Top Woman η Σοφία Αποστόλου, η Κύπρια καλλιτεχνική διευθύντρια της Victoria’s Secret

Μεγάλωσε στο Βόρειο Λονδίνο. Η μητέρα της ήταν μοδίστρα που έφτασε στο Λονδίνο με πλοίο από την Κύπρο στα 16 της και ο μπαμπάς της οργάνωνε παράνομα παιχνίδια τζόγου και δεν φορούσε ποτέ τζιν παντελόνι. Φυσικά παντρεύτηκαν με προξενιό.

Οταν είπε στη μητέρα της ότι μετά το σχολείο θέλει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο η αντίδραση εκείνης ήταν: «Μα ποιος άντρας θα σε θέλει για γάμο στα 23 σου;». Σήμερα φοράει φορέματα Alaïa των 1.500 λιρών τις Κυριακές που παρακολουθεί τον γιο της να παίζει ποδόσφαιρο. Η μητέρα της ήθελε να παντρευτεί και η ίδια με προξενιό. Τον γιατρό που της γνώρισε στα 17 της. Εκείνη όμως τον προηγούμενο χρόνο είχε ήδη γνωρίσει τον άντρα της ζωής της, τον Παύλο Αποστόλου. Ο πατέρας του Αποστόλου ήταν ράφτης που δούλευε στους Anderson & Sheppard ράβοντας κοστούμια. 

Η γυναίκα που επιβλέπει τα τελικά κάστινγκ των Αγγέλων και βλέπει τα αψεγάδιαστα σώματα των σούπερ μόντελ φοράει το νούμερο 14, δηλαδή περίπου large. Είναι πενηντάρα και αγοράζει επώνυμα παπούτσια όπου βρεθεί κι όπου σταθεί (το 2010 είχε στην κατοχή της καμιά 500αριά).

Εχει αγοράσει το ίδιο Pierre Hardy παπούτσι δυο φορές «επειδή είναι άνετο» και έχει τέσσερα ζευγάρια του ίδιου μοντέλου Azzedine Alaïa. Θα πάρει το brunch της στο λονδρέζικο και τόσο αριστοκρατικό Wolseley. Εχτισε μόνη της την εκδοτική αυτοκρατορία της, τη Zac Publishing, η οποία πήρε το όνομα του 16χρονου γιου της. Ο οίκος της μετράει 14 χρόνια και στεγάζεται σε πενταόροφη γεωργιανής περιόδου έπαυλη στο Μέιφερ.

Της ανήκει και αυτό. Εκεί εκδίδει το περιοδικό της «10» και το «10 Men». Ξεκίνησε με ένα δάνειο από τράπεζα για να αγοράσει αυτοκίνητο, κοντά στις 15.000 λίρες, και την υπόσχεση των Dolce & Gabbana και της Chanel ότι θα της δώσουν διαφήμιση. Φίλοι της κολλητοί, φωτογράφοι, στυλίστες και γραφιάδες μόδας τη βοήθησαν αμισθί γιατί τους επέτρεπε χωρίς καμία λογοκρισία να κάνουν τα πάντα. Μπορεί να πείσει και τους πιο δύσκολους να ποζάρουν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα δεν υπάρχει. Είχε εξώφυλλο στο γυναικείο «10» τη Βικτόρια Μπέκαμ και στο αντρικό τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Εχει βγάλει τεύχος Μαΐου με δέκα διαφορετικά εξώφυλλα σχεδιαστών. Οι Dolce & Gabbana πλήρωσαν τον Τέρι Ρίτσαρντσον για τη φωτογραφία εξωφύλλου. 

«Οταν ξεκίνησα το περιοδικό δεν ήξερα τίποτα για τα περιοδικά. Παρόλο που είχα δουλέψει στην “Daily Express”, στην “Evening Standard”, στoν  “Independent” και τους “Sunday Times”. Φαντάσου την έκπληξή μου όταν ανακάλυψα ότι το μεγαλύτερο κόστος ενός περιοδικού είναι το χαρτί που τυπώνεται. Δεν είχα ιδέα. Ούτε ήξερα ότι έπρεπε να δώσω στο τυπογραφείο προκαταβολικά περίπου 30.000 λίρες για να δεχτεί να τυπώνει το “10”. Πήγα στην τράπεζα και φυσικά ο διευθυντής της μου αρνήθηκε το δάνειο.

Τι έκανα; Πήγα στο γραφείο και τηλεφώνησα ζητώντας δάνειο για να αγοράσω αυτοκίνητο. Μου ενέκριναν 15.000 λίρες. Από το τηλέφωνο. Δεν ήξερα καν τι σημαίνει στήνω dummy (πλάνο περιοδικού με οργάνωση ύλης και διαφημίσεων). Αλλά η μητέρα μου με μεγάλωσε με μια μόνο αρχή, να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, να μη ζητήσω χρήματα από κανέναν. Είμαι Ελληνίδα, δεν μπορώ να τεμπελιάζω, θα δουλεύω όσο πιο σκληρά γίνεται για να ζήσω», δηλώνει σε συνέντευξη στην «Telegraph». 

Αν τη ρωτήσεις τι δουλειά κάνει, θα σου πει ότι είναι στυλίστρια. Εχει προσφέρει τις υπηρεσίες της στους πιο σημαντικούς σχεδιαστές μόδας της βιομηχανίας -Ρολάν Μουρέ, Ελι Σάαμπ, Αντόνιο Μπεράρντι, Τιερί Μιγκλέρ και Ανια Χίντμαρτς- και μετά το σχολείο σπούδασε Διακόσμηση Εσωτερικών Χώρων. Εκεί ξεκίνησε να δουλεύει. «Στα 26 με έπιασε κρίση μέσης ηλικίας. Δεν μπορούσα να δουλεύω σε αρχιτεκτονικά γραφεία. 

Ηταν τόσο αργοί οι ρυθμοί. Μέσω μιας φίλης βρήκα δουλειά στο περιοδικό “Elle Decoration” και εκεί κόλλησα τη γρίπη της μόδας. Αρρώστησα. Μετά δούλεψα στην αγγλική “Vogue”. Στάθηκα τυχερή. Εβλεπα κάθε μέρα την Ιζαμπέλα Μπλόου να κυκλοφορεί με τρύπιο καλσόν και κατακόκκινο κραγιόν. Είχε μια μποέμικη ατμόσφαιρα το γραφείο. Μόνο που έβλεπες την Ιζαμπέλα μπορούσες να αντλήσεις έμπνευση για δέκα φωτογραφήσεις. Κανένας δεν ήξερε τότε τι σημαίνει styling».

Για το σόου της Victoria’s Secret πρέπει να σκέφτεται σαν να σκηνοθετεί μια θεατρική παράσταση. «Την πρώτη φορά, το 2010, με έπιασε κρίση πανικού. Σκέφτηκα τότε “συγκεντρώσου, ηρέμησε, μπορείς να το κάνεις αυτό”. Κι έτσι λειτούργησα και πήρα τη δουλειά. Πρέπει να βρίσκω μια θεματολογία για να παρουσιάσω εσώρουχα. Δώδεκα θέματα παρουσιάζω που ποικίλλουν, από πίνακες Ντεγκά μέχρι τα κοστούμια στην ταινία “Επικίνδυνες σχέσεις”, και παρουσιάζω τις δώδεκα ιδέες σε 22 άτομα σαν ιστορία.

Τουλάχιστον έξι παρουσιάσεις εσωρούχων πρέπει να είναι κανονικά ζωγραφισμένες σε καμβά. Και επιχειρηματολογώ σε άτομα που ξέρουν πολύ καλά τη φίρμα και ζητούν κάτι που δεν θα παραπέμπει σε φθηνό αισθησιασμό. Τα εσώρουχα της Victoria’s Secret πρέπει να δημιουργούν μια φαντασίωση. Οι Ελληνες είναι σαν παγόνια, ντύνονται για να εντυπωσιάσουν, αυτό το χρησιμοποιώ και στα σόου».

Την ενοχλούν τα fashion victims; «Οι γυναίκες θα έπρεπε να επιδεικνύουν τις καμπύλες τους, τους μεγάλους πισινούς τους και όχι να τους καλύπτουν και να μην τρώνε σοκολάτες και γλυκά. Η δουλειά μου είναι να πουλάω ρούχα για μεγάλα στήθη και πισινούς».