Καλό εισόδημα από δέκα άγνωστες καλλιέργειες: καλέντουλα, εχινάτσεα & σαμπούκος

Οι εδαφολογικές και κλιµατικές συνθήκες της χώρας µας ευνοούν ιδιαίτερα την ανάπτυξη αυτών τέτοιων φυτών που δίνουν προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας.

Σε περιοχές ορεινές και ηµιορεινές, η ανταγωνιστικότητα των φυτών αυτών έναντι άλλων καλλιεργειών (κυρίως σιτηρών) είναι δεδοµένη.

Τέτοιες εκτάσεις υπάρχουν πολλές στη χώρα µας (περίπου το 44% της συνολικά καλλιεργήσιµης γης) στην οποία υπάρχει η δυνατότητα εκµετάλλευσής τους (συλλογή αυτοφυών ή καλλιέργεια) προκειµένου να αποτελέσουν ένα σοβαρό συµπληρωµατικό εισόδηµα, για τους κατοίκους της υπαίθρου.

Η ζήτηση για φαρμακευτικά φυτά είναι διαρκώς αυξανόμενη, ωστόσο δύο είναι τα σημεία-κλειδιά για την εμπορική επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος, σύμφωνα με τους γνώστες του τομέα που ειδικεύονται στις καλλιέργειες φαρμακευτικών φυτών.

Πρώτον, η συνένωση δυνάμεων με τη δημιουργία ομάδων καλλιεργητών για την από κοινού διάθεση των προϊόντων και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά με συγκεκριμένες περιεκτικότητες, ώστε να είναι αποδεκτά τα φυτά από τις βιομηχανίες φαρμάκων.

Αυτό πάντως που προτείνουν οι γνώστες των καλλιεργειών αρωματικών φυτών είναι ο νεοεισερχόμενος παραγωγός να αρχίσει με περισσότερα του ενός είδη, τόσο ετήσια όσο και πολυετή φυτά.
Τα ετήσια δίνουν την εμπειρία μέσω του πλήρους κύκλου της καλλιέργειας κατά το πρώτο έτος, από το πολλαπλασιαστικό υλικό έως τη συγκομιδή.

Τα πολυετή φυτά αναπτύσσονται, για να δώσουν το μέγιστο και βέλτιστο της παραγωγής τους, συνήθως μετά τον δεύτερο χρόνο.
Σκοπός της καλλιέργειας των αρωματικών φυτών είναι η παραγωγή αιθέριων ελαίων και ξηρής δρόγης.

Ο σκοπός των φαρμακευτικών φυτών είναι η παραγωγή διαφόρων δραστικών ουσιών που χρησιμοποιούνται από την παραδοσιακή ιατρική ή τη σύγχρονη φαρμακολογία.
Στη χώρα μας ευδοκιμούν περίπου 112 διαφορετικά είδη αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών.

Τα κυριότερα και πιο γνωστά είναι η ρίγανη, ο βασιλικός, ο κρόκος, το τσάι του βουνού, η μέντα, το γλυκάνισο, το θυμάρι, αλλά πέραν αυτών υπάρχουν και κάποια λιγότερα γνωστά που μπορούν να αναπτυχθούν εξίσου αποτελεσματικά και να αποτελέσουν μαζί με τα υπόλοιπα τη βάση για την ανάπτυξη του τομέα της μεταποίησης των αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών, με στόχο την εξαγωγή άριστης ποιότητας αρωματικών και φαρμακευτικών προϊόντων, και τη δημιουργία πολλών θέσεων εργασίας.

Ο τομέας αυτός της οικονομίας μπορεί πράγματι να αποτελέσει έναν πολλά υποσχόμενο νέο τομέα της οικονομίας της χώρας μας.

1. Αχίλλεια: Ονομάζεται Αχίλλεια η χιλιόφυλλη και είναι μία πολυετής πόα, που δημιουργεί ριζώματα και η οποία φθάνει σε ύψος 40-50 εκατ. Τα φύλλα της είναι χωρισμένα σε πολλά λεπτά τμήματα και γι' αυτό λέγεται και χιλιόφυλλος. Το φυτό ανθίζει μεταξύ Μαΐου-Οκτωβρίου και δίνει ένα λευκο-ρόδινο άνθος. Τα άνθη και τα φύλλα του έχουν χαρακτηριστική οσμή. Παράγεται ένα αιθέριο έλαιο από το φυτό που περιέχει διάφορες ενεργές ουσίες όπως είναι η αχιλλεΐνη, και η κινεόλη. Επίσης περιέχει ταννίνες, σαλικυλικό οξύ, φυτοστερόλες κ.ά. Από τα αρχαία χρόνια χρησιμοποιούνταν, σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη, σαν αιμοστατικό. Στα νεότερα χρόνια χρησιμοποιήθηκε σαν αποχρεμπτικό, τονωτικό, και αντισηπτικό. Συλλέγονται όλα τα μέρη του φυτού εκτός από τις ρίζες. Τα επίγεια τμήματα του φυτού χρησιμοποιούνται για αντιμετώπιση της γαστρίτιδας και της διάρροιας.

2. Δακτυλίτιδα: Υπάρχουν τρία είδη. Είναι διετείς πόες ή πολυετείς πόες. Φθάνουν σε ύψος 1-1,5 μέτρα. Εχουν λογχοειδή φύλλα, μεγάλα χνοώδη. Τα άνθη τους είναι μεγάλα σε σχήμα δακτύλου που γέρνουν προς τα κάτω. Η δακτυλίτιδα χρησιμοποιείται από τον 13ο αιώνα σαν φάρμακο εναντίον των ελκών, από τον 18ο αιώνα ανακαλύφθηκαν οι καρδιοτονωτικές τους ιδιότητες. Αποτελεί ένα ισχυρό καρδιοτονωτικό φάρμακο, επενεργώντας επάνω στην καρδιά. Τα φύλλα του φυτού περιέχουν δραστικές ουσίες όπως είναι: γιτοξίνη, διγιταλίνη, διγιτοξίνη κ.ά. Τα φύλλα του φυτού συγκομίζονται την περίοδο Ιουλίου-Αυγούστου. Χρησιμοποιείται σε βάμμα, σε έγχυμα, υπόθετα, χάπια. Επίσης χρησιμοποιείται σε καταπλάσματα για την περιποίηση πληγών. Είναι φυτό δηλητηριώδες, πρέπει η χρήση του να γίνεται με συνταγή γιατρού.

3. Καλέντουλα: Είναι ένα φυτό που οι φαρμακευτικές του ιδιότητες έχουν αναγνωρισθεί από την αρχαιότητα, ενώ από τον 12ο αιώνα χρησιμοποιείται και σαν καλλωπιστικό. Το φυτό αυτό καλλιεργείται για τα άνθη του που έχουν χρώμα κίτρινο έως πορτοκαλί και έχουν μορφή κεφαλιού. Είναι ετήσιο φυτό που φθάνει σε ύψος 50 εκατ. και το οποίο καλλιεργείται σε κήπους. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες. Από τα άνθη της παράγεται ένα αιθέριο έλαιο που περιέχει καροτενοειδή όπως είναι η καλεντουλίνη, η καροτίνη, λυκοπίνη κ.ά. αλλά και μία ρητίνη και μία σαπωνίνη. Τα πέταλα του άνθους χρησιμοποιούνται εξωτερικά στην αντιμετώπιση δερματολογικών προβλημάτων. Το αιθέριο έλαιο χρησιμοποιείται σαν αντιφλεγμονώδες και επουλωτικό φάρμακο. Σήμερα χρησιμοποιείται σε αλοιφές για επούλωση πληγών. Τα άνθη της συγκομίζονται την περίοδο Μαΐου - Οκτωβρίου.

4. Κράταιγος: Είναι ένα σημαντικό φαρμακευτικό φυτό όπως και το συγγενικό του φυτό Crataegus monogyna. Είναι ένας αγκαθωτός θάμνος με μικρά λαμπερά φύλλα. Τα άνθη του είναι λευκά, και οι καρποί του είναι κόκκινοι με δύο πυρήνες. Η άνθιση γίνεται την περίοδο Απριλίου, Ιουνίου. Ολα τα μέρη του φυτού, φύλλα, άνθη και καρποί περιέχουν ενεργές ουσίες, όπως είναι φλαβονοειδή, τριτερπενικά παράγωγα, γλυκοζίδες, τανίνες κ.ά. Ο κράταιγος χρησιμοποιείται σαν ισχυρό καρδιοτονωτικό με πολύ καλά αποτελέσματα στην αρρυθμία, στην ταχυκαρδία, στην υπέρταση κ.ά. Επίσης έχει αποδειχθεί η ευεργετική ενέργεια του φυτού αυτού στην πρόληψη από την αρτηριοσκλήρυνση, ενώ καταπολεμά την αϋπνία και τη νευρική υπερένταση. Χρησιμοποιούνται τα άνθη του τα φύλλα και οι καρποί.

5. Αψιθιά: Αναπτύσσεται σε ξερά εδάφη και συναντάται σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Είναι μία πόα, ύψους 40-50 εκατ. που φέρει ένα χαρακτηριστικό αργυρόχρωμο φύλλωμα. Τα άνθη της είναι κίτρινα σε κεφαλές που σχηματίζουν βότρυς και ανθίζει την περίοδο Ιουλίου-Αυγούστου. Το φυτό αυτό είναι χαρακτηριστικά αρωματικό. Σε όλα τα μέρη του φυτού υπάρχει αιθέριο έλαιο, το οποίο περιέχει ενεργές ουσίες όπως είναι η τουγιόλη, αρταψίνη κ.ά., ενώ στα πράσινα μέρη υπάρχει η αψινθίνη που είναι μία πικρή τερπενική λακτόνη. Η αψιθιά είναι ένα πολύ παλιό φαρμακευτικό φυτό από την εποχή του Ιπποκράτη, ενώ φέρει το όνομα της θεάς Αρτεμης λόγω των φαρμακευτικών της ιδιοτήτων. Θεωρείται σαν αντιπυρετικό, αντισηπτικό, διουρητικό κ.ά. Παλιότερα είχε μεγάλη χρήση σαν φάρμακο αλλά και σαν συστατικό ενός λικέρ που ονομάζεται αψέντι.

Διαβάστε την συνέχεια εδώ: