Η αποκαλυπτική συνέντευξη του Γιώργου Χωραφά στον Γιάννη Βίτσα: Το σεξ στα 16, τα ναρκωτικά, ο Μάρλον Μπράντο & η μεγάλη πορεία στο σινεμά

Η ταινία «Ξά μου» της νεαρής σκηνοθέτη Κλειώς Φανουράκη που πρωταγωνιστεί, ο Μάης του 68, η προσωπική επανάσταση του στα 15 και η φυγή του στο Λονδίνο, η αστυνομία, τα κοινόβια, το διάστημα που έζησε στη Λίνδο ως χίπης, το χασίς, ο αλκοολισμός από τον οποίο ξέφυγε, η τυχαία ενασχόληση του με το θέατρο, ο Μάρλον Μπράντο και ο Πήτερ Μπρουκ που έδωσαν φως στα όνειρά του, η σύζυγος του λατρεύει επί σαράντα χρόνια, αλλά και η πίστη του να τολμά όσα ονειρεύεται χωρίς να εγκλωβίζεται στον οποιοδήποτε φόβο του. Ειλικρινής, ουσιαστικός, ο Γιώργος Χωραφάς στην πιο προσωπική εξομολόγησή του μοιράζεται τα πιο αληθινά κομμάτια του.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΤΣΑ στο Down Town Κύπρου

-Επιστρέφετε στο νεοελληνικό κινηματογράφο πρωταγωνιστώντας στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτη "Ξα μου" της Κλειώς Φανουράκη. Εμπιστεύεστε πάντοτε τους νέους ανθρώπους

"Βεβαίως. Συνήθως οι πρώτες ταινίες των σκηνοθετών είναι και οι πιο πλούσιες γιατί αναφέρουν τα πιο σημαντικά πράγματα όσων ευρύτερα θέλουν να καταθέσουν μέσω της τέχνης τους. Δεν είναι κουρασμένοι, δεν επαναλαμβάνονται. Έχουν μία ιδιαίτερη ενέργεια."

Το ...ξα μου προέρχεται στην κριτική διάλεκτο από το …έξα μου και σημαίνει κάνω αυτό που πιστεύω παίρνοντας την ευθύνη των πράξεων μου. Να θεωρήσω ότι έτσι πράττετε αντιστοίχως και στη ζωής σας ;

" Από την εφηβεία μου. Το Μάη του 68 ήμουν δεκαπέντε ετών. Ήμουν στην αρχή της ζωής μου. Ως ελεύθερο πνεύμα ήθελα να ξεφύγω από την καταπίεση του σχολείου αλλά και την σχετική καταπίεση των γονέων μου.

-Να φανταστώ λοιπόν ότι συμμετείχατε στις κινητοποιήσεις των μαθητών το Μάη του 68;

"Βεβαίως. Δεν σταμάτησαν το 68 συνεχίστηκαν το 1969 -1970 και άλλαξαν εντελώς τη μορφή της εξουσίας στην εκπαίδευση".

-Κινδύνευσε η ζωή σας εκείνη την περίοδο;

"Κινδύνευσε. Για να περάσω το μήνυμα της ελευθερίας που ζητούσα στους γονείς μου, χωρίς να τους ενημερώσω, έφυγα από σπίτι και πήγα χωρίς χρήματα με ωτοστόπ στο Λονδίνο. Μια φίλη δούλευε σε μια οικογένεια στην Αγγλία και είχε ένα δωμάτιο με δίκη του είσοδο όπου θα μπορούσα να μείνω. Όταν έφθασα στην κατοικία μου ανέφεραν πως είχε φύγει. Έτσι έμεινα μόνος μου. Ήταν χειμώνας. Ήμουν στο Σόχο. Για να βρω λίγο ζέστη με τα ελάχιστα χρήματα που είχα έπαιρνα ένα ζεστό τσάι και έμπαινα μέσα σε διάφορους χώρους που έπαιζαν τυχερά παιχνίδια ή σε κουτούκια με Έλληνες που είχαν φύγει εξαιτίας της δικτατορίας από την χώρα. Ήταν το καταφύγιο μου! Σ’ έναν από αυτούς τους χώρους γνώρισα ένα σερβιτόρο και μου είπε "Έλα μαζί μου. Θα σε στεγάζω εγώ."

-Ποσό διάστημα μείνατε στο Λονδίνο ;

" Περίπου ένα μήνα"

-Φαντάζομαι δεν ήταν εύκολος μην έχοντας καθόλου χρήματα.

"Ναι. Μια φορά με κυνήγησε η αστυνομία γιατί είχα κλέψει από μια κουζίνα μαγαζιού κάτι κράκερς και λίγη σαλάτα. Θυμάμαι ακόμα την εικόνα να τρέχω στο δρόμο, να με ακολουθούν οι αστυνομικοί και από τις τσέπες μου να πετάγονται φύλα σαλάτας. Για να προστατευτώ κρύφτηκα στις τουαλέτες του Βρετανικού μουσείου που βρίσκονταν στο υπόγειο του χώρου. Αφότου πέρασε ο κίνδυνος ανέβηκα στο μουσείο και αντίκρισα πρώτη φορά τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Κάποια στιγμή έδιωξαν από το σπίτι τον Έλληνα ο οποίος με φιλοξενούσε και βρεθήκαμε σε ένα μακρόστενο δωμάτιο που δεν είχε παρά ένα ράντζο, ένα τραπέζι και έξι Έλληνες. Τότε ξεκίνησαν να παίζουν πόκα. Με ρώτησαν αν ήξερα και τους απάντησα πώς είχα παίξει κάποια στιγμή με σπίρτα. Δεν είχα χρήματα και ένας φίλος μου είπε «Θα σου δώσω λίγα να ποντάρεις». Έτσι κέρδισα τα ελάχιστα που χρειαζόμουν για να πάρω το καράβι και να επιστρέψω στη Γαλλία. Έφυγα από το κέντρο του Λονδίνου περπατώντας. Στο δρόμο βρήκα κάποιους Γάλλους που πήγαιναν στο Παρίσι. Έτσι επέστρεψα. Θυμάμαι πως έφτασα στο σπίτι μου στις 2 τα ξημερώματα. Οι γονείς μου είχαν τρελαθεί. Δεν είχαν κανένα νέο μου. Πριν φύγω είχα δώσει ορισμένα γράμματα σε ένα φίλο μου για να τους στέλνει ένα ανά εβδομάδα. Εκείνος δεν απέστειλε κανένα από τα προγραμμένα γράμματα παρά μόνο ένα φάκελο άδειο που έλαβαν οι γονείς μου έπειτα από δυο εβδομάδες

-Πως αντέδρασαν όταν σας είδαν ;

Και οι δυο ήταν ξύπνιοι. Ο πατέρας μου ήταν μουσικός και μελετούσε πάντοτε μέχρι αργά το βράδυ. Ανέβηκα τα σκαλιά του σπιτιού. Φθάνοντας στο δωμάτιο του, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα νεύρα του για να μην με πνίξει, δε μου μίλησε . Κατευθύνθηκα προς την κρεβατοκάμαρα που ήταν η μητέρα μου και διάβαζε. Κοιτώντας με ηρεμία μου ανέφερε «Βλέπεις τι ώρα γυρίζεις»; ( γέλια )

-Εκπληκτική αντίδραση… Δε σας «φόρτωσαν» με τον πανικό που σίγουρα είχαν κατά τη διάρκεια τηςαπουσίας σας.

«Μου μίλησαν με μεγάλη σοβαρότητα τις επόμενες ημέρες, όμως, με την πράξη μου είχα καταφέρει να αντιληφθούν πως δεν ήμουν πια παιδί»

-Τελικά συνεχίσατε το σχολείο ;

«Ναι! Το συνέχισα γιατί πια το σχολείο είχε γίνει υποφερτό Είχαμε το δικό μας συμβούλιο, αλλάξαμε ριζικά τον τρόπο διδασκαλίας. Είχαμε «ανοιχτό» διάλογο»

-Ποτέ κάνατε για πρώτη φορά έρωτα ;

«Στην ηλικία των 16 λίγο αργότερα από την περίοδο που έκανα την προσωπική μου επανάσταση».

-Βιώσατε, φαντάζομαι, απόλυτα την έκρηξη της σεξουαλικής επανάστασης.

«Ναι! Το Μάη του 68 και τα όσα επακολούθησαν εκείνης της περιόδου τα θυμάμαι με συγκίνηση. Είχαμε την εντύπωση ότι αλλάζαμε τον κόσμο! Νιώθαμε πως έχουμε τοποθετήσει το χέρι μας στους κινητήριους μοχλούς. Δεν κράτησε πολύ αυτό. Συνεχίσαμε όμως να κάνουμε πράγματα και να ονειρευόμαστε για όλους τους πολίτες μια καλύτερη ζωή»

-Ποτέ αντιληφθήκατε ότι εν μέρει ήταν πλάνη ;

«Συνεχίζω να ονειρεύομαι ακόμα».

-Θεωρείτε πώς πήγατε κόντρα ή εν τέλει συντηρήσατε το σύστημα ;

«Θεωρώ πως όλοι μας εκείνη την περίοδο πήγαμε κόντρα. Απλώς το σύστημα άλλαξε και μας μεταχειρίστηκε Από εκεί και πέρα προσπαθήσαμε να βρούμε με ποιο τρόπο μπορούμε χωρίς να είμαστε ουτοπιστές να μην υποστηρίξουμε το σύστημα. Στην προσωπική μου πορεία ήταν φανερό μέσω του Θεάτρου που έκανα επί επτά χρόνια με τον Πίτερ Μπρουκ. Δεν ήταν κάτι επαναστατικό αλλά έντιμο ως προς την αναζήτησή του ουσιαστικού και αυθεντικού. Άνοιγε δρόμους! Με τον Μπρουκ είχαμε συναντηθεί ηθοποιοί από όλες τις γενιές του κόσμου όλες τις φυλές και όλες τις σχολές. Δεν σκεφτόμασταν το ίδιο, δεν εκπροσωπούσαμε την ίδια σχολή θεάτρου. Ο Μπρουκ επιθυμούσε να βρει το ενοποιητικό στοιχείο των διαφόρων μας.

-Πως ήταν η εμπειρία;

Δεν γνώρισα τίποτα πιο ολοκληρωμένο στην τέχνη. Ήταν μαγικό.

-Αλήθεια πως επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός ;

«Έγινα κατά τύχη ηθοποιός Στα 18 μου ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας. Ήθελα να ταξιδεύω να ζω περιπέτειες που θα αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της έμπνευσης μου. Σκέφθηκα πως για να το κάνω θα πρέπει να έχω ένα δίπλωμα ! Έτσι κατευθύνθηκα προς τη νομική επιστήμη. Ήθελα να εξειδικευθώ στο διεθνές δίκαιο. Στην σχολή υπήρχαν παρά πολύ φασίστες. Το συναίσθημα ήταν ανυπόφορο. Τότε ένας φίλος μου είπε ότι επρόκειτο να γράφει στην σχολή θεάτρου και πήγα μαζί του από περιέργεια. Το τμήμα είχε μόνο κορίτσια ! Για εκείνη την εποχή ήταν πολύ μεγάλο δέλεαρ. Έδωσα εξετάσεις και τις πέρασα με επιτυχία. Έπειτα ανακάλυψα ότι είχα πέραση. Ο τρόπος που έπαιζα στην σκηνή άρεσε και μου έδιναν ρόλους

-Κάνατε παράλληλα άλλες δουλειές;

«Ναι! Κάποια στιγμή σταμάτησα την σχολή και άρχισα να ταξιδεύω κάνοντας τελείως διαφορετικές δουλειές. Ήμουν delivery σε ένα βαν όπου πουλούσα μεταλλικά εξαρτήματα ανά τη Γαλλία, καθηγητής αγγλικών, γραμματέας, μοντέλο σε show μόδας με χορευτική jazz, εργάτης. Θυμάμαι τοποθετούσα σωλήνες γκαζιού στο δρόμο. Έπειτα ταξίδεψα στο Μιλάνο όπου διαδραματίζονταν μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα εκείνη την περίοδο. Εκεί έμεινα σε κοινόβια».

-Άλλη μεγάλη εμπειρία.

«Εξαρτιόνταν με το ποιοι ήταν στα κοινόβια. Ευρύτερα υπήρχε καταπιεστική ιδεολογία μέσα στα κοινόβια».

-Δηλαδή ;

«Υπήρχε έντονη κριτική ανάμεσα μας. Σου έλεγαν λ.χ. «Αυτό που κανείς είναι πολύ ατομιστικό». Είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά το ρόλο του να αλλάξουν τον κόσμο».

-Τέθηκε σε κίνδυνο η ζωή σας εκεί; «Όχι Δεν μπορώ να πω ότι ποτέ κινδύνευσε η ζωή μου. Δεν έκανα ποτέ hard drugs ή ενέσεις.

-Χασίς όμως κάνατε

«Βέβαια. Έκανα χασίς όπως επίσης mushrooms και lsd»

-Τι θεωρείτε ότι πήρατε απ’ τη διαδικασία ;

«Ανακάλυψα ένα μεγαλύτερο επίπεδο συνείδησης και αυτό έκτοτε προσπάθησα να το κρατήσω και χωρίς ουσίες γιατί κάθε ουσία έχει την up αλλά και down στιγμή. Δε μ αρέσει να εξαρτώμαι αλλά είναι επίσης γεγονός ότι μου «άνοιξ娻 κάποια παράθυρα».

-Επόμενος σταθμός σας μετά το Μιλάνο ήταν η Ελλάδα.

«Έφθασα στην Αθήνα όπου έμεινα για λίγο και αποφάσισα να πάω στη Ρόδο όπου είχα πάει αρκετά χρόνια πριν διακοπές με ένα φίλο μου. Στα 22 μου εγκαταστάθηκα στη Λίνδο για τέσσερις μήνες και ζούσα δημιουργώντας και πουλώντας φλογερές στους τουρίστες. Τις διακοσμούσα μάλιστα και ο ίδιος με μία ειδική μπογιά Ήμουν ο κλασσικός χίπις με μακριά μαλλιά και μια ανοιχτή διάθεση για τις εμπειρίες της ζωής.

-Και πώς αποφασίσατε να επιστρέψετε ξανά στη Γαλλία ;

Έπρεπε να πάω στρατό. Μου είχε έρθει χαρτί για το πιο σκληρό και πειθαρχικό τμήμα του στρατού που βρίσκονταν στη Γερμανία όπου τότε υπήρχε και γαλλικός στρατός. Πήγα, τους έπαιξα ένα θέατρο από το οποίο κατάλαβαν ότι θα περνούσαν καλύτερα χωρίς εμένα και με έστειλαν πίσω»

-Τι κάνατε ;

«Αρχικώς λιποτάκτησα. Δεν παρουσιάστηκα όταν με φώναξαν. Περίμενα να περάσουν οι πρώτες δύσκολες εβδομάδες. Όταν έφθασα στο Στρασβούργο έξω από το σταθμό του τραίνου με περίμενε ένα τζιπ που έστειλαν από το στρατόπεδο. Έψαχναν να βρουν που είμαι αλλά δεν τους απάντησα και αποφάσισα να πάω με τα πόδια στο στρατόπεδο. Έπειτα από μια ώρα μπήκα στο χώρο των ασκήσεων ντυμένος στα λευκά με μακριά μαλλιά και γενιά. Με το που με είδαν με πήγαν στην στρατονομία και με διέταξαν να κόψω τα μαλλιά τα γένια και να φορέσω στρατιωτικά ρούχα. Τότε τους απάντησα «Τα μαλλιά και τα γενιά δεν τα έχω για φιγούρα Ήρθα εδώ για να με απολύσετε. Δεν έρχομαι να κάνω στρατό. Δεν αισθάνομαι ότι είναι η θέση μου εδώ και κάποιος που δεν νιώθει ότι βρίσκεται στη σωστή θέση στο χωροχρόνο είναι επικίνδυνος τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τους άλλους». Παρέμεινα στο θάλαμο των ασθενών και έπειτα από δύο ημέρες ήρθε ο γιατρός μιλήσουμε προσωπικά και αφού με κατάλαβε έστειλε ένα τζιπ να με πάνε στο στρατιωτικό νοσοκομείο και να απολυθώ από εκεί. Ακόμα και όταν πήρα απολυτήριο είχα μακριά μαλλιά και γένια».

-Έπειτα γυρίσατε στο Παρίσι ;

«Ναι. Συμμετείχα στο πρώτο ραπ γκρουπ της εποχής εκείνης. Παίζανε free jazz και εγώ έγραφα στίχους. Επειτα μου προτάθηκε να πάιξω σε μια διασκευή ενός έργου του Ζορζ Μπατάιγ. Αυτό με συμφιλίωσε ξανά με ένα μη συμβατικό θέατρο. Η comedy francais για εμένα ήταν κάτι αντίστοιχο σαν διάβολο. Μετά με είδε ο Μπρουκ. Ενδιαφέρθηκε με την ιστορία μου και είχα την τύχη να μείνω 7 χρόνια δίπλα του».

-Το κινηματογραφικό μπαμ ποτέ έγινε ;

«Όσο ήμουν στο θέατρο του Μπρουκ με είδε η υπεύθυνη διανομής ρόλων του Ντέιβιντ Λίν και έπειτα από δοκιμαστικά μου έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο για την ταινία Λοστρόμος που επρόκειτο να δημιουργήσει σε παραγωγή του Σπιλμπεργκ. Τελικά δεν έγινε ποτέ η ταινία αλλά στο μεσοδιάστημα ακούστηκε έντονα ότι υπάρχει ένας καλός ηθοποιός που έχει βρει ο Ντειβιντ Λιν. Έτσι μου προτάθηκε να πρωταγωνιστήσω τον Κολόμβο. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω το Μάρλον Μπραντο, το Μπενίσιο Ντελ Τορο, την Καθριν Ζετα Τζοόυνς»

-Πως ήταν ο Μάρλον Μπραντο ;

«Ήταν πολύ φιλικός μαζί μου. Με θεωρείσαι παιδί του μου άνοιξε την αγκαλιά του. Δυο τρία χρόνια μετά μου έστειλε ενα σενάριο που είχε γράψει και ήθελε να παίξω τον κακό της ιστορίας και να σκηνοθετήσει ο Σον Πεν. Ήταν υπέροχος άνθρωπος».

- Για μία περίοδο φλερτάρετε με τον αλκοολισμό.

Συνέβη στην αρχή της πορείας μου όταν ξεκίνησα να βγάζω τα χρήματα μου και να μπορώ να βγω και να γλεντήσω. Εφθασα στα όρια αλλά κράτησε τρεις μήνες.

-Είναι θεωρώ εξαιρετικό ότι στη ζωή σας δε φοβόσασταν να τολμήσετε όσα επιθυμούσατε.

«Ήμουν τολμηρός, γιατί φοβόμουν το φόβο. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να υποχωρήσει στο φόβο Όταν έπαθα αυτοκινητικό ατύχημα επέζησα από θαύμα. Ήμουν σε κώμα διασωληνωμένος Μόλις αποθεραπεύτηκα ανέβηκα ξανά στη μηχανή μου.

-Τα συναισθήματά σας όταν ξυπνήσατε εντατική ;

«Πονούσα πολύ. Είχα σωλήνες στο λαιμό Δε μπορούσα να καταπιώ Δε θυμάμαι τίποτα. Όσοι με είδαν είπαν ότι έκανα δυο γύρους στον αέρα και έπεσα 35 μέτρα από το σημείο του ατυχήματος. Μόλις είχε γεννηθεί ο γιός μου. Οι αστυνομικοί που ήρθαν στο σπίτι για να ειδοποιήσουν τη γυναίκα μου και ευτυχώς δε τη βρήκαν είπαν στους γείτονες δε θα τον ξαναδείτε ζωντανό».

-Με την σύζυγο σας Ροζαλίν Γαλόκ είστε περισσότερα από 40 χρόνια μαζί Είναι πολύ ωραίο ότι είστε τόσο δεμένοι

«Είμαστε πολύ δεμένοι. Δε βαριέμαι στιγμή μαζί της. Τη λατρεύω. Έχει φοβερό χιούμορ, γελάμε πολύ μαζί και ενδιαφερόμαστε για τα ίδια πράγματα».

Έρχομαι στην Κύπρο με την οποία είστε ιδιαίτερα δεμένος.

Ακριβώς. Αγαπώ πολύ την Κύπρο. Το πρώτο κάλεσμα που δέχθηκα μετά τον Κολόμβο ήταν από τον ξεχωριστό σκηνοθέτη και καρδιακό μου φίλο Ανδρέα Πατζη που μου πρότεινε να κάνουμε μια ταινία πολύ δυνατή ταινία «Τη σφαγή του κόκορα» . Έπειτα συνεργαστήκαμε στο «Τάμα». Η Κύπρος είναι πάντοτε μέσα στην καρδιά μου»

-Τι σας λείπει πια ;

«Να ολοκληρώσω το σενάριο της ταινίας που γραφώ και να την σκηνοθετήσω».