«Τους στεναγμούς, τους λυγμούς, τις ικεσίες…» Επιστολή για την Λέσβο που συγκλονίζει από την Βασίλισσα Ράνια

Η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας, λίγο καιρό μετά την επίσκεψή της στη Λέσβο, έγραψε την παρακάτω συγκλονιστική επιστολή. 

«Ο Σαραμάγκου μας ζητάει να φανταστούμε έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι χάνουν το φως τους. Τότε όλα τα δεινά της κοινωνίας γίνονται φαντασία, αλλά πώς θα μπορούσε όλος ο κόσμιος να είναι τυφλός; Μετά την επίσκεψη μου στο Καρά Τεπέ στη Λέσβο, στην Ελλάδα, σκέφτομαι πώς η αλήθεια ξεπερνάει τη φαντασία. Στην πραγματικότητα, σκέφτομαι να γράψω. Ένα αντίστοιχο μυθιστόρημα με αυτό του Σαραμάγκου με τίτλο "Κώφευση", επειδή κανείς δεν ακούει. Κανείς δεν ακούει τους 155.000 πρόσφυγες που ρίσκαραν τη ζωή τους για να φτάσουν στην Ελλάδα»

 «Υπάρχει μόνο ένα πράγμα χειρότερο από τις διαρκείς συγκρούσεις, τη διαφυγή από την πατρίδα σου, την εγκατάλειψη των ονείρων, το να διακινδυνεύεις τη ζωή σου, το να βλέπεις τα παιδιά σου να υποφέρουν και να χάνεις τους αγαπημένους σου: Να φτάνεις σε ένα μέρος που νομίζεις ότι είναι ένας παράδεισος μόνο για να σου πουν ότι ενδέχεται να σε στείλουν πίσω. Αυτός είναι ο ορισμός της ματαιότητας: Επειδή κανείς δεν επιλέγει να είναι πρόσφυγας. Οι πρόσφυγες είναι πρόσφυγες, διότι η εναλλακτική λύση ήταν ο θάνατος. »

«Τώρα, υπάρχει μια χειρότερη επιλογή: Ένας ζωντανός θάνατος. Αυτό είδα  στη Λέσβο. Δεν είναι ότι ο κόσμος δεν μπορεί να ακούσει. Ίσως είναι ότι δεν θα ακούσει. Ίσως η κώφωση δεν είναι μια επιδημική ασθένεια, αλλά η επιλεκτική ακοή μας. Ακούμε μόνο ό,τι θέλουμε να ακούσουμε και προστατεύουμε τον εαυτό μας από ό,τι δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε. Διότι, αν ο κόσμος άκουγε τις ιστορίες -στην Ελλάδα, τον Λίβανο και την Ιορδανία και όχι μόνο-,όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αισθάνονταν υποχρεωμένοι να δράσουν. Και από τις μικρές πράξεις καλοσύνης θα οδηγούμασταν σε μεγαλύτερες και πιο τολμηρές και αυτές με τη σειρά τους θα οδηγούσαν σε ανθρώπινες πολιτικές υπέρ των προσφύγων.»

«Αλλά, πρώτα, πρέπει όλοι να ακούσουμε. Τους στεναγμούς και τις κραυγές και τους λυγμούς. Τις γεμάτες εξάντληση εκπνοές και τις σπασμένες φωνές. Τις προσευχές και τις άθλιες αναμνήσεις. Και τις ψιθυριστές ικεσίες: "Το μόνο που θέλουμε είναι μια νέα ευκαιρία στη ζωή”. Μας λένε (οι πρόσφυγες) μια ιστορία, μια ιστορία που δεν είναι μυθιστόρημα. Ας τους τιμήσουμε ακούγοντας τους και υποστηρίζοντας τους με πρακτικούς και διαρκείς τρόπους».