ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Υπάρχουν τα μπαράκια που διοργανώνουν events μέρα παρά μέρα και φιλοξενούν γνωστούς DJs. Υπάρχουν τα μπαράκια που σερβίρουν ευφάνταστα κοκτέιλ και παίζουν μουσικές σε τόσα ντεσιμπέλ, όσα χρειάζονται ως εγγύηση ότι δεν θα ακούσεις λέξη όλο το βράδυ. Και υπάρχουν εκείνα τα μπαράκια που πηγαίνεις απλώς για να πιεις ένα ποτό με την παλιοπαρέα, μπαράκια στα οποία όλα τα άλλα «συστατικά» είναι περιττά.

ΟΚ… έχουμε, αγγούρι, καλαμπόκι, μοσχάρι, σουσάμι, κρεμμύδι.. τι το Ταϊλανδέζικο έχει αυτή η σαλάτα; δείτε!

Προσθέστε τη μουστάρδα, τη ρίγανη και το σκόρδο σε ένα μπολ Ανακατέψτε.... Αλείψτε το μοσχάρι και από τις δύο πλευρές με αυτό.

Η «Μέκκα» όσων δηλώνουν φανατικοί της τεκίλας βρίσκεται στα υψίπεδα του Χάλισκο (los haltos de Jalisco), στον μαγικό «λόφο της λάβας», όπως μεταφράζεται η λέξη τεκίλα στην τοπική μεξικανo-ινδιάνικη διάλεκτο. Με αφετηρία την Γκουανταλαχάρα, τη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του Μεξικού, διασχίζουμε τη φτωχική ύπαιθρο, με τα ημιτελή σπίτια που έχουν ντεπόζιτα νερού στις στέγες, τα παιδιά που παίζουν στους δρόμους και τα αναρίθμητα συνεργεία αυτοκινήτων. Σε λίγο, σχεδόν μαγικά, εμφανίζονται οι αγροί της αγαύης: κατακόκκινο χώμα και πρασινογάλαζα τεράστια φυτά συνθέτουν ένα τοπίο που όποιος το δει δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

Έφοδος στα λουκουματζίδικα του κέντρου! Με σουσάμι ή καρύδια, παρακαλώ;

Το νοστιµότερο κρέας που έχω φάει στην Κρήτη είναι αυτό του τράγου. Προτιµώ το κρέας ζώων που έχουν ζήσει, έχουν τρέξει, έχουν φάει χόρτα. Είναι πιο νόστιµο. Θεωρώ άνοστα τα ζώα «γάλακτος», τα νεογέννητα δηλαδή που έχουν τραφεί µόνο µε γάλα. Αν δεν βρείτε τράγο, χρησιµοποιήστε κρέας από µεγάλο κατσίκι (υλικά για 6 άτοµα).

Μουσικές, κόμικς, αγώνες δρόμου, συναντήσεις με φιλανθρωπικό χαρακτήρα, δωρεάν ξεναγήσεις, βόλτες, δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους, φεστιβάλ, προβολές, εκθέσεις… Οι αφορμές για να γνωρίσουμε την πόλη και τους δημιουργικούς της εκπροσώπους χωρίς να ξοδέψουμε ούτε ένα ευρώ, είναι δεκάδες και αυτόν τον μήνα. Ακολουθούμε λοιπόν τον «δωρεάν οδηγό» του in2life για τον φετινό Νοέμβριο και διασκεδάζουμε… υπεράνω χρημάτων.

Λιώνουμε την κουβερτούρα στους 50-55° C. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά μαζί και προσθέτουμε την κουβερτού- ρα. Απλώνουμε το μείγμα σε μία λαδόκολλα ή τσέρκι παχους 1 εκ. και διαμέτρου 22 εκ. και ψήνουμε στους 170° C για περίπου 15 λεπτά. Αφήνουμε να κρυώσει.

Ταμπονάρουμε (σκουπίζουμε) το κρέας με απορροφητικό χαρτί κουζίνας κι ύστερα το αλατοπιπερώνουμε κι από τις δύο πλευρές. Ζεσταίνουμε ένα αντικολλητικό τηγάνι, ρίχνουμε μέσα το ελαιόλαδο και σε μέτρια προς δυνατή φωτιά προσθέτουμε τα κομμάτια κρέατος.

Γρήγορο φαγάκι για τις καθημερινές. Θαυμάσια γλυκόξινο και ζουμερό, συνοδεύεται τέλεια με ένα απλό μπασμάτι. Οργανώστε σωστά το χρόνο σας και ετοιμάστε το μπασμάτι όση ώρα μαρινάρεται το κρέας.

Την στιγμή που τα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ»… ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο στους δρόμους της πόλης, θα ήταν περίεργο να ψάχνει κάποιος νέες αφίξεις στο γευστικό γίγνεσθαι αυτής.

Σε μπωλ βάζουμε ζάχαρη, λάδι,  ξύδι, κονιάκ, αλάτι, ξύσμα από 2 πορτοκάλια, βανίλια και ανακατεύουμε πολύ καλά με κουτάλι να λιώσει η ζάχαρη. Διαλύουμε τη σόδα στον χυμό και τα προσθέτουμε. Προσοχή, αφρίζει και χύνεται, γι’αυτό κάντε το πάνω από το μπωλ με τα υλικά. Προσθέτουμε το νερό.

Είναι μια πάρα πολύ απλή μακαρονάδα που όμως είναι πραγματικά θαυμάσια. 3 υλικά που όμως κάνουν τη διαφορά όταν παντρεύονται.

Σε ένα μικρό μπόλ αναμιγνύουμε το μέλι, τη μουστάρδα, τη μαγιονέζα και το νερό. Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε στην άκρη.

Καιρός να δούμε το ρόδι με μια άλλη ματιά, να το βάλουμε στην κουζίνα μας και να χαρούμε τη γεύση του. Αλλωστε, φέρνει και τύχη...

Η κολοκύθα (με τα διάφορα είδη της που διαφέρουν στο σχήμα και στο χρώμα) είναι από τα πιο κοινά στην Ελλάδα λαχανικά. Είναι περίεργο που δεν είναι εξίσου πολλοί και οι τρόποι κατανάλωσής της. Νοικοκυρές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αστικά σπίτια πιθανώς δεν την έχουν μαγειρέψει ποτέ, ενώ ακόμα και όσες τη μαζεύουν από τα μποστάνια τους στην επαρχία, το πολύ να την κάνουν μια πίτα.

Υπάρχει πολύ φαγάκι με ψυχή στην ελληνική κουζίνα, από γιαχνί και πίτες μέχρι ρεβιθάδες και φασολάδες. Η παρακάτω συνταγή, όμως, μαλακώνει την ψυχή με την υφή της και ανατάσσει το πνεύμα με την ανάλαφρα όξινη νοστιμιά της. Είναι δε φτιαγμένη με κέφι από το μάγειρα που έκανε γνωστή την καλή ελληνική κουζίνα στο εξωτερικό, τον Θόδωρο Κυριακού (από το Real Greek στο Λονδίνο).

Μια από τις πρώτες εικόνες που έχουν στο μυαλό τους τα παιδιά, είναι αυτή που έχει σχέση με το τάισμα και τις διάφορες τροφές που συμμετέχουν στην καθημερινή τους διατροφή. Γοητεύονται από την επαφή με τις μυρωδιές, την υφή και τη μορφή των τροφίμων, είτε τα βλέπουν σαν πρωτογενή υλικά είτε σε ολοκληρωμένα πιάτα.