι η θέση της γυναίκας; Και τι έχουμε κατακτήσει στην πραγματικότητα μετά από τόσους αγώνες για την περίφημη «ισότητα των δύο φύλων»;

- Τα νεότερα παιδιά είναι πολύ πιο κοντά από μας αλλά κι εμείς σε σχέση με τις μαμάδες μας, έχουμε κάνει άλματα. Δουλεύουμε, διεκδικούμε, φωνάζουμε όταν αδικούμαστε. Πριν 50 χρόνια τίποτα από αυτά δεν ήταν αυτονόητο. Έχουμε ακόμη δρόμο αλλά μην παραπονιόμαστε. 

- Πώς βιώνεις εσύ την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε σήμερα λόγω της πανδημίας ; Μετά το πολύ επιτυχημένο “Reunion” Γράφεις κάτι καινούργιο;

- Όπως όλοι. Μέσα, πολύ Netflix, ταινίες, δουλειά, περίπατο Πλάκα-Θησείο- Μοναστηράκι τηλέφωνα, skype, zoom πολύ μαγείρεμα κι υπομονή.

Έχω τελειώσει το έβδομο βιβλίο μου που θα βγάλω την άνοιξη, στη Key Books και θα λέγεται η «Καλλονή» και είναι παραδόξως πολύ επίκαιρο, αφού έχει να κάνει με το χώρο του θεάματος, με κακοποίηση, ρατσισμό, περιθωριοποίηση, φώτα και σκοτάδια. Το χω αγαπήσει πολύ και ανυπομονώ να έρθει ο Μάιος και να το πιάσω στα χέρια μου.

- Τόσο τα βιβλία , όσο και τα σενάρια που γράφεις γνωρίζουν τεράστια επιτυχία. Επίσης μεγάλη ανταπόκριση γνώρισαν τα άρθρα που έγραφες στο «Κλικ» , στο Cosmopolitan στο Esquire και στα άλλα ΜΜΕ που έγραφες. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα χαρακτηριστικά μιας «καλής πένας»;

- Η ενσυναίσθηση, ο ρυθμός και το ξάφνιασμα.

- «Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσα από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες». Θα ήθελα να μου πεις τι σημαίνει για σένα αυτή η φράση του Ελύτη . Τελικά ο συγγραφέας είναι ένας μοναχικός άνθρωπος και αν είναι όντως έτσι, πώς καταφέρνει κάθε φορά να πιάνει τον παλμό της εποχής του, όπως κάνεις εσύ;

- Η μοναξιά σίγουρα σε φέρνει απέναντι στον εαυτό σου. Δεν μπορείς να «κλέψεις»: είσαι εσύ με εσένα. Συγκεντρώνεσαι, βάζεις σε σειρά τις σκέψεις σου, διαλογίζεσαι. Με την τριβή με τους ανθρώπους παρατηρείς τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά, παίρνεις ερεθίσματα κι αυτό είναι πολύτιμο υλικό. Όμως χωρίς την επεξεργασία και την ανάλυση, μένεις στην επιφάνεια.

- Λόγω των συνθηκών του κορονοϊού στερηθήκαμε το σινεμά, το θέατρο, τις εξόδους με φίλους, την δυνατότητα να αγκαλιάσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Η ζωή μας άλλαξε δραματικά και πράγματα που τα θεωρούσαμε έως τώρα «αυτονόητα» έπαψαν να είναι. Πώς πιστεύεις ότι θα είναι η ζωή μετά την «κορονοϊό» εποχή; Και που μπορεί ο άνθρωπος σήμερα να βρει πηγές δύναμης για να βγει όσο το δυνατόν πιο «αλώβητος» από αυτή την κατάσταση;

- Zούμε κοσμογονία. Θα αργήσει πολύ να επανέλθει ο κόσμος. Όταν περάσει εντελώς ο κορονοιός νομίζω πως θα ζήσουμε δεύτερο Γούντστοκ. Όλοι θα ξεχυθούμε στα μπαρ και τα πάρτι με εφηβική διάθεση.

- Πολλά θέατρα μεταδίδουν πια τις παραστάσεις τους “on line” . Το ίδιο κάνουν και κάποια μουσεία με τις εκθέσεις τους. Πιστεύεις ότι η τέχνη περνάει σε μια νέα “dijital” εποχή και κατά πόσο μπορεί η οθόνη του υπολογιστή ή του tablet να αποδώσουν αυτό που νιώθει κάποιος όταν βλέπει ζωντανά μια θεατρική παράσταση ή όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα έργο τέχνης;

- Θέλω να πιστεύω πως όχι. Πως ο κόσμος διψασμένος για ότι στερήθηκε στην καραντίνα, θα κοιτάξει να αναπληρώσει. Κι αν δεχτούμε ότι το σινεμά έχει πληγεί πολύ από το διαδίκτυο, το θέατρο νομίζω πως μπορεί να αντικατασταθεί. Είναι σαν να λέμε ότι είναι το ίδιο να  βλέπουμε από κοντά τους αγαπημένους μας, με το να κάνουμε skype.

- Μία από τις ηρωίδες σου που αγάπησε πολύ το κοινό είναι η ωραία , αλλά ανασφαλής «Λίζα» στην ταινία «Η Λίζα και όλοι οι άλλοι» . Πώς εμπνεύστηκες το χαρακτήρα της;

- Είχα μια φίλη που της έμοιαζε πολύ. Πολύ αστεία, έξυπνη κι ανασφαλής, που της άρεσε να γελάει με τα παθήματά της.

- Στα βιβλία και στις ταινίες σου πραγματεύεσαι με «χειρουργικό τρόπο» το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων και μάλιστα τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Τελικά τι είναι αυτό που κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις τόσο πολύπλοκες και πώς μπορούν τα πράγματα να γίνουν πιο απλά; Υπάρχουν «συνταγές επιτυχίας»;

- Οι άνθρωποι είμαστε πολλά πράγματα, όχι ένα. Είμαστε γεμάτοι όνειρα, επιθυμίες, μικρότητες, ελαττώματα, απωθημένα, δυνατότητες, χάρες. Στις σχέσεις μας καλούμαστε να τα λειάνουμε και να τα τιθασεύσουμε όλα αυτά ώστε να συντονιστούμε με τον άλλον, που έχει τα ανάλογα (τα οποία δεν φαίνονται βέβαια γιατί στην αρχή όλοι προβάλουμε τον καλό εαυτό μας.) Αν προσθέσουμε και το timing που είναι άλλο για τον καθένα, δυσκολεύει η εξίσωση.
Να αλλάξουμε τους άλλους δεν μπορούμε, και να μπορούσαμε τι νόημα έχει, αφού τους γνωρίσαμε και τους φέραμε στη ζωή μας αλλιώς; Η μόνη «ελπίδα» είναι να βελτιώνουμε τον εαυτό μας.

- Ο έρωτας είναι μαγεία, είναι πηγή έμπνευσης, είναι η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή του ανθρώπου, είναι όλα αυτά μαζί και τι ρόλο έπαιξε στη δική σου ζωή;

- Είναι όλα αυτά και επίσης είναι η πιο δημιουργική ενέργεια, η πιο ζωντανή  κι η πιο ανυψωτική. Είναι δώρο. Έπαιξε τον ρόλο, που παίζει στις ζωές όλων των ανθρώπων. Δεν ξέφυγα της μοίρας του ανθρώπινου είδους…

- Όταν διάβασα τον τίτλο του βιβλίου σου «Το τετράδιο της ευτυχίας» σκέφτηκα: «άλλο ένα βιβλίο με «συνταγές» ευτυχίας;» . Στη συνέχεια είδα το όνομα της συγγραφέως και κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Διαβάζοντας το βιβλίο αγάπησα την «Αριάδνη» και με συνεπήραν οι συναντήσεις της και οι περιπέτειες της. Καυστικό χιούμορ σε ένα βιβλίο που περνάει μηνύματα αισιοδοξίας . Ως μία γυναίκα που θα ζήλευαν πολλές, με επιτυχημένη καριέρα σκέφτηκες ποτέ να γράψεις έναν «οδηγό καλής ζωής» ή κάτι ανάλογο; 

- Όχι δεν το χω σκεφτεί αυτό. Δεν μου αρέσουν οι συμβουλές . Έχουν έναν ψυχαναγκασμό και μπορούν να γίνουν χειριστικές. Όχι πως δεν συμβουλεύω φίλες ή φίλους αν μου το ζητήσουν. Προσπαθώ να μην το κάνω αν δεν μου το ζητήσουν. Καλό είναι να λες την γνώμη σου στους ανθρώπους που αγαπάς, αλλά νομίζω πως κανείς δεν έγινε καλύτερος επειδή άκουσε συμβουλές. Η ωρίμανση έχει υποχρεωτικά μια βιωματική διάσταση. Δεν είναι πως θα ζήσουμε τα πάντα για να έχουμε άποψη, αλλά ούτε θα αποφύγουμε τα λάθη, επειδή διαβάσαμε το σωστό εγχειρίδιο. Η αυτοεξέλιξη είναι πιο πολυεπίπεδη διαδικασία.

- Ζεις στο κέντρο της Αθήνας στην περιοχή του Ψυρρή. Πρόκειται για μία περιοχή με πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα . Παλαιότερα ήταν η «κακόφημη» συνοικία με τους οίκους ανοχής και τα σιδεράδικα . Στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μία από τις πιο «in» περιοχές της Αττικής με τα πολλά μπαρ και παράλληλα σε ένα κέντρο πολιτισμού με σημαντικά θέατρα. Ποια είναι τα «vibes» που περνάει σε σένα αυτή η περιοχή και τι αγαπάς περισσότερο σε αυτή;

- Την αγαπώ πολύ γιατί είναι πολλά μαζί. Είναι γειτονιά σα χωριό με γάτες, αν και στο κέντρο της Αθήνας. Οι μόνιμοι κάτοικοι είμαστε γνωστοί, έχουμε τα στέκια που συναντιόμαστε χωρίς να χρειάζεται να δώσουμε ραντεβού, έχει συνέχεια κόσμο, έχει τα θέατρα, τα σινεμά, τα μαγαζιά, το μετρό, την Ακρόπολη… όλα. 

- Τι σε συναρπάζει περισσότερο και τι σε πληγώνει στην πόλη της Αθήνας; Πιστεύεις ότι είναι μια πόλη φιλική στους κατοίκους της;

- Είναι μια πόλη που έχει τα πάντα, κι είναι μισή ώρα από τη θάλασσα. Πολύ λίγες μητροπόλεις στον κόσμο, έχουν τόσο κοντά τέτοια θάλασσα. Κατά τ άλλα έχει, τα πάντα. Ίσως λίγο λιγότερα παρκινγκ και πεζοδρόμια. 

- Έχεις σκεφτεί ποτέ να ζήσεις στην εξοχή σε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα παραδείγματος χάρη ή σε μία φάρμα ή είσαι φανατικά «παιδί της πόλης»;

- Είμαι φανατικά παιδί της πόλης, αλλά είμαι και παιδί του καλοκαιριού κι έτσι στη δεύτερη εκδοχή μου θα μπορούσα να με φανταστώ να ξεχειμωνιάζω, στη Γαύδο.

- Τα ταξίδια και η γνωριμία με νέους τόπους και άλλους ανθρώπους δίνουν καλό «υλικό» σε έναν συγγραφέα. Ποιο ήταν το πιο συναρπαστικό ταξίδι που έχεις κάνει και ποια μέρη θα ήθελες να επισκεφτείς;

- Ευτυχώς έχω κάνει αρκετά ταξίδια. Θα ξεχωρίσω ένα που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια στη Κένυα, τη Νέα Υόρκη και τη Ταυλάνδη.
Θα θελα να πάω στο Μαρόκο, στη Νότια Αφρική στο Βιετνάμ και στο Τόκιο από μακρινά.

Αλλά εδώ που φτάσαμε με τα λοκντάουν και Θεσσαλονίκη πήγαινα ευχαρίστως.

- Ελλάδα. Είναι η χώρα των θαυμάτων, η χώρα των τραυμάτων ή η χώρα «του παντού και του πουθενά»;

Υποκειμενικά μιλώντας, «του παντού και του πουθενά» θα πω.

- Αναφέρθηκα επίτηδες στον τίτλο ενός από τα βιβλία σου. Αγάπησα τις ηρωίδες του όπως είπα πριν ότι αγάπησα και την Αριάδνη. Φαντάζομαι ότι μία συγγραφέας αγαπά όλες τις ηρωίδες και τους ήρωες της . Παρόλα αυτά θα σε ρωτήσω: Υπάρχει κάποια ηρωίδα σου που ξεχωρίζεις; Που ταυτίζεσαι περισσότερο μαζί της;

- Όταν γράφεις ένα βιβλίο, περνάς πολλές ώρες, μέρες και μήνες μαζί του, οπότε δένεσαι αναγκαστικά με τα συστατικά του. Είναι η παρέα σου τόσο καιρό. Κάθε φορά, για λίγο, είναι η τελευταία ηρωίδα η πιο αγαπημένη.

- Έχεις σπουδάσει δημοσιογραφία και έχεις κάνει ένα πολύ επιτυχημένο πέρασμα από τα ΜΜΕ. Θα ήθελα να μου πεις ποιες θεωρείς τις μεγαλύτερες πληγές της δημοσιογραφίας σήμερα.

- Η ευκολία διάδοσης μιας είδησης, όσο σπουδαίο κι αν είναι αυτό, άλλο τόσο, ευθύνεται για τον ευτελισμό της. Έχουν πλέον όλοι πρόσβαση στα πάντα, όλοι έχουν άποψη και στο τέλος χάνεται η μπάλα. Δεν ξέρεις τι ακριβώς έμαθες και από που. Οι άλλες παθογένειες, περί λαικισμού και στρατευμένης πληροφορίας, λίγο ή πολύ συνέβαιναν πάντα.

- Ένα από τα πιο ωραία τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου είναι το «Όνειρο απατηλό» . Είναι όμως τα όνειρα η «μαγιά» για το όραμα που τελικά γίνεται ο στόχος άρα είναι το όνειρο ο μοχλός που αλλάζει τα πράγματα στη ζωή του ανθρώπου και στην κοινωνία γενικότερα;

- Το όνειρο νομίζω είναι κάπως παθητική έννοια. Είναι σαν να αφήνεσαι και δεν έχεις ευθύνη. Ο μοχλός είναι η επιθυμία και η προσήλωση. Πιο πολύ από όλα, νομίζω η επιμονή, είναι αυτή που φέρνει αποτέλεσμα.

- Ποια είναι τα δικά σου όνειρα αυτή την εποχή;
- Νομίζω πως αυτή την εποχή  γίναμε όλοι οι γιαγιάδες μας και λέμε «την υγειά μας να χουμε κι άλλο κακό να μη μας βρει».

- Γράφεις τώρα το σενάριο για κάποια νέα ταινία ή κάποια νέα τηλεοπτική σειρά; 

- Γράφουμε ακόμη τα Καλύτερα μας Χρόνια κι ελπίζουμε να πάρουμε ανανέωση για του χρόνου να συνεχίσουμε. Δουλεύω επίσης μαζί με τον Κωστή Σαμαρά και τον Άγγελο Φραντζή, σε μια ιδέα του Άγγελου για την καινούρια του ταινία.