Στο Galaxy αγγίζεις τα αστέρια, βλέπεις την Ακρόπολη και τρως από τον Δημήτρη Μελεμενή πιάτα πολλών αστέρων

Έφτασα νωρίς για να προλάβω την δύση και έφυγα πολύ αργά γιατί δεν μου έκανε η καρδιά να αφήσω από τα μάτια μου την φωτισμένη Ακρόπολη και όλη την Αθήνα στα πόδια μου που την νύχτα μοιάζει μαγική.



Μου αρέσει να τρώω νωρίς αλλά το δείπνο στο Galaxy ξεκίνησε πριν το δειλινό για έναν επιπλέον λόγο: να απολαύσω την θέα σε μια από τις ωραιότερες βεράντες – ταράτσες της Αθήνας με θέα στην ευθεία μου τον Λυκαβηττό και αριστερά μου σε πρώτο πλάνο τον βράχο της Ακρόπολης και στο βάθος – εκείνο το βραδάκι ήμουν πολύ τυχερή την Αίγινα, την Σαλαμίνα, το Αγκίστρι.



Τώρα ότι σε μια ώρα από την ώρα που καθίσαμε στο τραπέζι ανακοινώθηκε και νέο υπουργικό συμβούλιο, αυτό πώς να το χαρακτηρίσει κανείς; Εκείνο το βράδυ το μόνο όνομα και τον μόνο άνθρωπο που ήθελα να γνωρίσω ήταν το νέο executive chef του Hilton Δημήτρη Μελεμενή.



Ειλικρινά, παρότι με το ένα χέρι έτρωγα και με το άλλο έγραφα στο i-pad την σύνθεση της νέας κυβέρνησης για να αναρτηθεί στο eirinika.gr, μου ήταν αδιάφορο αν ο Άδωνης θα γινόταν Υπουργός Υγείας, αν ο Κυριάκος θα έπαιρνε Υπουργείο, ή αν ο Βενιζέλος θα έμενε ευχαριστημένος στο Υπουργείο Εξωτερικών (νομίζω ότι ο τελευταίος θα προτιμούσε να φάει μαζί μου στο Galaxy).




Και εμφανίζεται ο Δημήτρης Μελεμενής: τζέντλεμαν, πράος, κοσμοπολίτης, καλλιεργημένος, ένας σεφ που με εξέπληξε με τις γνώσεις του, το πάθος του για την δουλειά του, την σεμνότητα  αλλά κυρίως με το αποτέλεσμα της τέχνης του στο πιάτο μου: ‘’Εκθέτω τον εαυτό μου σε διάφορες κουλτούρες, μου αρέσει η πολυπολιτισμικότητα, να γνωρίζω τα ήθη και τα έθιμα των άλλων λαών και να δουλεύω με τα υλικά της κάθε χώρας στην οποία εργάζομαι.’’ Για μένα το ταξίδι και η μαγειρική είναι ο συνδυασμός που μου προσφέρει αρμονία για να δημιουργώ το καλύτερο.



Έχει ταξιδέψει, μαγειρέψει από την Αλάσκα και τον Παναμά ως την Μεσσηνία και το ξενοδοχείο Costa Navarino τον σημαντικότερο ίσως νέο τουριστικό προορισμό όλης της Μεσογείου.



Η μεγάλη του αγάπη είναι το Λονδίνο, ή πόλη που όπως λέει ‘’ σε εμπνέει να δημιουργείς γιατί νιώθεις έντονα ότι είσαι στην πρωτεύουσα του κόσμου και απευθύνεσαι στους πιο απαιτητικούς γαστρονομικά πελάτες του πλανήτη.’’  Βέβαια ο executive chef μας, κατάγεται από την Νάξο και μάλιστα από το μοναδικό χωριό Απείρανθο, όπου η γεύσεις και η ποικιλία των τοπικών προϊόντων σίγουρα των δίδαξαν από τα παιδικά του χρόνια  πολλά.



Στο Galaxy, για να επιστρέψω σε μια από τις ωραιότερες βεράντες του πλανήτη ο chef ‘’απομονώθηκε’’ στην ψησταριά του στην άκρη της βεράντας και έψησε τα δημοφιλέστατα ‘’black angus ribeye’’ και ‘’T-bone’’ . Στην χωριάτικη σαλάτα του έχει προσθέσει Μεσσηνιακό τυρί σφέλα, ενώ στην ρόκα έχει βάλει μούρα, φράουλες και φιστίκια μακαντέμια.



Πλήρες γεύμα είναι και ένα φιλέτο τόνου με κρούστα σουσαμιού φρέσκο αρακά και βινεγκρέτ τρούφας. Κρόκο Κοζάνης και τυρί αρσενικό Νάξου, προσθέτει στο ριζότο του. Ασφαλώς υπάρχει πλήρης κατάλογος και με  sushi και άλλα γιαπωνέζικα εδέσματα. Τα κορυφαία βέβαια εδώ είναι τα κρεατικά και τα ψαρικά που ψήνονται στην πέτρα ή στην σχάρα.

 

Όταν φτάνεις στο γλυκό είναι προτιμότερο να πεις ευγενικά όχι, γιατί η πανδαισία των απαλών γεύσεων, των εξωτικών συνδυασμών και του decor σε οδηγούν σε βαθείς αναστεναγμούς και φιλοσοφίες του τύπου: ‘’ ηδονή, ένα καλό γεύμα, οι αισθήσεις ικανοποιούνται μπροστά στην θέα ενός τέλεια σχεδιασμένου dessert’’.



Παρ’ όλα αυτά ξεχώρισαν το Αμαρέτο σεμιφρέντο με κροκάν αμυγδάλου και σος πορτοκαλιού, η μπάρα σοκολάτας γάλακτος με παγωτό βανίλια και μαρμελάδα μούρων και η σούπα βατόμουρου με παγωτό λεβάντα, μαρέγκα και αφρό φράουλας.



Καθώς περνάει η ώρα άρχισα να νιώθω άβολα γιατί είχα κρατήσει το τραπέζι από νωρίς το απόγευμα, τα μεσάνυχτα έφτασαν και δεν έλεγα να γυρίσω σπίτι μου.



Είναι βλέπεις που μετά τις 11.30 ο πολύχρωμος κόσμος του διπλανού bar, η μουσική και τα cocktails που πηγαινοέρχονται στου δίσκους των σερβιτόρων, μοιάζουν με Σειρήνες που σε κρατούν  μαγεμένο. Εξάλλου κυβέρνηση είχαμε πια, γνωρίζαμε όλα τα Υπουργεία και προσπαθούσαμε μέσα από τις λίγες ώρες σε αυτήν την μικρή οαση της Αθήνας να ξεχάσουμε, ότι η ζωή τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα μόνο ωραία δεν ήταν…



Τώρα ότι και το φεγγάρι εκείνο το βράδυ ήταν τεράστιο, μόλις δύο μέρες μετά την πανσέληνο τα έκανε όλα ακόμη ωραιότερα σε κάνει να τραγουδάς και να θες να σβήσεις ότι σε παιδεύει. Δεν το συζητάω ότι αν θέλετε να περάσετε μια ιδιαίτερη βραδιά αξίζει να ανεβείτε… στα αστέρια του Galaxy.



Οι τιμές του (το άφησα για το τέλος) είναι απολύτως λογικές και σίγουρα όχι ανάλογες των αστεριών του.  Έχουν προσγειωθεί  στην Ελλάδα του σήμερα. Και αν δεν φάτε, ένα ποτό στον τελευταίο όροφο του Hilton θα σας κάνει πιο ρομαντικούς και καλύτερους φίλους της Αθήνας.