Αποκλειστική συνέντευξη: ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΑΔΑΜ ετών 24 πρωταθλήτρια στο ΠΕΝΤΑΘΛΟΝ, ο συμβολισμός του πενταπλού ρόλου των γυναικών!!!

Ξεκίνησα τον αθλητισμό σε πολύ μικρή ηλικία, οι γονείς μου με είχαν γράψει σε έναν σύλλογο ενόργανης γυμναστικής και τον αδερφό μου στην κολύμβηση όμως δε μου άρεσε που εγώ έπαιρνα ανθοδέσμες και ο αδερφός μου μετάλλια και έτσι με γράψανε και εμένα στην κολύμβηση. Και εκεί όμως ήθελα να είμαι μαζί με τον αδερφό μου και για να γλιτώσουν την γκρίνια με βάλανε και έτσι άρχισα να προσπαθώ να τον φτάσω και να προσπεράσω τα αγόρια! Ήμουν πολύ ανταγωνιστική και πιστεύω γι΄αυτο προχώρησα γρήγορα. Όταν ήμουν 15 χρόνων κάποιος πλησίασε τους γονείς μου σε ένα πρωτάθλημα κολύμβησης και τους είπε οτι υπάρχει το μοντέρνο πένταθλο και αν ήθελαν να πάνε τον αδερφό μου να το δει, έτσι λοιπόν πήγαν αλλά μαζί τους πήγα και εγώ! Θυμάμαι οτι ξετρελάθηκα και μόνο στην ιδέα και έτσι ξεκινήσαμε το πένταθλο. Δεν ήξερα πολλά ευτυχώς η κατηγόρια η δική μου ήταν τριαθλο που περιελάμβανε σκοποβολή -κολύμπι-τρέξιμο, από αυτά μόνο τη σκοποβολή δεν ήξερα αλλά έκανα προπονήσεις μέχρι τους πρώτους αγώνες. Θυμάμαι οτι είχα πολύ άγχος, στην σκοποβολή δε τα κατάφερα και πολύ καλά, στην κολύμβηση όμως είχα βγει πρώτη αλλά όταν πας στο τρέξιμο οι βαθμοί που έχεις μαζέψει συμψηφίζονται και ξεκινάς με το σύστημα του handicap. Εγώ λοιπόν λόγω της κακής σκοποβολής δεν είχα πολλούς βαθμούς και ξεκίνησα σχεδόν τελευταία. Προπόνηση στο τρέξιμο δεν είχα κάνει προπόνηση ήξερα πως τρέχεις γιατί σαν παιδί όταν παίζεις τρέχεις. Πραγματικά δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα, κανένας ούτε και εγώ η ίδια δε πιστεύαμε στον τρόπο που έτρεχα σε κάθε γύρω πέρναγα 1με 2 κορίτσια και έτσι έφτασα να τερματίσω τρίτη. Τότε λοιπόν αποφάσισα να αφήσω οριστικά την κλασική κολύμβηση και να ασχοληθώ με τον πένταθλο πιο συστηματικά. Δούλεψα πολύ σκληρά και συνέχισα να προσπαθώ να φτάσω τα αγόρια. Έτσι έφτασα στις νίκες με πολύ δουλεια και όταν για πρώτη φορά τερμάτισα δεύτερη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κορασίδων είπα ότι από εδώ και πέρα θα προσπαθώ να είμαι και πρώτη έτσι δυο χρόνια αργότερα μέσα από σκληρή προπόνηση έφτασα να κερδίσω το πανελλήνιο πρωτάθλημα σε 4 κατηγόριες κορασιδων-νεανιδων-νεων γυναικών και γυναικών. Για μένα το να είσαι πρωταθλητής είναι ένα υπέροχο συναίσθημα για΄αυτο και σε διεθνής αγώνες προσπάθησα αρκετά, κάπου τα κατάφερα και κάπου όχι όμως το να είσαι πρωταθλητής για μένα δεν είναι μια στιγμή είναι ευθύνη και θέλει δουλεία για να βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση και ευχαριστώ το θεό που με βοήθησε να μείνω εκεί αρκετά χρόνια και να κατακτήσω ότι απέκτησα!

Τα στοιχεία του χαρακτήρα μου λοιπόν είμαι πολύ ανταγωνιστική σαν άνθρωπος. Ποτέ μου δε χαρίστηκα σε κανέναν ήμουν της άποψης ότι οποίος θέλει να με περάσει ας δουλέψει για να το κανει. Δεν έχασα ούτε έναν αγώνα ακόμη και άρρωστη ήμουν εκεί. Έχω επίμονη και υπομονή και γενικώς ήμουν και είμαι και πιστεύω θα είμαι ένα άτομο που αν πει αποφάσισα σημαίνει ότι αποφάσισα. Οι γονείς μου αντιμετώπισαν δυσκολίες εκεί γιατί ήξεραν ότι αν πω αποφάσισα δε μπορούσε κανένας να μου αλλάξει τη γνώμη καθώς και τα σχέδια. Πιστεύω ότι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι πολύ σημαντικά για έναν αθλητή και δόξα το θεό εγώ τα είχα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.



Το οικογενειακό περιβάλλον έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο στην πορεία μου αυτή. Όταν ξεκίνησα τις προπονήσεις σκοποβολή κάναμε στον Βύρωνα, ξιφασκία στον αγ.αρτεμιο, κολύμβηση είτε στο Ζάππειο είτε στο γουδί, τρέξιμο παντού βρίσκαμε δασάκια και τρέχαμε και ιππασία στον παράδεισο Αμαρουσίου αν δεν ήταν οι γονείς μου εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Ξυπνούσαμε 6 το πρωί για προπόνηση που μας πήγαινε η μαμά ή ο μπαμπάς μετά σχολείο και μετά κατευθείαν πάλι προπόνηση σε όλα αυτά τα μέρη. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι αν δεν ήταν οι γονείς μου εγώ δε θα μπορούσα ποτέ να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο άθλημα και να φτάσω εκεί που έφτασα. Μετά όταν πήραμε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο γουδί τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα αφού όλα τα αθλήματα ήταν εκεί.



Πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα πλούσια σε ιστορία και απαραίτητη για την Ευρώπη, κανέναν δεν συμφέρει η Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να βγει εκτός του ευρώ. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι είμαστε μια χώρα που αν στηριχτεί στα δικά της προϊόντα και σταματήσει τα εισαγόμενα θα ορθοποδήσει γρήγορα. Δεν καταλαβαίνω γιατί σταματήσαμε τις παραγωγές και εισάγουμε. Έχουμε το προνόμιο να παράγουμε προϊόντα που σε καμία άλλη χώρα δεν υπάρχουν γιατί δε το εκμεταλλευόμαστε? Όλες οι χώρες θέλουν να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους της Ελλάδας, εμείς γιατί δε τους βλέπουμε και δε τους εκμεταλλευόμαστε μόνοι μας? Είναι πράγματα τα οποία πιστεύω όχι μόνο εγώ αλλά και οι περισσότεροι από τους Έλληνες πολίτες μπορούν να τα δουν. Δεν είναι η Ελλαδιτσα που θέλουν να μας περάσουν είναι η Ελλάδα αρκεί να ξυπνήσει.



Η Ελλάδα πιστεύω ότι μπορεί να ξανά βάλει τον πήχη ψηλά για να γίνει όμως αυτό θέλει πολύ δουλειά. Πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι σαν λαός έχουμε χάσει τις ηθικές μας άξιες και τα πιστεύω μας. Τα πάντα κινούνται γύρω από το χρήμα και μας νοιάζουν μόνο αυτά που έχουμε και μπορούμε να αποκτήσουμε εδώ ποδοπατώντας τους άλλους χωρίς φραγμούς. Μπορεί για κάποιον να φαίνεται αστείο και κλισέ όμως πιστεύω ότι ο θεός μόνο μπορεί να μας βοηθήσει αρκεί να το ζητήσουμε. Πιστεύω στον θεό όχι μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και όταν τον έχω ανάγκη αλλά κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης μου. Αυτός μας δημιούργησε και αυτός γνωρίζει τα πάντα για εμάς γιατί λοιπόν να μην τον εμπιστευτούμε? Θα έρθει η κρίση του κάποια μέρα και αυτό οι άνθρωποι που μας κυβερνούν το έχουν ξεχάσει! Αν το θυμηθούν πιστεύω ότι πολλά πράγματα θα αλλάξουν στη χώρα μας προς το καλύτερο.



Η καθημερινή μου διατροφή είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Πιστεύω ότι είμαι παράδειγμα προς αποφυγήν, κυριολεκτικά όμως.. Έκανα την ημέρα 7ωρες προπόνηση έτσι λοιπόν ποτέ μου δε σκέφτηκα τη διατροφή μου